you know you love me: Jeong Yosoo, just burn it

now
spotted:

Cinderella

Well, well, well! Looks like our H is getting more comfortable in the role of her life... Flashing smiles left and right, as if she didn’t just show up on the red carpet as the plus-one of a certain handsome, disgustingly rich guy we’ve all been crushing on since he recited French poems in first grade. I think this fairytale fits her perfectly, but... Word on the street is that her real self is catching up to her. Will the secret finally come out? And how will her Prince Charming react to it all? After all, she’s a sweet, hardworking girl, always there to offer a shoulder to cry on over coffee... Maybe this story really will have a fairytale ending. Well, we’ll see. Whether it’s “happily ever after” or not, you know I’ll be here to spill all the tea... or coffee!

You can't hide from me.

xoxo

Jeong Yosoo, just burn it

Jeong Yosoo if you feel like you're going to crash then accelerate more, you idiot.

good morning, my everything...

To takie proste. Obudzić się w ciepłym mieszkaniu, wypełnionym zapachem jaśminu i wiśni; przesadnie słodkim, nudnym. Poczuć ciężar miękkiej pościeli, o świeżość której nigdy nie musiałeś się martwić. Mieszać herbatę idealnie wypolerowaną łyżeczką, siedząc naprzeciw ojca, którego wzrok częściej niż na ciebie, padał na ekran służbowego laptopa. Dzielić dom z matką z chorym zamiłowaniem do przesadnego porządku. Z drakońskimi zasadami w niemal każdej dziedzinie życia.
Pojemniki z przyprawami musiały stać na blacie w równych odstępach, książki na półkach nie mogły wykroczyć poza wyznaczoną dla nich, niewidzialną linię, a wszystkie zasłony zatrzymywały się dokładnie ćwierć cala nad ziemią. Te same kolory ścian, ta sama zastawa stołowa, ten sam schemat dnia i wizja na resztę życia. I wspólny obiad w restauracji na 52nd street - dokładnie o piątej po południu w drugi wtorek każdego miesiąca. Tak samo, nie inaczej. Od zawsze. Niezmiennie.
Niezmienność była najbezpieczniejszym i najbardziej pożądanym uczuciem w życiu rodziny Jeong. Podobno koiła nerwy, na pewno usypiała czujność.
Nic więc dziwnego, że w całej tej nużącej monotonni, nikt - a może to tylko kolejna z ułud - nie dopatrzył się pierwszej skazy, dającej początek czemuś, czego nie dało się tak po prostu zatrzymać. Myśli, która kiełkując w głowie Yosoo, pozwoliła mu obudzić się pewnego dnia, stanąć przed stanowczo zbyt dużym lustrem i podjąć decyzję, że oto nadszedł czas zmiany. W środowisku nudy i niezmienności, pod płaszczem ochronnym, łatwiej o bunt. Nie trudno podejmować błędne decyzje, jeśli ewentualne konsekwencje nie są czymś, czym musiał się przejmować. Ryzyko nie było już tak niebezpieczne, jeśli niezależnie od wszystkiego, miałby gdzie wracać. Ale lubił wierzyć, że miał nad tym jakąkolwiek kontrolę. Przynajmniej do czasu.

Nie wiedział, że ta podróż okaże się tak kusząca; skąd by mógł? Że wizyty w klubach staną się częstsze, nieobecności na salach wykładowych zbyt znaczące, a przypadkowa, choć niwątpliwie niezapomniana, noc spędzona z bliskim znajomym, przyniesie ze sobą decyzję o zerwaniu zaręczyn z córką wieloletnich przyjaciół jego rodziców.

Tak. Dotarcie do punktu, w którym przyszło mu spłacać zaciągnięty u losu dług, zajęło mniej czasu, niż początkowo zakładał.

...and goodnight, my nothing.

emme
Cześć, hej!
Buźkę pożyczył mi Min Yoongi, w karcie znajdzicie fragment utworu Nevermind - BTS. Yosoo trochę się pogubił, ale to dobry chłopak i mam nadzieję, że z drobną pomocą uda mi się go jakoś poskładać (albo rozbić jeszcze bardziej ^^). Jesteśmy otwarci chyba na wszystko. I...
to tyle ode mnie, przynajmniej na razie. Twórzmy ^^

POPRZEDNIA KARTA

107 komentarzy:

seapolyp5 lipca 2024 21:43
Yechan niemalże szczycił się, chociaż tylko w towarzystwie samego siebie, umiejętnością dopasowania siebie do panującej sytuacji. Dobrania swoich reakcji i zachowań wobec tego, co było oczekiwane. Nie działał impulsywnie, trzymał język za zębami i pozwalał na spłynięcie z niego słowom dopiero po kilkukrotnym przemyśleniu ich. I może nie było czym się chwalić, skoro w wielu przypadkach robił to ze strachu, że zostanie źle zrozumiany, odebrany lub postrzegany. W końcu nie zależało mu na niczym bardziej, niż stworzeniu nienagannego obrazu siebie, który odpowiadałby każdemu.
Z jakiegoś powodu cały ten talent z niego ulatywał, kiedy był w pobliżu Yosoo. Wcześniej dawał radę, potrafił spędzić więcej niż kilka nieznaczących milisekund na przypilnowaniu tego, co wypłynie z jego ust. Potrafił na początku utrzymać obraz porządnego studenta ekonomii, a zarazem uniknąć ‘podpadnięcia’ przyjacielowi. Zostało mu to przecież wypomniane, acz nie pod postacią pozytywu, tak jak zazwyczaj to odbierał (niezależnie od faktu, jak nieraz bardzo go to męczyło). Jednak z każdym dniem wytworzona fasada słabła; dochodziło do nieplanowanych wypowiedzi, z których później chciał się wycofać, aż w którymś momencie poczuł, jakby całkowicie stracił kontrolę nad samym sobą.
Szczególnie w chwilach, jak te. Kiedy był rozemocjonowany, niezależnie od przyczyny. Nie myślał o tym, co mówi, ani do końca co robi. Dawał się ponieść chwili z niemal niepoprawną przyjemnością, decydując, że będzie wszystkim przejmował się później. Jak wszystko w niego uderzy ze zdwojoną siłą i przypomni o sobie na trzeźwo-myślący umysł. Do czego nadal nie dochodziło. I miał wrażenie, że potrzebował do tego jeszcze sporo czasu.
Jego usta automatycznie formowały się w uśmiech przy marudnym jęknięciu Yosoo, po części rejestrując szczerą irytację, może złość, w nim ukrytą. Cichy pomruk miał być niemą zgodą na milczenie, zarazem jednak czując, jak na końcu języka kotłuje się kolejna zaczepna uwaga zdolna do dodatkowego podrażnienia przyjaciela. Niewinna, niosąca za sobą tyle, co nic, bo i tak nie zamierzałby jej urzeczywistnić na dłużej, niż, przy ambitnym nastawieniu, kilka minut.
Nie było mu jednak dane zabrać głosu, kiedy siłą rzeczy został odsunięty. Wybity z wymyślonego rytmu przy nagłym odwróceniu się Yosoo, przy automatycznym zawiśnięciu dłoni niedaleko niego, kiedy szybki ruch groził wywróceniem i przy słabym, rozbawionym grymasie zamaskowanym przelotnym zaciśnięciem warg.
Może przez to z lekkim opóźnieniem, z zewnątrz nieznacznym; dla niego wręcz przeraźliwie namacalnym, docierały do niego słowa przyjaciela. Te po raz kolejny wytykające mu zwyczaj, którego jednak tym razem był bardzo dobrze świadomy. Zwyczaj, który mimo odgrywającej się teraz scenie, był czymś, czego nie chciał się pozbyć. Był to chyba jedyny sposób, w który potrafił zajść mu za skórę - bez zbędnej przesady, bez przytłaczającego ryzyka, że wszystko popsuje i bez obaw, że nie da rady się z tego wyciągnąć.
Mimo to zacisnął usta, nim kolejne, dokładnie takie same, jak mu wypomniane, uwagi miałyby okazję odnaleźć miejsce między dwójką studentów. Nie tylko ze względu na ograniczenie okazji, aby zdenerwować chłopaka jeszcze bardziej, ale i rozważenie milionów, idiotycznych pomysłów, jakie teraz zaprzątały mu myśli. Każdy napędzany kolejnym, jak i samym widokiem, który dalej miał przed sobą - usłyszane argumenty, których wagi nie potrafił zaakceptować przez to, co im towarzyszyło - zdradliwy brak stabilności, mimo stania o własnych siłach, wlepiony w niego wzrok, który ukrywał w sobie podejrzany błysk, zarazem bez obecności w nim namacalnej złości.
Poczuł u siebie z kolei słabe drgnięcie brwi, kiedy dotarło do niego ostatnie zdanie Yosoo. Niby stanowcze, a jednak z trudem przyjęte całkowicie na poważnie. A pewnie powinien.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp6 lipca 2024 01:39
Wstępna ‘wygrana’ samoistnie wywołała w nim poczucie dumy - z lekka dziecinne, może też nie na miejscu, lecz w tym momencie to niewiele dla niego znaczyło. I, mimo bycia owianym paradoksem, nagły sprzeciw jedynie bardziej go upewnił w charakterystycznym zadowoleniu; jak każde z plączących się na czubku języka Yosoo słówek. Tych drobniejszych, wypowiedzianych nieuważnie, czy nawet wymamrotanych pod nosem i nieskierowanych do niego. I właśnie tych, wypowiadanych w pośpiechu i zdradzające swoim chaosem ten, który musiał odgrywać się we wnętrzu Soo
— Nie spodziewałbym się niczego innego — przyznał, z większą dozą podziwu, aniżeli złośliwości w głosie. Był w końcu świadomy, nawet jeśli była to tak zachwiana sprawa, jak podjęta właśnie przez chłopaka decyzja, że jak się uparł, to dawał z siebie wszystko. Wszystkie swoje siły, jeśli wystarczająco zależało mu na zajmowanej pozycji. Tylko tym razem Powell powątpiewał w towarzyszącą mu stabilność - o ile ta teraz w ogóle istniała.
A czy marnował czas? Możliwe, chociaż nie odbierał tego w ten sposób, a raczej było na odwrót. Czerpał, może aż za dużo, z każdej mijającej minuty; sekundy. Każda z nich była cenna i sprawiała, że chciał wykorzystać ją w całości. Przybierało to formę mniej korzystną dla Yosoo. Sprawiającą, że stawiała go w tej, dla niego, najgorszej pozycji, jaka istniała. Sam Yechan, choć miejscami tego nieświadomy, mógł odczuć, że miał niewypowiedzianą przewagę. Pogrywał sobie z nim, tego nie mógł ukryć, ani wytłumaczyć, skoro taka była prawda. Kryjące się za tym zamiary mogły mieć zerowe znaczenie, kiedy były ukazywane przez ten pryzmat. I jedne, czego Yechan zdążył się nauczyć, to trwać przy swoim. Wpajać sobie samemu, że w towarzystwie Yosoo którakolwiek z próbujących przypodobać się zagrywek była bezsensowna. Przejrzana na wylot, jednocześnie będąc odebraną negatywnie. Założył więc automatycznie, może dla własnej korzyści, że tyczyło się to również chwil, jak ta.
Posłał więc lekki, nieznacznie przepraszający uśmiech. Nieme przyznanie się do winy, zarazem umożliwiające mu uniknięcie zostania zdradzonym przez własny język. Bo mimo świadomości, czego nie powinien mówić, brakowało mu pewności, że da radę zgodnie zadziałać. Setka przyzwyczajeń była zbyt głęboko w nim zakorzeniona, aby wyzbył się ich ot tak - przy pierwszej okazji, nawet jeśli teraz prezentowała się jako ta idealna. Prezentujący się przed nim obraz był dodatkowym utrudnieniem, kiedy odbierał wrażenie, jakby Yosoo rozpadał się przed jego oczami. Z trudem utrzymywał częściowo skruszoną minę, kiedy docierał do niego jego zawyżony głos. Jeszcze ciężej zachowywał pozorny dystans, kiedy słowa po raz kolejny, niedokończone, zawisły między nimi tak jak niewidzialna ścieżka wyznaczona przez dłonie blondyna. Jak jego wzrok na twarzy przyjaciela, wyłapujący każdą z reakcji; każdy z odruchów tak dobrze mu znanych i podsycający do pewniejszych ruchów.
Było coś zadziwiającego, a zarazem tak zachwycającego w tym, jak każda z sytuacji; nieraz bliźniacza w formie i przebiegu, przynajmniej po części, była równie szokująca, co poprzednia. Wywoływała te same, charakterystyczne dreszcze przez całe ciało, ścisk w żołądku i nerwowość wymieszaną z ekscytacją. Za każdym razem czuł się, jakby robił coś po raz pierwszy - jakby po raz pierwszy wyczuwał sylwetkę Yosoo przez materiał bluzki, jakby po raz pierwszy wpatrywał się z zachwytem w nieznacznie zarumienioną twarz i unoszącą się klatkę piersiową pod wpływem łapanych oddechów.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp7 lipca 2024 22:25
Nieważne było, ile razy znajdował się właśnie w tej sytuacji, za każdym razem oddziaływała na niego tak samo. Wywoływała krztę ulgi, kiedy mógł poczuć odwzajemniony, lustrzany ruch ust. Momentalnie spinał poniektóre z mięśni w przypływie przyjemności i spodziewanych, acz dalej poruszających, wrażeń. Pozwalał sobie na bycie prowadzonym tymi niewerbalnymi sygnałami, które mógł odczuwać lub dojrzeć mimo nieco, stopniowo coraz bardziej, zamazanej świadomości, jak wpleciona ponownie we włosy dłoń; pasująca idealnie w tym miejscu. Z idealnym ciężarem, naparciem na skórę głowy i umiejętne owinięcie poszczególnych kosmyków wokół palców, aby nieznacznie o nie zahaczyć przy poprawieniu chwytu. Miał wrażenie, jakby wszystko było idealne - na swoim miejscu, znane mu od zawsze, a zarazem będące czymś, czego nigdy wcześniej nie odczuł. Żył w tym błogim, naiwnym przekonaniu, jakby Yosoo znał go od zawsze i na wylot, z wyrachowaniem robiąc dokładnie to, co miało trafić w wybrany nerw.
Było tak zresztą nie tylko na polu obejmującym coś, jak wymieniane czułości. Dotyczyło to rzucanych słów - tych miłych, jak i tych zdecydowanie mniej. Chłopak dokładnie wiedział, co ma powiedzieć i zrobić, aby przejść na jego dobrą stronę, aby zajść mu za skórę, jak i niesamowicie go zranić. Zdążył się w tym fakcie upewnić zaledwie w przeciągu tygodnia, gdyby się wysilił, doszedłby do wniosku, że nawet kilku dni. I mimo irytacji, jaką potrafił w nim wzbudzić, w życiu nie chciałby tego stracić. Nie liczył się ból, jaki odczuł jeszcze poprzedniego dnia, teraz tak łatwo zapomniany, kiedy każde z muśnięć maskowało rozdrapane rany i sprawiało, że te ulatywały z jego pamięci.
Gonił za nimi, każdym ruchem ust, czy dłoni, nie ruszając wstępnie swoich własnych z brzegu spodni; metaforycznego, jak i dosłownego punktu zaczepienia, trzymającego go w niestabilnych, a bardziej elastycznych, ryzach. A zarazem był cichym zapewnieniem samego siebie, że nie odejdzie; nie okaże się dziwną marą i zniknie mu przed oczami.
Dopiero, kiedy słowa, czy raczej słowo - przeklęte zdrobnienie, które zmiękczało jego kolana pod każdą postacią - zmusiło go do przerwania żarliwego pocałunku. Wydusiło cichy pomruk, przenosząc wargi bliżej kącika ust przyjaciela, tym samym rozpoczynając leniwie zasypywanie jego twarzy serią całusów, mniej czy bardziej dokładnych
— Nad czym? — wymamrotał, nie odsuwając ust od skóry na więcej, niż kilka, równie dobrze nieistniejących, milimetrów. Jeszcze dosłownie chwilę wcześniej dostał uwagę co do łapania go za słówka, czy rzucanych niewinnie złośliwych komentarzy. Miał więc szczerą nadzieję, że ten dał radę uniknąć takiego wybrzmienia. Tym bardziej, skoro był szczery. Delikatną namową na niezaprzestanie mówienia, mimo fascynacji tym, jak niesamowicie Yosoo… malał w jego rękach. Za każdym razem. Jak plątał się we własnych myślach i słowach, których nawet nie zdążył wypowiedzieć, a Powell nie miał pewności, czy był świadomy, jak bardzo, niemalże nieznośnie, łechta mu tym ego.
Nie pospieszał go, kiedy znowu zapadła cisza. Zachował mozolność ruchów, kiedy jedna z dłoni pozwoliła sobie na opuszczenie brzegu spodni i rozpoczęcie bezcelowej wędrówki pod koszulką, a usta nie dawały spokoju już wcześniej zajmującej go szyi. Dopiero po kolejnych, kilkunastu sekundach, odsunął się, a tym samym objął wzrokiem przyjaciela - rumieniec barwiący urokliwie jego policzki, sporadyczne drgnięcia ciała, które wywoływały u niego podobne, z niewiele lżejszym nasileniem. Wszystko tak jawnie zdradzające, w jakim był stanie i o obecnej w nim bezradności.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp14 lipca 2024 11:53
Yechan myślał o wszystkim - planował tyle, ile mógł, starał się trzymać wyznaczonej rutyny i rozważać wszystkie za i przeciw. Podejmować decyzje tak, aby nie kolidowały z wcześniejszymi planami albo założeniami. Dbał więc o to, aby wolne weekendy wykorzystywać do odpoczynku; przygotowania się na studia i wzięcie pod uwagę wszystkiego, co, jakimś cudem, umknęło jego uwadze i ustaleniom. Już przy szykowaniu śniadania przeglądał w głowie notatki i możliwe przypisy, które przypomniałyby mu o tym, czy coś miał zrobić. Rozrysowywał plan nauki, aby nie robić sobie zaległości. Planował cały tydzień pod grafik w pracy, przyszłe kolokwia i regularne treningi, które starał się utrzymać wplecione w swoje życie.
Teraz uczelnia, praca, cokolwiek niebędące Yosoo mogło równie dobrze nie istnieć. Jakiekolwiek obowiązki, którego na niego czekały, straciły na istotności. Problemy, które zapewne prędzej czy później o sobie przypomną i wyjdą mu na przeciw, stały się wręcz nieistniejące; częścią przeszłości, o której teraz nie pamiętał, i też nie próbował. Bo jedyne, co się teraz dla niego liczyło to wszystko, co działo się teraz.
Kanapa, zyskująca obco wyglądający nieład przy niechlujnym odepchnięciu równo ułożonych poduszek na bok. Ciepła jasność panująca w salonie pod wpływem obecnego za oknami słońca. Jednak i to traciło na wadze wraz z trwałym zawieszeniem wzroku na Yosoo; co najwyżej odgrywając drugorzędną rolę. Czy to w postaci jasnych promieni oświetlających jego twarz, zdradliwie zaczerwienioną i hipnotyzującą wyglądem, czy tym, jak odbijały się od pofarbowanych włosów, ujawniając drobne, urokliwe różnice w kolorze. Nie potrafił, a przede wszystkim nie chciał skupiać sią na czymś innym, kiedy każda sekunda odwróconego gdzie indziej spojrzenia sprawiała wrażenie zmarnowanej. Nie chciał, aby cokolwiek mu umknęło - najmniejsza zmiana w rozlanym na twarzy rumieńcu, czy w rytmie łapanego powietrza. Jakikolwiek z sygnałów, który mógłby okazać się tym kluczowym.
I, po prostu, bezwstydnie, chciał móc z zaabsorbowaniem obserwować do jakiego stanu go doprowadzał zaledwie kilkoma ruchami, czy słowami. Zamierzonymi, zazwyczaj dokładnie wymierzonymi w znane mu, czułe punkty, które pragnął poznać z każdej strony.
Nie zastanawiał się nad samym sobą i odruchowymi reakcjami ciała, jak nagłe stanięcie oddechu w gardle, kiedy poczuł powoli wsuwające się pod koszulkę dłonie, wymieszane z bezwolnym drgnięciem jednej z nóg. Tym, nad czym starał się panować, był łagodny, wręcz rozczulony uśmiech, grożący spotęgowaniem przez każde z kolejnych zachowań Yosoo - tych ukazujących obraz, który kompletnie przeciwstawiał się temu. co mógł widzieć na co dzień. Kontrastował tak bardzo z tym, który poznał na uczelni i imprezach, pozwalających mu na dojrzenie chłopaka przez zupełnie inny pryzmat. Pryzmat, który sam tworzył i skrupulatnie pielęgnował z każdą decyzją.
I wszystko udowadniało mu to, jak dobrze mu szło.
Pozwolił sobie na nieznacznie poszerzenie zadowolonego, oczarowanego grymasu, kiedy twarz przyjaciela została zakryta przez dłonie; te, których niemalże natychmiast zabrakło mu na swoim ciele. I te, które samoistnie, może i niecelowo, stawiały się wypowiedzianymi przed chwilą słowom, z których nie zamierzał zrezygnować. Tym bardziej, kiedy usłyszał ponownie głos przyjaciela, brzmiący jeszcze wyraźniej w kontraście do chwilowo otaczającej ich ciszy
— Tak myślisz? — nie chciał, żeby się do tego przyzwyczajał, z czystej samolubności. Czy zamierzał mu to powiedzieć? W życiu, zdając sobie sprawę z tego, z jakimi konsekwencjami mógłby się wtedy spotkać. Niezależnie od tego w jakim stanie, czy raczej stopniowej jego rozsypce, znajdował się Yosoo. Oddziaływało to na niego jedynie mocniej, skupiając wzrok na dodatkowo odsłoniętej szyi i samoistnie narzucając jednej z dłoni powolne zawędrowanie wzdłuż jego rąk.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp18 lipca 2024 22:20
Na początku posiadał w sobie niezmierzone pokłady ostrożności, może wręcz obaw. Nawet pod osłoną upojenia alkoholowego wymieszanego ze zmęczeniem, jego ruchy były niepewne; wstępnie powściągliwe i wiecznie kwestionujące, czy to, co robili, powinno mieć miejsce. Wiecznie wybite z rytmu przez postawę Yosoo; tak odmienną i odbiegająca od codzienności, niemalże od razu zapalającą czerwone lampki w jego głowie. Nawet jeśli i tak pozwalali sobie być pchanymi czymś tak prostym, jak instynkt lub niewyjaśnialna wtedy żądza, tak podobne myśli zradzały się w jego głowie, nie mogąc odnaleźć czegokolwiek, co by je ukoiło. Na początku.
Teraz jednak już wiedział, że było to bezpodstawne; że powodem jego reakcji było coś innego, niż niechęć czy strach. Widział i rozpoznawał te sygnały, które powinien. Mógł doszukać się, w nieustannie od niego uciekającym, spojrzeniu niemych próśb. W delikatnych odchyleniach przy mocniejszym przylegnięciu do ciała. W łamliwszym głosie słodko wybrzmiewającym w jego głowie, z chęcią zapętlenia go na zawsze. Znaczył dla niego tak wiele, nawet jeśli jedyne, co miał okazję usłyszeć, to nie do końca zrozumiały mamrot. I za każdym razem chciał więcej, a wszystko, nawet to, co nie było im już obce, sprawiało właśnie takie wrażenie; jakby podejmował się tego po raz pierwszy, odczuwając przyjemnie przytłaczające mrowienie na ciele czy czubkach palców, kiedy spotykały się z Yosoo.
I nieważne było, jak cicho by mówił, Powell miał wrażenie, jakby był wręcz przesadnie wyczulony na jego głos - na cokolwiek, co miało okazję wydostać się z jego ust. Każdy pomruk, nagłe zaczerpnięcie powietrza, czy właśnie ciche mamrotanie, wywołujące na jego twarzy niewielki, zadowolony i prawdopodobnie irytujący, uśmiech. Bo w końcu o tym wiedział, nie był głupi, lecz nie zmieniało to tego, że uwielbiał korzystać z chwil, jak te. Stawiać Soo w sytuacji dla niego niekorzystnej, przypierając go do muru i prawie że uniemożliwiając zawrócenie się. Stawiać go w tej pozycji, którą sam zazwyczaj zajmował - odwracając role i czerpać przyjemność z nagłej pasywności, jaką prezentował; tak do niego niepodobną.
Dodatkowo kuszącą, jak wymowne odchylenie głowy, aby dalej sunąć ustami po odkrytej szyi, dalej jednak z zachowawczą delikatnością, niemalże naruszoną faktycznym odczuciem dłoni pod swoją koszulką. Bo z tego też zdawał sobie sprawę - jak niepewna była jego pozycja, i jak niewiele starczyło, aby ponownie wylądował na kolanach, gotowy prosić Yosoo, aby nie przerywał i skupiał na nim całą swoją uwagę, której potrzebował bardziej niż tlenu. I każdy, nawet ten sam przez niego rozpoczęty albo nieświadomie wykonany, doskonale mu o tym przypominał
— No tak — zaczął, owiewając przy krótkich przerwach między pocałunkami szyję własnym oddechem — mój błąd — mruknął, nie trudząc się nawet na zabrzmienie przekonująco, ani pełne oderwanie ust od jego skóry. Mógłby brnąć dalej, wypytywać go i nieznośnie ciągnąć za język, dopóki po raz kolejny nie zajdzie mu za skórę i wymusi w nim zareagowanie inaczej, niż uległe oddawanie się temu, co mu subtelnie narzucał. Tylko nie chciał z tego rezygnować; a na pewno nie tak bezpośrednio, gdzie i tak odpowiednie pytania z trudem zaczynały się sklejać w jego głowie.
— Przepraszasz mnie, czy siebie? — mówił z kolei to, co samo pchało mu się na język po kolejnym, zwalającym go z nóg wyznaniu, w międzyczasie posłusznie, unosząc ręce, by pośpiesznie pozbyć się swojej koszulki i odrzucić ją bez ładu na bok. Coś, na co będzie denerwował się później. O wiele później, lecz na pewno nie teraz, kiedy nie potrafił zdecydować się, na czym powinien skupić swój wzrok, czując, jak ciemne oczy przyciągają go w swoim kierunku niczym magnes. Zwracających na siebie uwagę, podczas gdy słowa przyjaciela wygłuszały, zarazem przyspieszając, bicie serca w jego klatce piersiowej.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp21 lipca 2024 00:32
Gdyby ktoś go zapytał czemu się tak zachowywał, nie potrafiłby odpowiedzieć. Mimo tego, że znał powód, wręcz aż za dobrze. Zbyt dogłębnie, zdradzając się wszystkim, poza słowami. Wzrokiem, niepotrafiącym skupić się na niczym innym, niż zachwycająco zarumieniona twarz; płytkim oddechem, który dawno zrezygnował z prób uspokojenia się; leniwym uśmiechem, którego nie potrafił na dłuższą metę zmazać z twarzy.
Po prostu przez Yosoo. Jednak nigdy nie przeszłoby mu to przez gardło bez porcji wstydu lub zażenowania, kiedy sam nie poznawał siebie - przynajmniej po fakcie. Bo teraz bez oporu byłby w stanie wykrzykiwać, jak bardzo go potrzebował. Jak bardzo pragnął czegokolwiek, co miał mu do zaoferowania.
Drażniące, acz w głębi serca niewinne, zaczepki przychodziły mu naturalnie. Bez większego pomyślunku, lecz nigdy choćby w odrobinie zakrapiane prawdziwą złośliwością. Bo i może powinien bardziej uważać na to, co mówił; może oszczędzić się do milczenia przerywanego pojedynczym słowem, ale nie chciał. Jakby mógł chcieć, kiedy rezultaty tak go pochłaniały, nieustannie pokazując tę bardziej obcą, acz z każdym razem coraz mu bliższą, wersję Yosoo. Tą, która zajmowała go niesamowicie i samoistnie pchała dalej, bez kompletnego udziału jego woli - czemu nawet nie zamierzał się sprzeciwiać.
Plątające się słowa, nieukrywana desperacja, która przesyłała wzdłuż jego kręgosłupa ogłupiający dreszcz; wszystko mieszało mu w głowie jeszcze bardziej i sprawiało, że byłby w stanie zapomnieć o wszystkim. Nie zamierzał tego powiedzieć, na pewno nie o trzeźwym umyśle, jednak wręcz zbyt dobrze zdawał sobie sprawę, jak boską moc miał jego dotyk, czy kilka czulszych słów. Z jaką łatwością potrafiły doprowadzić do tego, że wybaczyłby mu wszystko - każde, bolesne słowo, krzywe spojrzenie, czy wcześniejsze starcia, które, mimo właśnie chwilowego zapomnienia, zapewne odznaczały się gdzieś w jego sercu, czy prędzej rozumie. Nic z tego go nie obchodziło, skoro mógł mieć go obok siebie, z uwagą skierowaną na siebie i życiu w przekonaniu, że faktycznie znaczył tyle, co reflektowało się w oczach przyjaciela. Mogło się to mijać z prawdą, albo i nie - był w takiej pozycji, że znaczyło to dla niego niemalże nic
— Masz rację, nie ma różnicy — przyznał, mimo wyczuwalnego posłuszeństwa w tonie, tak bardzo zdradzających cel tych słów, zaraz podkreślonych tymi im wtórującymi — I naprawdę nie uwierzysz mnie, że faktycznie się tym przejąłem?
Była jednak kwestia, która raz po raz wylatywała z jego, zbyt wypełnionej błogą przyjemnością, głowy. Ta, którą zostawiał w tyle, przez co nieraz brała go z zaskoczenia, a on sam nie potrafił zdecydować, czy szczerze prezentowało się to, choćby po części, jako problem.Tempo, w jakim mogło dochodzić do zmian; przebłyski, z jakimi ujawniał się Soo i jak sprawiały, że tracił odnaleziony rytm, wybijając nawet najprostszymi zachowaniami oddech z płuc.
Dokładnie tak samo, kiedy poczuł nagły ciężar na swoich dłoniach, ujmujący maślanemu spojrzeniu, jakie nieprzerwanie posyłał w jego kierunku. Czy to w próbie załagodzenia potencjalnej złości, które nawet podczas ciężkich prób, nie dawała rady wybrzmieć w jego głosie, czy to zakrycia zdradliwej, żałośnie widocznej mgły, jaka zachodziła mu na oczy, z każdą sekundą coraz bardziej.
Ale to nie ten, uwielbiany i zajmujący dotyk był ostatnim gwoździem do jego trumny, niezależnie od mrowienia, jakie przesyłał od samych czubków palców. Niezależnie od tego, jak te samoistnie drgnęły, wtapiając się jeszcze bardziej w skórę czy materiał bokserek. Jak bezwolnie były gotowe pociągnąć je w dół przy pierwszej odpowiedzi, tylko po to, aby zatrzymać się przy nagłym zaprzeczeniu.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Rudy Chomik21 lipca 2024 02:38
Praca w kawiarni nie była spełnieniem jej marzeń, bo kto chciałby spędzić resztę swych dni za kolbowym ekspresem do kawy, upewniając się, że ekstrakcja espresso nie trwa więcej, niż trzydzieści sekund, czy nabawiając się kolejnego poparzenia dłoni spieniając mleko na ekstra gorące latte. Ale była drogą, która miała ją do nich doprowadzić. Jedną z nich, bo wydeptanych ścieżek było wiele, jednak cel ten sam.
Kiedyś miała stanąć po drugiej stronie długiej lady, uśmiechnąć się do jednej z osób pytających o zamówienie, odebrać porcję energii w płynie, skinąć głową, a później z kubkiem kawy opuścić pomieszczenie i powędrować w kierunku kampusu, jak większość klientów, którzy kiedykolwiek zawitali w progach niewielkiej kawiarni.
To właśnie ta myśl, to jej małe wielkie marzenie napędzało ją do działania, nawet jeśli było ciężko, a niesprawiedliwość losu dawała o sobie znać. Kiedy mimo postawionego do przodu kroku, musiała wziąć dwa do tyłu, bo niespodziewanie wysoki rachunek za gaz, czy nieopłacony czynsz było jednoznaczne z utratą gotówki odłożonej na czesne. Mimo, że czasem miała ochotę wyrzucić z siebie nagromadzoną frustrację, wiedziała, że nie mogła sobie na to pozwolić, więc z zaciśniętą szczęką i szerokim uśmiechem na ustach zgadzała się na kolejne zmiany, a na każde niezadowolenie klienta przytakiwała, bo na nic innego nie mogła sobie pozwolić.
Dni bywały długie i męczące, ale rozmowy wymienione ze stałymi bywalcami potrafiły sprawić, że wskazówki zegara tykały nieco szybciej. I tak jak ona zaczynała swoją zmianę o danej godzinie, tak i oni mieli swój harmonogram. Starsza kobieta, zamieszkująca w apartamencie na końcu ulicy, każdego poranka popijała zieloną herbatę w rogu pomieszczenia, wielki skórzany fotel zarezerwowany był właśnie dla niej, a na stoliku zawsze czekała gazeta. Dokładnie o dziesiątej przychodził jeden z dostawców. Duże americano, czarne, bez cukru, wypijał je w przeciągu pięciu minut, zostawiając po sobie kilka zwiniętych banknotów.
Był też Yonsoo.
Swego rodzaju enigma, której Haneul dalej nie potrafiła rozszyfrować. Przychodził o różnych porach dnia, siadał, gdzie akurat było miejsce. Strzępki pozostawionych po sobie informacji, kilka nic nieznaczących faktów i wielki niedosyt, bo Kang najzwyczajniej chciała wiedzieć więcej o tej charyzmatycznej w jej opinii postaci. Chłopak lubił słuchać, jednak nie mówił za wiele. Czasem jego wizyty trwały kilka minut, czasem przesiadywał godzinami, a czasem jego blada twarz widniała jedynie w pamięci brunetki, a dziewczyna zaczynała kwestionować, czy jej znajomy nie był jedynie wytworem jej własnej wyobraźni.
Pojawiał się a najmniej oczekiwanych momentach, zupełnie jak teraz, kiedy przemoczony, zostawiając za sobą mokre ślady, przysiadł na krześle najbliżej lady, mimo, że kawiarnia była zupełnie pusta. Ze skinieniem głowy zabrała się do roboty, chwilę później stawiając przed brunetem kubek wypełniony mieszanką kawy z czekoladą, udekorowany sporą porcją bitej śmietany i czekoladową posypką.
— Drogi nieznajomy, jeśli masz ochotę na czekoladowy zawrót głowy i zatkane tętnice, to mamy jeszcze kawałek tortu. — Teatralnie wskazała dłonią na umieszczoną na ladzie gablotkę — Mogę również zaoferować zagubionemu wędrowcy ręcznik, bo tak trochę… — zmarszczyła nieco nos, machając palcem w powietrzu. — Ciekniesz i będę musiała wycierać podłogę.
Udawany grymas niezadowolenia, został zastąpiony szczerym uśmiechem, a ona sama oparła łokcie o blat i ułożyła na nich podbródek, uważnie lustrując spojrzeniem chłopaka.

[już raz przeprosiłam, ale przepraszam jeszcze raz, bo nie wiem, gdzie mi to rozpoczęcie uciekło i jeszcze bałaganu narobiłam ;_; we come with chocolate and are asking for forgiveness]

Haneul
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp22 lipca 2024 22:22
Mógł się do tego przyzwyczaić. Zaczynał się do tego przyzwyczajać - do wspólnie spędzanych dni, cudzej obecności obok, nawet jeśli nie robili czegoś przesadnie angażującego. Kiedy zwyczajnie wiedział, że ktoś jest razem z nim, podczas gdy siadał do pedantycznego sprzątania w salonie i dokończenia porzuconego śniadania.
I był gdzieś głęboko świadom, że nie mogłaby to być codzienność; że doszłoby do starć, bardziej i mniej powierzchownych, które doprowadzałyby go do szewskiej pasji. Wiedział, że wspólne mieszkanie nie wiązało się tylko z pozytywami, jak budzenie się otoczonym kojącym, wyciszającym zwyczajowy, poranny stres, zapachem; jak wspólne śniadania, które dotychczas niezbyt im wychodziły, a i tak niosły ze sobą coś urokliwego. Przekonali się na własnej skórze, jak niewiele tak naprawdę było potrzeba, aby zrujnować ten obrazek. Kilka nieodpowiednich słów mogło doprowadzić do kompletnego rozpadu niestabilnego gruntu, który zaraz próbował pozbierać metaforycznie, jak i dosłownie, poranionymi dłońmi.
Tkwiła w nim ta wiedza - głęboko zakorzeniona i grożąca przypomnieniem sobie w chwili nieuwagi, lecz nieustannie spychał ją do tyłu. Nie chciał o niej myśleć, skoro wszystko było dobrze. Mogli wspólnie przebywać w salonie bez nieustannej rozmowy, po prostu będąc. I chyba nigdy nie czuł się bardziej komfortowo we własnym mieszkaniu, niż teraz.
Z nagle owiniętymi wokół siebie rękoma, które zamiast wzbudzać nagłe spięcie, pozwalały mu na dodatkowe rozluźnienie się i spowolnienie pielęgnowania estetyki szafy, zostawionej jeszcze po poprzednim wieczorze w nieładzie. Każda chwila bliskości była dla niego cenna i krucha - grożąca rozpadnięciu się przy zbyt pospiesznym ruchu, prosząca się o zastygnięcie w miejscu i wydłużenie jej jak najbardziej. Nieważne, czy było to coś nowego, czy tak banalnego jak zetknięcie ze sobą dłoni albo przeczesanie włosów palcami. W każdej potrafił zatracić się całkowicie z cichą prośbą, aby już na zawsze mógł odczuwać rozlewające się po ciele ciepło, które towarzyszyło mu w tych chwilach. Ten spokój, którego nigdy wcześniej nie zaznał, acz uświadamiał sobie o tym dopiero teraz.
Wydał z siebie jedynie cichy, zachęcający pomruk, wręcz natychmiast skupiając się przede wszystkim na przyjemnym ciężarze teraz go otaczającym. Niespiesznie poprawiał ostatnią z kurtek, bezwolnie, przelotnie opierając jedną z dłoni na bladoróżowych włosach zaraz po ostrożnym zamknięciu szafy, kiedy cała jego uwaga była skierowana na słyszane słowa, wypowiadane powoli, może z nutą niezrozumiałej, a jednak tak mu znajomej, niepewności. w krótkim wstępie, od razu naprowadzającym go niemalże od razu tam, gdzie potrzeba
— Domyślam się — przyznał łagodnym tonem, osuwając rękę na tę, która szczelnie, a uspokajająco, owijała się mocniej wokół jego pasa. Jedno spojrzenie na przywleczoną przez Yosoo torbę wystarczyło, aby założyć, jak wiele tak naprawdę nie dał rady zabrać ze sobą. Ja wiele nie miał czasu zapakować, choć Yechan łapał się na tym, że dalej nie znał pełnej historii. Oprócz tego, że mimo braku świadomości brał w niej udział - kluczowy, niezależnie jak bardzo by chciał, aby tak nie było. Nawet po zapewniających go słowach; opadniętej masce, która ukazała mu kolejną stronę Yosoo, lecz równie prędko prawie że doprowadzając do jej ponownego założenia. Bo gdyby nie zadzwonił, to przecież do niczego by nie doszło.
Yosoo nie zostałby wyrzucony z własnego mieszkania. Nie przyszedłby do niego w kompletnej rozsypce, aby następnego dnia w emocjach przejść przez próg drzwi po nieprzemyślanych, idiotycznych słowach Powella.
Nie spałby zaraz obok niego, mogąc opleść ciaśniej ramiona wokół jego ciała, aby upewnić się o jego obecności. Nie zwlekałby się z opóźnieniem z łóżka, tym razem nie goniąc zapachu naleśników, lecz przypalonej jajecznicy. Nie stałby bezczynnie, a jednak czując się lepiej, niż kiedykolwiek, w przedpokoju i szukając oparcia w ciasno zaciskających się na nim rękach
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp23 lipca 2024 23:52
Nie musiał nic mówić, zbyt dobrze zdając sobie sprawę z dwóch rzeczy: ryzykowałby zdenerwowaniem Yosoo, gdyby przyznał, że i tak zamierzał zgadzać się na wszystko. Jak i z tego, że ten i tak dobrze o tym wiedział. Mimo próśb i niepewności, jakie między nimi panowały, Powell zdawał sobie sprawę, z jaką łatwością przychodziło mu wyrażenie zgody. Wystarczyło jedno, celne spojrzenie ze strony przyjaciela, czy może odpowiednia intonacja w głosie, aby miał go na skinienie palcem. I Yechan nie zamierzał z tym walczyć, nawet jeśli powinien.
Odwzajemnił lekki uśmiech, maskując tym samym bezwiedne, z lekka nerwowe, przełknięcie śliny, kiedy pokrótce wymienione sytuacje wzięły go z zaskoczenia, tym samym targając za coraz to mocniej obnażone serce i ściskając jego żołądek. Czy był dalej święcie przekonany, że nie zrobił nic specjalnego? Jak najbardziej. Czy wręcz przeciwnie, myślał, że zrobił mu tym jedynie więcej krzywdy? Oczywiście, że tak. Jednak nawet z tą myślą nie potrafił przekonać samego siebie, że przy danej okazji, postąpiłby inaczej. Może trzymałby skuteczniej język za zębami, lecz dalej otworzyłby przed nim drzwi. Wpuścił do środka i ustąpił łóżka, samemu będąc gotowym spać na panelach, byleby być obok
— Zrobiłbyś dla mnie to samo — przyznał w końcu, trzymając negujące słowa głęboko w sobie; szczelnie zamknięte na kilka spustów, aby nie zyskały okazji na wybrzmienie w spokojnym mieszkaniu, a tym samym pozbywając się rozczulającego ciepła, jakie rozlewało się po jego ciele przy ponownym odczuciu wtulającego się w niego Yosoo. Połączonego ze znajomymi, równie ściskającymi za serce, pojedynczymi kosmykami go łaskoczących, które delikatnie przeczesał swoimi palcami, aby cichymi słowami, zapewnić nie tylko przyjaciela, ale i samego siebie w niesłuszności obaw — I będzie okej. Musi być, Soo.
___

A jednak to strach przede wszystkim wydłużał mu drogę po schodach. Decyzja, której, kolejnej z rzędu, się nie stawiał, ani nie zamierzał kwestionować, bo odwlekała ryzyko, jakie mogło ich spotkać. Zamiast tego korzystając z dodatkowych chwil spędzonych w jego mieszkaniu, samemu zajmując niespiesznie sięgając po kluczyki samochodu i odpowiednią do pogody kurtkę. Ukrywając nerwowe podgryzanie polika tym, że zastanawiał się, co powinien wybrać w barze, tak naprawdę nie mając ochoty na nic, będąc przekonanym, że z trudem przejdzie mu przez gardło.
Nie oponował, kiedy zamiast pojechać windą, zaczęli wspinać się po klatce schodowej. Siedział równie cicho, kiedy zatrzymali się na którymś z pięter, opierając się bokiem o barierkę, kiedy obite kolano postanawiało przypominać o sobie przy kolejnym to, stawianym kroku, a żart, wymieszany ze szczerą propozycją, zaniesienia chłopaka kilka pięter wyżej spotkał się z ciszą.
Nie mógł po sobie pokazać, że jakakolwiek obawa się w nim kotłowała. Był tutaj w końcu jako wsparcie i ktoś, kto miał ułatwić Yosoo nie tyle sam proces wyniesienia rzeczy, jak podczas potencjalnego spotkania z ojcem. Zbierał się więc na drobne uśmiechy i przelotne, próbujące być pokrzepiającymi, muśnięcia dłoni, byleby dodać mu choćby odrobinę pewności
— Weźmiemy tyle, ile możemy — stwierdził, na dany moment nie myśląc nawet o tym, gdzie wszystko pomieszczą, w danej chwili będąc w stanie zgodzić się na to, aby wszystko stało porozrzucane w jego mieszkaniu.
Nie wiedział, czy poradziłby sobie w podobnej sytuacji - nagle zrezygnować z odnalezionego porządku, własnych półek i szaf, w których wszystko stało tak, jak powinno. Nie wiedział, czy umiałby zdecydować, na czym zależało mu najbardziej w tak podprogowej sytuacji, jak ta. Wiedział tyle, że na pewno nie radziłby sobie tak, jak Yosoo teraz. Nawet jeśli były to jedynie pozory, które sam tworzył w swojej głowie.
— W tym gitarę — zapewnił więc, ze swobodą przywdziewając kolejny uśmiech, mimo ostatnich schodów, jakie dzieliły ich od dostania się na odpowiednie piętro — Ale tylko, jeśli mi coś zagrasz.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp24 lipca 2024 21:19
Bezsilność, która zdążyła wprosić się do jego serca, jedynie nabrała na sile, kiedy spotkał się z pytającym spojrzeniem Soo. Bo nie miał dla niego odpowiedzi, ani potencjalnego rozwiązania. Dzwonienie po ślusarza było bez sensu - mieszkanie przecież nie należało do Yosoo, spotkaliby się jedynie z podejrzliwym spojrzeniem. Czy gorzej, kontaktem ze służbami lub starszym Jeongiem, co wiązało się ze zbyt dużym ryzykiem.
Przez nieplanowane popadnięcie w narastające obawy, jak i pytania, na które nie mógł odszukać odpowiedzi, nie zdążył zareagować; nawet zarejestrować, nagłego ruchu obok siebie, któremu wtórował pusty huk po zetknięciu się ciała przyjaciela z drzwiami. O te kilka chwil za późno wyciągnął ręce w jego kierunku, bezcelowo teraz wiszące kilka centymetrów od niego wraz ze zmartwieniem wymalowanym na jego twarzy
— Aha, czyli to moja wina? — to jest, dopóki w jego kierunku nie padły bezpodstawne oskarżenia, wstępnie wzięte zdecydowanie zbyt na poważnie. Potrzebował kolejnych, kilku sekund, aby wyłapać brak zadziorności w głosie Yosoo, co pozwoliło mu na ostrożne oparcie dłoni o ramię, chwilę wcześniej ścierające się z, najwidoczniej porządnymi, drzwiami mieszkania — Nie dałeś mi nawet czasu na reakcję, Soo — bąknął, delikatnie przejeżdżając dłonią po okrytej ręce, jakby chciał tym załagodzić lekkie obicie.
Wszystko się działo, przez co i on sam tak reagował, z nieznacznym opóźnieniem. Ruchy przyjaciela, których mógł nie przewidzieć, i przez które pozwolił mu na bezmyślne wrzucenie się na drzwi. Obecność sąsiadki, wobec której o kilka chwil za późno wykrzywił usta w, zapewniającym ją w słowach przyjaciela, uśmiechu, w które sam kompletnie nie wierzył.
Nic nie było w porządku.
To szybkie, mające na celu zgarnięcie paru rzeczy, wyjście, przypomniało mu o tym, jak wszystko tak naprawdę sypało się Yosoo na głowę. Przywołało nieprzyjemną scenę z restauracji, odbijającą się w nagle wyraźniejszym bólu u dłoni. Malowało przed oczami wymęczoną twarz chłopaka, którą ujrzał w drzwiach swojego apartamentu. I starał się nie dopuszczać do siebie myśli, że sam brał w tym udział. Że sam nie znajdował się w lepszej pozycji. Ale to on wygarnął niepotrzebnie własne myśli Avie, tuż przed rodzicami Soo. To on do niego zadzwonił, dodając pędu całej katastrofie. To on musiał zjawić się następnego dnia na uczelni, a jeszcze kolejnego w pracy, z łatką do niego przyklejoną, choć nie był o niej jeszcze świadom. Wszystko to miało być problemami następnego dnia; nie znaczyły nic, kiedy jedyne, na czym się skupiał, to dodanie choćby zalążka otuchy Yosoo, który szukał schronienia u niego. Nie innego znajomego, nie w innym miejscu, nawet jak zoo, do którego poszedł dopiero później. Przyszedł najpierw do niego, otwierając się jak nigdy i na stałe oplatając się wokół serca Powella, całkowicie mu oddanego. Nawet w chwilach, kiedy strach próbował oddać władzę zdrowemu rozsądkowi; utraconemu kilka tygodni temu, a miejscami tak utęsknionego.
Drgnięcie skutecznie ukrywało odruch nagłego odsunięcia się, kiedy przestrzeń między nimi znacząco zmalała, tym razem nie tyle pchaną bezwolnymi, wybudzonymi dzień wcześniej obawami, ile dalszym spojrzeniem sąsiadki chłopaka. Nie obchodziła go, przynajmniej nie na razie; nie przejmowałby się nią kompletnie, gdyby nie nagła obawa, że zostali przyłapani. Na czym? Nie wiedział, skoro i tak już wszystko zdążyło wyjść na wierzch. Co lepsze, prawdę mówiąc nic się nie działo. Nic, co mogłoby wzbudzić jakiekolwiek podejrzenia u kogokolwiek, kto by ich teraz widział
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp27 lipca 2024 00:57
Nie zamierzał denerwować Yosoo jeszcze bardziej. To było ostatnie, czego chciał podczas stania pod drzwiami zamkniętego mieszkania, lecz wychodziło mu to aż za dobrze. Wystarczyła sklejka nieprzemyślanych słów, które automatycznie spływały z jego języka, połączone z miejscami neurotycznymi ruchami, tak łatwo zdradzającymi bezsilność, jaka u niego zagościła. Bo nie nazwałby nawet tego stresem; jeszcze nie teraz, kiedy był pewien, że sytuacja okazała się tą bez wyjścia.
To prośba Yosoo dała radę pobudzić w nim porcję nerwów. Podświadomie zdawał sobie sprawę z tego, jak niewielkie były szanse na to, że niosła ze sobą coś banalnego. Niegroźnego. Większość z jego pomysłów obejmowała właśnie te ryzykowne ramy, które potrafiły doprowadzać Yechana do szału, nie ze złości i irytacji, a właśnie strachu i nagłego, kompletnego braku kontroli. Nie zawsze mógł go namówić, aby zrezygnować; zapewne udawało mu się to rzadziej niż częściej, a zarazem równie nieczęsto potrafił się wycofać. Zostawić go z tym samego, czy obserwować po prostu z boku, mimo palących go od środka obaw.
Na początku szło mu lepiej - potrafił jasno przyznać, że uważał coś za nieodpowiednie i nieodpowiedzialnie, po czym zostawić Yosoo samego sobie i po prostu być w gotowości do interwencji, jeśli sytuacja by tego potrzebowała. Lecz z każdym dniem szło mu to coraz gorzej; coraz ciężej było mu znaleźć w sobie obojętność, z jaką mógłby stać obok i obserwować to, co się dzieje. Z każdym dniem czuł, że zależy mu coraz bardziej.
I może dlatego każde słowo trafiało głębiej.
Znał go, znał taktyki, jakie obejmował, wiedział, w jakiej znajduje się sytuacji, i zdawał sobie sprawę, jak strasznie mu teraz nie pomagał. Niewiele to jednak znaczyło, kiedy docierała do niego prawda
— Wiem, pamiętam — nigdy nie zapomniał. I nigdy nie zapomni. Jak mógłby, kiedy to właśnie przez niego, przez ten przeklęty telefon i upartą próbę kontaktu, znaleźli się właśnie tutaj.
Palce samoistnie dodatkowo rozluźniły się na komórce, bez oporu przekazując ją w ręce przyjaciela, którego kątem oka przez nieskupione, wlepione w nieistniejący punkt, spojrzenie. Został niedaleko drzwi, z rękoma skrzyżowani na klatce piersiowej i nieprzerwanym podrażnianiem środka polika, w złudnej nadziei uspokojenia samego siebie. W próbie wyzbycia się dodatkowych nerwów, jakich sam sobie dorobił, przez to samo, co zwykle. Niepotrafienie siedzieć cicho - zdecydować, co powinien mówić, a kiedy postawić na milczenie. To nie był czas, by mógł pozwolić pochłonąć się ponownym wyrzutom, nieustannie do niego wracającymi, nawet kiedy te zżerały go od środka po czymś tak błahym, jak kąśliwie wypowiedziane słowa oraz wymowna cisza na pytanie, na które może tak naprawdę nawet nie chciał znać odpowiedzi.
To wszystko jednak traciło na swej logice, kiedy było mu zwyczajnie przykro. Kiedy słowa Yosoo robiły dokładnie to, co zamierzały; trafiały w czułe punkty i sprawiały ból, który później uporczywie mu doskwierał, mimo świadomości i prób przekonania samego siebie, że nie szła za nimi wyłącznie szczerość.
Tkwił przy drzwiach, oparty z lekka nieobecnym wzrokiem, bokiem o ścianę i bezsensownie pogrążony w walce z własnymi reakcjami, umiejętnie duszonymi w środku, dopóki nie dotarł do niego głos przyjaciela. Przeprosiny, których się nie spodziewał, ani nie oczekiwał. Na które nie zasługiwał
— W porządku — nie chciał, żeby go przepraszał, skoro miał racje, lecz zacisnął na języku zęby, nim podobne słowa dały radę wydostać się na zewnątrz. Zamiast tego podszedł do chłopaka, zajmując miejsce tuż obok niego i pozwalając sobie na rzucenie w jego kierunku wzrokiem — W takiej chwili o to nietrudno — przyznał, obierając inną technikę. Neutralną. Bezpieczną.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp30 lipca 2024 23:57
Mimo spokoju i rzadkim unoszeniem się, Yechan zazwyczaj nie nazwałby się osobą cierpliwą. Drobne błędy grupy, do której akurat został przydzielony do projektu, potrafiły go drażnić, niezależnie od swojej wielkości i wywoływały chęć zrobienia wszystkiego samodzielnie. Złe zamówienie wypijał czy też zjadał bez narzekania, jednak z całkowitym brakiem apetytu i trudnościami z przełknięciem zaciągniętego łyka. Nie potrafił pojąć, czemu rzeczy, dla niego tak prostolinijne, dla kogoś mogły być czymś niezrozumiałym, lecz brnął na pierwszym roku przez udzielane korepetycje, kiedy jeszcze nie był pewny swojej dotychczasowej pracy, tłumacząc po raz enty wybrane pojęcie matematyczne i potrzebny przy nim proces myślowy.
Yechan nie powiedziałby, że jest cierpliwy.
Chyba że chodziło o Yosoo.
Przy nim popadał niemalże w skrajności - odczuwał, jak coś próbuje wyrwać się ze środka, jak nieuwaga i nieświadomość wręcz malowała się na twarzy przyjaciela, a zarazem posiadał niezmierzone pokłady spokoju, kiedy ten próbował zajść mu za skórę, czy raczył kolejnym, trafiającym głęboko i dosadnie słowem. Nie ignorował ich, zostawiały po sobie ślad w pamięci, lecz zwyczajnie… nie potrafił zareagować. Nawet w emocjach, kiedy nie dał rady ugryźć się w język, a pojedynczy wyrzut z niego spłynął, był gotów za niego przepraszać, ile tylko mógł. Co najczęściej jedynie pogarszało sytuację.
Dlatego nie umiał wstępnie odpowiedzieć na nagłe rozważania chłopaka, sunąc jedynie bezcelu palcami do jego dłoni, tak długo, jak mógł. Zebrał się pierw na łagodne wzruszenie wolnym ramieniem, kiedy żadne spójne słowo nie chciało zaistnieć w jego głowie; czy przynajmniej takie, które nie ryzykowało rozjuszeniem.
Milczał dalej, kiedy poczuł jak znajoma, ta jedyna właściwa, dłoń obejmuje jego własną, pozwalając wynaleźć dla siebie otwarcie miejsce. Nieprzerwanie wpatrywał się w Yosoo, nawet kiedy palce odruchowo drgnęły, jakby niepewne nagłego wystawienia na wierzch, a zarazem tym przejęte. Nie było to w końcu nic wielkiego; mogło tak naprawdę znaczyć tyle, co nic, na tle pozostałych gestów, jakimi mogliby się obdarzyć, a jednak gardło blondyna nienaturalnie, na ulotny moment, ścisnęło się.
Nie musieli nic udawać, wiedział o tym. Tak samo o tym, że ukrywanie się było bezsensowne, nawet bez świadomości, jak wiele z bezwarunkowych odruchów i tak go zdradzało. A jednak ten drobny, zapewne niewiele znaczący gest oplatał ciasno jego serce, uświadamiając go w fakcie, że Yosoo chciał, a może przynajmniej nie widział problemu, z tym, aby publicznie być blisko. Przez błahe trzymanie się za ręce, czy swobodne oparcie głowy o ramię, które odruchowo z lekka się osuwało, aby dodać mu więcej wygody. Yosoo nie widział problemu, aby otwarcie wyrazić to, co znikomo trzymało Yechana w ryzach.
Z większym spokojem pozwolił sobie na krótki, przyciszone parsknięcie śmiechem, kiedy usłyszał kierunek, w jakim zmierzała wypowiedzieć chłopaka. A zaraz musiał wstrzymać kolejny, ten z serii zgorzkniałych, kiedy w jego głowie mignęły słowa z rozmowy sprzed paru tygodni, jak nie ponad miesiąca.
Sam był świadom, że Yosoo wolałby, aby się wściekał; wyżył bez pomyślunku o innych, wyrzucając z siebie wszystko, a zarazem dając porcję argumentów, które mogłyby zostać wykorzystane przeciwko niemu. Rozjaśniające to, co działo się w wyciszanych czeluściach jego głowy
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp31 lipca 2024 22:39
Sam żył w przekonaniu, że to, że czegoś nie widział, nie oznaczało z góry, że było nieistniejące. Podchodził do tego logicznie, trzymając się z daleka od przesadyzmu i niepotrzebnego wyolbrzymiania, byleby podkreślić swoje zdanie
— Jestem dla Ciebie jak potwór z Loch Ness? Albo Yeti? — gdyby komiczne i niespodziewane porównanie Yosoo nie wywołało u niego rozbawienia, tak szczery niosący się po klatce śmiech samoistnie do tego doprowadził. Pozwolił łagodnemu uśmiechowi na nieznacznie poszerzenie się, podczas gdy czujne spojrzenie nie dawało rady skupić się na czymś innym, niż siedzącym obok chłopaku. Na lekkim przymrużeniu oczu, jakie towarzyszyło nagłej radości, biorącej go z, przyjemnego, zaskoczenia.
Dopiero teraz, z zawstydzającym opóźnieniem, zwrócił uwagę na to, jak dawno nie słyszał tego dźwięku. Nieskazitelnego, niezakrapianego fałszywością lub wymuszeniem, bo tego wymagała sytuacja, w jakiej się znajdowali. I dopiero teraz docierało do niego, jak bardzo zależało mu na tym, aby widzieć go w takim stanie. Niewinnie rozpromienionym, mającym możliwość na nieprzejmowanie się tym, co deptało mu po piętach i doprowadzało do stopniowego zatracenia, choćby pozoru, stabilności życia
— Uznałbym, że Ci odbija tylko przez to, że mnie teraz przepraszasz, Soo — wytknął z namacalną łagodnością w tonie, ciekawsko podążając za wędrującym wzrokiem przyjaciela. To była kolejna z rzeczy, o jakiej przypominał sobie na każdym kroku. Enigmatyczność Yosoo, i brak szansy na przewidzenie tego, co zrobi. Znał to od zawsze, od pierwszych dni ich znajomości i ‘wspólnie’ podjętej decyzji, która prędko przeistoczyła się w coś kompletnie innego.
Zazwyczaj go to stresowało; wzbudzało nieprzyjemny skręt żołądka i nerwowe drażnienie skórek, kiedy nagłe zmiany nie pozwalały mu na zapanowanie nad sytuacją. Doprowadzało do białej gorączki przy poczuciu bezsilności oraz bezużyteczności, bo tracił zrozumienie sytuacji, a przede wszystkim szansę na zrozumienie tego, co działo się w głowie przyjaciela. Z natury był to obcy mu teren, kiedy z aktorską wprawą chłopak potrafił manewrować obrazem, jaki prezentował, lecz z czasem uczył się, jak go przejrzeć. Mimo to nigdy nie mógł pozwolić sobie na pełne zaufanie, że wie wszystko; że wszystko zrozumie i nic nie umknie jego uwadze, ani nie weźmie z zaskoczenia.
Ostatnimi czasy łapał się jednak, że nabierało to urzekającej formy. Odwracało uwagę od panicznej próby zrozumienia wszystkiego i wyprzedzania o krok, byleby szło po jego myśli; byleby znał każde, możliwe rozwiązanie i mógł odpowiednio zareagować. Pozwalało poznać kolejne strony Yosoo, wcześniej skrywane i blokowane przez stawiany przez Powella osobisty opór. Kojarzył ściśnięcie żołądka z wtórującym mu, przyjemnym mrowieniem, zamiast trudnością złapania pełnego oddechu, maskowanego kamiennym spokojem
— Tak? — dokładnie tak, jak teraz, kiedy słowa chłopaka roznosiły po jego ciele nie do końca zrozumiałe, a jednak zajmujące dreszcze, podjudzane zmniejszanym stopniowo dystansem. Każde kolejne, retorycznie postawione pytanie wywoływało z jego strony jedynie delikatny, zaciekawiony pomruk w odpowiedzi, nim to delikatne, ledwie namacalne, muśnięcie warg automatycznie nie przymknęło jego oczu.
I jeśli nie przez nie poczuł mozolnie wkradające się na twarz ciepło, to słodkie, dotkliwe zdrobnienie go w nim upewniło. Jakiekolwiek próby zamaskowania przyjemności, jaką mu sprawiało, kompletnie traciły na sile, jak delikatnie rozlany na policzkach róż, wraz z niemożliwym do zduszenia, słabym wygięciem kącików ku górze, kompletnie go zdradzały.
Sam dostrzegał absurd swojego zachowania; porównanie, jak czuły był na drobne, acz wymowne gesty, w porównaniu do tych, do których sam się posuwał bez grama speszenia wymalowanego na twarzy lub swoich ruchach. Te mniejsze, niosące za sobą szczerość potrafiły wprowadzić go w chwilowe zakłopotanie i przyspieszyć bicie serca
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp4 sierpnia 2024 22:51
Powinien był spodziewać się tego, że wejście do zamkniętego mieszkania nie odbędzie się w sposób spokojny. Czy tym bardziej legalny. Powinien, a jednak jakaś jego część zakładała, że cudem dostaną się do środka bez komplikacji, potrzeby nagłego pośpiechu i dodatkowego unikania możliwych, ciekawskich spojrzeń, kiedy trzęsienie dłoni ukrywała jedynie kolejna tura rzeczy, jakie zamierzali zawieźć do mieszkania Powella.
Miał wrażenie, jakby dzwoniło mu w uszach przez całe dwie godziny - od momentu dojrzenia, jak drzwi otwierają się pod wpływem wprawionych dłoni, a do blondyna dotarło, że właśnie się gdzieś włamywali. Znowu. Przez wynoszenie wszystkiego, aż po drogę samochodem, kiedy starał się uspokoić walące w jego piersi serce oraz palce nieustannie stukające w kierownicę, dopóki nie wjechali na wyznaczone mu miejsce na parkingu.
Uśmiech Yosoo, który dał radę dojrzeć wraz z wejściem do mieszkania, niczym wszystko, co miało związek z chłopakiem, umiejętnie wzbudzał w nim kontrastujące ze sobą emocję. Radość, że mógł go właśnie tam zauważyć. Mógł zauważyć, jak do jego oczu i całej twarzy powraca życie, ostatnio boleśnie przygaszone lawiną problemów, które sam na niego sprowadził, a na pewno znacząco w tym pomógł. Mógł zauważyć coś tak prostego, a jednak miejscami kluczowego dla osoby Soo, dopełniającego obraz, który kiedyś widywał na co dzień, niemalże non-stop.
A zarazem ten cień irytacji, że znowu dał się wciągnąć w coś nielegalnego; doprowadzającego go do żałośnie rozdygotanego stanu, kiedy witała w nim sama myśl, że miał wziąć udział w kolejnym wykroczeniu, zostawiającym skazę na jego nieskazitelnym koncie. A przynajmniej to sobie wmawiał, choć sam dorobił się na nim kilku plam, w liceum, kiedy wszystko wydawało się bardziej bezkarne. Nigdy jednak nie na skalę czegoś, co mogłoby wprowadzić go bezpośrednio za kratki.
Górowało w nim jednak szczęście. Ta cicha, niewinna radość, kiedy po wniesieniu ostatniej serii rzeczy do mieszkania, wraz z westchnieniem skrywającym ulgę, mógł dojrzeć usadzonego na podłodze Yosoo, pochłoniętego trzymaną w rękach gitarą, która uzupełniała obraz jeszcze bardziej. Nieodłączna część, której sam jeszcze kilka godzin temu nie był świadom. Bo i może nie widywał go regularnie z nią na kolanach, może przed oczami miał mocniej wyrytą scenę z Yosoo na samym przodzie, oddającym się undergroundowej muzyce. Niezrozumiałej i obcej Powellowi, a jednak równie urzekającej co główny powód, dla którego w ogóle ją poznał.
Lecz gitara wydawała się tym brakującym puzzlem, którego nie wiedział, że zgubił. Przypominała o spokojniejszych dniach czy wieczorach spędzanych u przyjaciela w mieszkaniu, kiedy blondyn był bliski odpłynięcia na kanapie, czy skanujący wzrokiem linijki notatek, w próbie nauki na kolejne kolokwium. Kiedy wzrok ciekawsko uciekał mu w jej kierunku, nieraz zastanawiając się nad uczuciem strun pod opuszkami, czy ich wibracją roznoszącą się po pudle rezonansowym. Nie zdawał sobie nawet sprawy, jak bardzo była obecna i w jego życiu.
Teraz stając się jego stałą częścią, jak utkwił w salonie z kolejnym oddechem ulgi i wzrokiem wlepionym w Yosoo, w cały, prosty, ale urzekający moment, malujący się przed jego oczami. Tym samym z opóźnieniem rejestrując, że płynące z ust przyjaciela słowa były skierowane w jego stronę
— Daj spokój, Soo — przywdział delikatny uśmiech, kręcąc przy tym lekko głową, w pełni będąc przekonanym, że słowa chłopaka były wyolbrzymione. Robił to, co każdy, dobry przyjaciel zrobiłby na jego miejscu — Zrobiłbyś dla mnie to samo — powtórzył jeszcze słowa z rana, po raz kolejny z kompletną wiarą w to, co mówił — Nie musisz mi za to dziękować.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp5 sierpnia 2024 23:14
Cierpliwie, acz z widocznie malującą się za oczami ekscytacją, czekał na Yosoo. Na jego reakcję, jakąkolwiek odpowiedź, czy nawet bezpośrednie rozpoczęcie grania, które tak bardzo chciał usłyszeć. Tutaj, w bezpiecznych ścianach jego mieszkania, które należało tylko do nich. Nikt nie miał wglądu do tego, co działo się w środku; nikt nie wypluwał z nienawiścią niemiłych słów, które, mimo próby ich zignorowania, rozcinały głęboko skórę i zostawiały po sobie ślady. Niezależnie od tego, czy oboje próbowali udawać, że było inaczej.
Tu, zaraz przy kanapie, byli tylko oni. Cisza, ich dwójka i gitara, która w swej prostocie niosła więcej, niż mogło się wydawać. Przypominała kolejny próg, który mieli wspólnie przejść, pozbywając się tym samym kolejnych zahamowań. Podkreślonych nagłym wyznaniem Yosoo, które wywołało na twarzy blondyna bezwiedny, mały uśmiech. Z fascynacji, bo nigdy nie widział go w takim stanie, kiedy chodziło o muzykę. Przez urzeknięcie, jakie przyjaciel potrafił w nim wzbudzić czymś tak typowym, jak chwila niepewności. Jak bezwstydna szczerość, zazwyczaj zakrywana grubą warstwą przesadzonej pewności siebie.
Nie potrafił postawić siebie na jego miejscu; nie miał talentu muzycznego, czy w szerszym tego pojęciu, artystycznego - nigdy nawet nie przykładał do tego ręki, oprócz dziecinnych rysunków. Jedyna trema, jaką znał to ta przed zawodami; coś, co brało pod uwagę tylko jego. Coś, co nie było nacechowane emocjami, a przynajmniej nie w taki sam sposób, co muzyka.
Wiedział więc lepiej, niż podjąć próbę mądrzenia się, czy zapewnienia Yosoo w tym, że przecież nic się nie działo; że występował nieraz na scenie przed setką ludzi, ogromem ważniejszych osób. Siedział cicho, ze spokojnie wyczekującym spojrzeniem i oparciem się bokiem o kanapę, by choćby najmniejszy szczegół nie miał szansy na umknięcie. Drobny, obecny na jego ustach uśmiech zyskał nieznacznie na rozmiarze, kiedy usłyszał zgodę ze strony chłopaka. A wraz z nią przyszła niespodziewana fala podekscytowania, kolejne mrowienie w żołądku i radość w tej najbanalniejszej, jawnej, formie.
Z uwagą obserwował pierw szarpiące za struny palce, jak i te sprawnie poruszające się po gryfie. Wsłuchiwał się w czyste dźwięki, mimo braku słów, mówiące tak dużo, uciekając sporadycznie wzrokiem do twarzy Yosoo. Przypatrywał się pełnemu oddaniu, jakie na niej widniało i jaki podziw w nim wzbudzało, tak samo, jak miał okazję widywać go w trakcie koncertów. Nie zwrócił nawet uwagi, kiedy z rozmarzeniem oparł głowę o stojącą za nim kanapę, a pustka mieszkania przestała istnieć wraz z wypełniającymi je brzmieniami.
Nie wiedział, co Yosoo grał; nie miał nawet pewności, czy było to coś, co znał, a może coś, co było autorskim tworem przyjaciela. Ale podobało mu się - utwierdziało w przekonaniu, że oddałby wszystko, aby spędzać tak swój czas. Wspólnie, przy czymś, co Soo lubił robić. Coś, co go relaksowało i zmazywało zostawioną ostatnio przez życie skazę.
Nie wiedział też ile grał. Może kilkanaście sekund, a może kilka dobrych, wydłużanych minut; gdyby ktoś go o to spytał, nie znalazłby odpowiedzi, skoro miał wrażenie, jakby czas stanął dla niego w miejscu. I że grał za krótko. Chciał słyszeć więcej, nieprzerwanie oddać się prostej chwili, która sprawiała, że stres związany z włamaniem się do mieszkania nagle nabierał całkowicie sensu.
Nagły brak melodyjnych brzdęków wyrwał go z lekkiego, acz błogiego stanu otępienia. Tak, jak wyciągnięta w jego kierunku gitara, nagle wywołująca dozę zdziwienia i… speszenia. Automatycznego pokręcenia głową, zresztą zgodnie z prawdą. Nie trzymał gitary w rękach; nie trzymał żadnego instrumentu w rękach, a na pewno nie od czasu, kiedy był dzieckiem. Nawet wtedy jedyne, co miało okazję znaleźć się pod jego palcami, to fortepian w domu dziadków, na którym bez ładu odgrywał jedną z wielu banalnych, dziecięcych rymowanek, wypełnionych setkami pomylonych klawiszy
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp6 sierpnia 2024 22:20
Mimo uśmiechu, jaki zawitał na jego twarzy po lekkim pocieszeniu Yosoo, czy przede wszystkim tych tak kluczowych słów, że znowu w coś mogli wejść wspólnie, nie potrafił poczuć pełnej ulgi. Trudno było mu określić dokładny powód; był w stanie znaleźć go niemal wszędzie.
W intymności chwili, której nie chciał kończyć. W obcym sprzęcie w jego rękach i obawach, że coś popsuje. W potrzebie wypadnięcia jak najlepiej, chociaż jedyne oczy, jakie na nim spoczywały to te, które go nie oceniały. Wręcz te, które oczekiwały od niego ludzkości; popełnionego błędu i ujawnienia się z nieporadnością, którą zazwyczaj starał się trzymać od siebie z daleka.
Tę ostatnią wyrażał aż zbyt otwarcie, nie odrywając nagle spłoszonego spojrzenia od Yosoo, kiedy ten podniósł się z miejsca obok, a w blondynie zawitało poczucie, że może już zdążył zrobić coś źle. Tylko po to, aby zacisnąć ze wstydem zęby na wnętrzu policzka, kiedy podniesienie równało się jedynie ze zmianą pozycji; na swój sposób jeszcze bliższą i powodującą u Powella bezwiedne wzięcie głębszego, uspokajającego oddechu. Może i nieskutecznie.
Bywali ze sobą bliżej; nieraz miał okazję czuć dłonie Yosoo na sobie, czy okrywać je własnymi. Tak naprawdę nie odczuwał niczego nowego, jednak połączenie delikatnego dotyku wraz z niespotykanym, miękkim głosem sprawiało, że opierał palce tam, gdzie miał. Nie mógł powiedzieć, że ze spokojem czy rozluźnieniem, kiedy dalej męczył polik od środka, a opuszki bały się mocniej docisnąć do strun w obawie, że położy je akurat nie w tym miejscu. Z nieodpowiednią ilością siły.
Czuł się nadzwyczajnie niepewnie. Nie miał pojęcia, co robi, nawet w najmniejszym stopniu. Jego jedynym podparciem był Yosoo. Jak zwykle w takich sytuacjach, a Yechan jak zwykle nie wiedział, jak sobie z tym radzić. Z nagłym przekazaniem siebie w czyjeś ręce, nawet tak ufne, jak te najbliższej mu osoby. Bo właśnie w jego oczach chciał wypaść jak najlepiej.
Mimo to posłusznie wędrował dłońmi tam, gdzie było mu wskazane, ze wzrokiem wbitym w instrument, jakby w obawie, że podniesienie go doprowadzi do spotkania się z tym oceniającym; wytykającym jego kompletny brak pewności i umiejętności, acz nigdy nie miał okazji, aby takie pozyskać. Siedział ze spojrzeniem wbitym w gitarę, dopóki ponownie nie dojrzał ruchu przed sobą, a tlący się strach ugasiły kojące słowa. Nagła obecność nóg przy swoich bokach, czy rąk, teraz go okalających, tak jak dłonie, które przyjemnie ciążyły na jego własnych i ostrożnie poprawiały układ na gryfie.
Nie mógłby okłamać nawet samego siebie w tym, że jakiekolwiek próby ukrycia jego spięcia się były udane. W chwilach, jak te - tak otwarcie go obnażających, tracił władzę nad własnymi odruchami. Nad nerwowym ściąganiem brwi, kiedy z uwagą przypatrywał się strunom i starał się samodzielnie zrozumieć pozostałe części gitary, mimo braku wiedzy. Bezwiednie się wzdrygnął, kiedy mógł przekonać się o tym, jak źle szło mu ukrywanie nerwów, a ostatkami siebie zacisnął zęby na języku, nim zleciałyby z niego powątpiewające słowa, w które całkowicie wierzył.
Zamiast tego pozwolił, aby dłoń Yosoo poruszyła jego własną, a salon na nowo wypełnił się pojedynczym, czystym, dźwiękiem, kierowanym działaniami Jeonga. Równie zachwycającym i poruszającym, nawet w swojej prostocie. Zachęcającym do usłyszenia więcej i posłusznego kiwnięcia głową, kiedy uważnie śledził polecenia przyjaciela. Przynajmniej dopóki nie zderzył się z faktem, że miał teraz zrobić to sam
— Soo… — starał się zwalczyć, i tak boleśnie przebijające się, zrezygnowanie wymieszane ze stresem w głosie, kiedy ponownie, z lekka rozedrgane palce, starały ustawić się samodzielnie na gryfie.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp8 sierpnia 2024 19:55
Znowu czekał. Cierpliwie i z uśmiechem, mimo próbą zatrzymania go zaciśnięciem warg, nabierającym radości z każdą chwilą, która mijała w ciszy. Spokojnej, niewywołującej niepokojącego napięcia w samym środku blondyna, czy obaw, że zrobił coś źle. Bo po raz pierwszy miał wrażenie, że było przeciwnie. A milczenie ze strony Yosoo, mimo braku ku temu podstaw, pozwalało mu w to uwierzyć. Tak jak jego wzrok i zamyślenie, za którym nie malowały się nerwy lub złość; otaczające go ciało, sprawiające, że czuł się jeszcze bezpieczniej. I przeklęty uśmiech, od którego nie potrafił odwrócić wzroku, mimo braku wiedzy, co za nim szło. Wystarczyła sama jego obecność, aby kolejne, znajome wrażenie szarpnęło przyjemnie za jego brzuch. Wystarczył sam Yosoo, aby ciało Yechana było zalewane falami nieopisanych, zajmujących wrażeń.
Tym bardziej, kiedy nie był na coś gotowy. Jedyne, czego oczekiwał, to kolejnych wskazówek; z dłońmi wyczekującymi wskazania im miejsca i kontrolowaną nogą, aby bezmyślnie nie podskakiwała, wybijając go ze zdobytego skupienia. Nie oczekiwał delikatnego muśnięcia, rozpraszającego od wybranego miejsca gęsią skórkę i niekontrolowane drgnięcie palców. Ani kolejnego, jedynie pogłębiającego wcześniejsze odczucia, aby trzecim z kolei zmusić go do przymrużenia oczu, kiedy nie kontrolował nieznacznego odchylenia głowy.
Trochę ci to utrudnię. Wraz z tym słowami cała uwaga Yechana zachwiała się u samej podstawy, tracąc umiejętność określenia, o co chodziło. Ani o co chciałby, żeby chodziło. Nakazanie zrobienia czegoś trudniejszego z gitarą, czy rozpraszanie go lekkimi, niewinnymi pocałunkami - nie miało to dla niego znaczenia, kiedy w jego oczach z góry szło to w parze. Yosoo mógłby mu kazać zrobić to samo, co chwilę wcześniej, a jego palce i tak groziłyby nagłym utraceniem normalnego funkcjonowania.
Mimo to walczył sam ze sobą, zaciskając zęby na wnętrzu policzka, kiedy przebieg palców po jego dłoniach był bliski wyciszenia tego, co słyszał tuż przy swoim uchu. Z oddechem owiewającym jego kark i bezwiednym odruchem przysunięcia się bliżej, choć na jego drodze stała kanapa. Może tylko dzięki niej był w stanie zarejestrować polecenia i podjąć się próby odpowiedniego ułożenia palców, mimo nienaturalności pozycji, w jakiej właśnie się znajdowały.
I chciał spróbować zagrać, prawa dłoń wisiała nad strunami, gotowa za nie ostrożnie szarpnąć, aby usłyszeć dźwięk, z nadzieją, że ten wybrzmi w jak najlepszej swojej wersji. Jednak ledwie dał radę pociągnąć za jedną z nich, kiedy ruch zgrał się z kolejnym, delikatnym pocałunkiem. Tak umiejętnie wybijającym go z uwagi, którą dotychczas nazwałby niewzruszoną
— Soo — słaby głos niewiele mógł zdziałać w tej, wyjątkowo niechętnej, próbie zatrzymania przyjaciela przed kontynuowaniem kojących, a zarazem rozpraszających, muśnięć, przez które nie był w stanie utrzymać palców w dokładnie tym miejscu, które im wyznaczono — Nie mogę tak grać — jego słowa traciły niemalże całkowicie na sile, kiedy mimo sprzeciwu posłusznie oddawał się każdemu pocałunkowi.
Z trudem wstrzymał niezadowolony pomruk, kiedy zza jego pleców zniknęła okalająca go obecność wraz z drobnymi czułościami. Lecz i ten stanął mu w gardle, kiedy Yosoo znowu znalazł się tuż przy nim, a chwilowo rozkojarzony wzrok mógł odnaleźć punkt zaczepienia w ciemnych oczach, wypełnionych… nie wiedział do końca czym.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp8 sierpnia 2024 22:59
To był komplement. I dobrze wiedział, że nie musiał tego wyjaśniać, będąc zapewnionym przez szczery uśmiech, jaki wykrzywiał usta Yosoo. Nawet mamrot, który ledwo mógłby zostać nazwany próbą ukrycia tego faktu, przybrał formę cichego zachwytu.
Po części z trudem przychodziło mu uwierzenie w to, jak wielki Soo miał na niego wpływ. Jak wiele dla niego znaczył, choć wcześniej upierałby się, że jest na odwrót. Wmawiałby wszystkim, lecz przede wszystkim sobie, że tak nie było; że podejmowane przez niego decyzje były kierowane tylko tym, bycia decyzją, jaką sam musiał podjąć. Jednak zbyt wiele z nich brało pod uwagę jeszcze coś, jeszcze kogoś i jego opinię. Kiedyś mniej, kiedyś nawet odgrywając rolę wyznacznika tego, czego nie powinien robić i powodem do zirytowania się, jak był zmuszony przedstawić swój pomysł, który nieraz był z góry skazany na porażkę. Teraz nie było zdania, które byłoby dla niego ważniejsze. W to przynajmniej ślepo wierzył.
Krzywe spojrzenie ze strony Yosoo bolało go najbardziej. Tak samo jak to, wypełnione zauroczeniem przenikało jego serce najgłębiej i wywoływało drobny, w pewnym stopniu wręcz speszony, uśmiech. Ostre słowa rysowały się w myślach grubą, czarną kreską i nie pozwalając sobie na zostanie zapomnianymi. Słodkie, czułe, niczym najcenniejszy lek, uśmierzały pozostały po nich ból. Sprawiały, że, choćby na moment, wszystkie zmartwienia ulatniały się, a Powell mógł po prostu być. Obok Yosoo, z pociesznym wyrazem twarzy i szczerym śmiechem wypełniającym salon. Z urzekniętym spojrzeniem obejmującym tworzony wspólnie obraz, który pragnął zostawić bez skazy. Przynajmniej na ulotną, za krótką, chwilę.
Łapałby się wszystkiego, żeby móc ją, jak i wszystkie jej podobne, przedłużać w nieskończoność. Dokładnie to robił, kiedy z ust chłopaka padło, jego zdaniem, głupie, pytanie, na które odpowiedź była tak jasna, choć i tak podkreślona zbyt pewnym skinieniem głową. Mimo tej pewności, ponowna utrata go sprzed oczu przyszła z krztą żalu i przelotną chęcią, aby go zatrzymać. Tuż przed sobą, z ręką pragnącą opuścić gitarę i oprzeć się na jego karku, wpleść w jasne włosy i poczuć jak najbliżej. Ostatnio było to jedynym, czego potrzebował i nawet jeśli ta myśl wywoływała w nim zduszony, skryty niepokój, wiedział, że to się nie zmieni. Yosoo był jedynym, co utrzymywało go przy zdrowych zmysłach.
Jak za machnięciem różdżki oparł się znowu o kanapę, byleby zyskać dodatkowy gram bliskości; w formie przelotnego otarcia się o którąś z nóg. Czuł ryzykownie rosnące rozmarzenie, kiedy poczuł cudze palce płynnie splatające się z jego własnymi, a towarzyszące gestom słowa grały mu w uszach jak urokliwa piosenka, bezświadomie kierując jego ruchami.
Nie hamował kolejnego uniesienia się kącików na użyte zdrobnienie i przyjemny ciężar, ani pełnego zgody przytaknięcia, niemalże od razu odpływając myślami do niedalekiej przyszłości. Do myśli, że faktycznie mogliby spędzać wieczory w ten sposób - w salonie bez cudzych spojrzeń. Jedynie ze sobą nawzajem; nieograniczoną bliskością przekazywaną przelotnymi muśnięciami dłoni lub ust oraz rozluźnienie, jakie, dla nich obu, nieraz sprawiało wrażenie najcięższej zagadki. I gitarą, która prędko znalazła się na dalszym planie, a zarazem wszystko ze sobą łączyła
— Ja też — i sam mógłby to polubić. Sam to polubił, wraz z pierwszym dźwiękiem, jaki wydały z siebie poruszone przez Yosoo struny. Nie mógł oszukać tego, co od razu go oczarowało i sprawiało, że nie potrafił skupić się na niczym innym. Chciał widzieć takiego Soo częściej; dać mu szansę, aby zawładnęła nim prosta, nieskażona przyjemność. Możliwość rozwijania pasji, mimo tego jak sprzeczne były z tym, co wszyscy dookoła próbowali mu wmówić.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp9 sierpnia 2024 23:36
Yechan lubił studiować, lecz nie wtedy, kiedy szły kosztem błogiego spokoju, jaki miał okazję zasmakować poprzedniego dnia. Przy kanapie, o którą opierał z oczarowaniem głowę, podczas gdy wzrok miał wlepiony w odchodzącego Yosoo. Z gitarą na kolanach, o której zdążył parę razy zapomnieć, lecz miał wrażenie, że był jej niesamowicie wdzięczny i liczył, że nie raz znajdzie się w jego rękach. W łóżku, do którego kładł się z cichą myślą, że jutro wraca do dobrze znanej mu rutyny.
Rutyny, którą lubił. Lubił rytm, jaki mu narzucała, wraz z góry przyszykowanym plan; robienie notatek podczas zajęć, jak i dopieszczanie ich po, aby były czytelne i pozwalały mu na uporządkowanie materiału. Nie narzekał na kierunek, który mimo ironii, jaką ze sobą niósł, był czymś, co go interesowało.
Yechan lubił studiować i wyznaczone na samym początku przez to tempo, kiedy nikt inny nie brał w tym udziału, tym samym zaburzając setki zwyczajów, jakie zdążył przyswoić. Kiedy miał świadomość, że pójście na uczelnie przebiegnie tak samo, jak zwykle.
Tego się w końcu spodziewał przy pośpiesznym wyborze ubrań, tradycyjnie wpasowujących się w stonowane barwy, czy szybkim odświeżeniu się w łazience. Tak jak podczas śniadania, które zazwyczaj zajmowało mu najwyżej kilka minut. I wszystko przebiegało tak samo. Prawie tak samo.
Bo obudził się z kimś obok siebie; otoczony kojącym zapachem i ciepłem, które sprawiało, że pragnął wyciszyć telefon i zostać w łóżku przynajmniej kilka minut dłużej. Po kuchni nie krzątał się sam, szykując tę samą miskę granoli, co na co dzień, a z Yosoo niedaleko siebie, niczym magnes przyciągającego go do siebie, utrudniając mu opuszczenie mieszkania samą swoją obecnością. A krótki, zwieńczający poranek uśmiech musiał mu wystarczyć na następne kilka godzin samotności.
Może dałby radę. Wracałby do niego z cichą ekscytacją pod koniec każdych zajęć, pocieszając się myślą, że za niedługo wróci. Wypełni nagłą, zbyt szybko zapomnianą, pustkę, jaką odczuwał i rozgrzeje chłód, jaki groził rozlaniu się po ciele wraz z przekroczeniem progu budynku.
Lecz to nie ta nagła samotność, brak drugiej, bliskiej osoby tuż obok siebie na wykładach, okazały się jego przyczyną. Nieważne jak bardzo by chciał, żeby tak było.
To wymowne, skrycie kierowane w jego kierunku spojrzenia, którym towarzyszyły ciche szepty, zasiewały pierwsze ziarno wątpliwości. Wrażenie, że słyszał swoje imię w towarzystwie tego drugiego, rozprowadzało nieprzyjemny dreszcz po ciele.
Serio przez niego zerwał zaręczyny?
Mrożący ścisk żołądka szarpnął nim od środka, a dłoń zawisła nad tabletem, przerywając gorączkową próbę skupienia się tylko i wyłącznie na bezcelowym notowaniu tej samej informacji, co kilka sekund temu.
Podobno doprowadził Avę do płaczu
Nieprawda. Nieprawda. Nie uroniła tamtego obiadu nawet pojedynczej, krokodylej łzy, a jedynie chełpiła się chaosem i cierpieniem, jakie rozsiała kilkoma trafnymi słowami. I to przez nią Yosoo przyszedł do jego mieszkania, niemalże rozpadając się w jego rękach. Wszystko było jej winą.
A jednak każda, kolejna plotka; ta pokrywająca się z prawdą, jak i ta całkowicie od niej odbiegająca, ujmowała koloru twarzy Powella. Wydłużała boleśnie czas spędzony na uczelni i zmuszała go do chowania głowy w piach. Każde ciekawskie, pchane niczym innym, niż złośliwością czy potrzebą rozdrapania tematu, pytanie, skierowane bezpośrednio do niego doprowadzało do mdłości i wyplucia z siebie beznamiętnych, zbywających słów, niezależnie od tego, jak boleśnie rozdzierały go od środka.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp10 sierpnia 2024 12:40
Nic nie szło tak, jak powinno. Z tym mógł się zgodzić, nawet jeśli na jego twarzy malował się jedynie nieobecny, odruchowy uśmiech, którego jedynym zadaniem było przysłonięcie zmęczenia, jakie zastraszająco prędko go obejmowało. Mimo tego, że nie robił nic wykańczającego, bo przecież był tylko na uczelni. A jednak miał wrażenie, że cała energia została z niego wyssana; wyrzucona z ciała wraz z nieregularnie łapanymi oddechami czy próbą zachowania niewzruszonego spojrzenia w sali wykładowej
— Mógłbym — zapewnił go po szybkim odchrząknięciu, byleby zapewnić sobie samemu, że zachowa neutralną barwę głosu. Zostawił torbę przy drzwiach łazienki przed niechlujnym podwinięciem rękawów swetra, którego nie chciał ubrudzić.
Chociaż nawet nie zarejestrował bałaganu panującego w łazience; ślady po farbie, zostawione na umywalce, jak i pozostałych przedmiotach, które spotkały się z dłońmi Yosoo, sprawiały wrażenie rozmytych w jego oczach, skupiających się jedynie na nieistniejącym punkcie przed sobą. Nie zauważył, jak sam pobrudził swoje palce przy chwyceniu pudełek po farbach w poszukiwaniu dołączonych do nich, plastikowych rękawiczek
— Zostaw — ze słabym słowem stanął za nim i odsunął jego całkowicie poplamione ręce, by przejąć od niego pałeczkę i samemu zacząć nakładać, powoli i z próbą skupienia na tym całej swojej uwagi, farbę na nietknięte, rozjaśnione kosmyki — I daj spokój, Soo.
Nie chciał, żeby mu cokolwiek obiecywał. Nie chciał, żeby czuł się zobowiązany do zrobienia czegoś dla niego, kiedy sam nic mu nie oferował w zamian. Oprócz kolejnych, bolesnych słów i plotek, które rozprzestrzeniały się po uczelni szybciej, niż pożar po lesie. Oprócz problemów w życiu, które mimo swoich ograniczeń, przynajmniej było stabilne i oferowało mu dach nad głową. I każde, z usłyszanych słów wwiercało się w jego świadomość, upewniając w tym, że miały racje.
Zatracał się w powtarzanych ruchach; sięganiu po farbę, rozprowadzeniu jej po kolejnych kosmykach i przełożeniu nadmiaru na następny. W kółko, z szelestem plastikowych rękawiczkach w tle; zazwyczaj tak nieznośnym i drażniącym, a teraz pozwalającym mu na skupienie się tylko na nim; nieregularnym szumie, który zagłuszał wszystko inne i pozwalał mu wlepiać wzrok w miętową farbę, o którą nawet nie zapytał. A powinien - mógł wykazać się zainteresowaniem, zachowaniem naturalności i drobnej wścibskości, która ostatnio miała ochotę witać w jego rozmowach z Soo, bo był zwyczajnie ciekawy.
Stał jednak za nim, co rusz przełykając ślinę jako odruchowa metoda na uziemienie siebie i emocji mącący w samym jego środku. Z nieobecnym wzrokiem, który nawet nie był pewien, czy kompletnie rejestruje własne ruchy, wychodzące z automatu. I nie słyszał nic, oprócz szelestu i rozprowadzanej farby. Nawet pytania, które padło w jego stronę, a o jego istnieniu przekonał się dopiero po zerknięciu w lustro, gdzie czekało na niego oczekujący wzrok
— Co? — wypalił jedynie, a, zapewne rzucone w żarcie, słowa z opóźnieniem do niego trafiły. I popełnił błąd spojrzenia w oczy Yosoo, dojrzenia niczego nieświadomego w nich błysku, który natychmiastowo zmusił go do zwrócenia uwagi na okrywane farbą włosy. Kolejna, niemalże desperacka próba skrycia zachwiania i zdradliwej tafli okrywającej oczy.
Nie mógł na niego patrzeć, chociaż tego pragnął. Potrzebował odnaleźć wsparcie nawet w samym wzroku, czy w łagodnym głosie; takim, jak wczoraj, który przeprowadził go przez niepewny, zupełnie mu obcy, teren muzyki i pozwolił nie przejmować się tym, że nie prezentuje się idealnie. Lecz wiedział, że jeśli pozwoli sobie na dłuższe, niż kilkusekundowe skrzyżowanie spojrzeń, zwyczajnie pęknie. Zaciskane zęby, przełykana ślina i uwaga skupiona na farbowaniu, stracą na działaniu, a on po prostu się rozpadnie. Skinął więc w odpowiedzi głową, powracając do wcześniejszych, mechanicznych ruchów. Nie zwrócił nawet uwagi na osunięty rękaw swetra, okrytego teraz na krawędziach miętową farbą, kiedy starał się odbić piłeczkę, z każdym słowem stającym mu w gardle
— Co dzisiaj robiłeś?

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp11 sierpnia 2024 20:48
Skłamałby, gdyby powiedział, że starał się być w pełni obecny. Bezwiednie odbiegał myślami w dal, a jego głowa bezwiednie przytakiwała na słowa Yosoo, których nawet nie rejestrował, oprócz poszczególnych słów. Kuchnia, zakupy i pieniądze. Koniec sprzeczek, brzmiące teraz niczym coś nieprawdopodobnego, skoro dookoła krążyło tak wiele powodów. A sam był tym największym; głównym ich katalizatorem.
Jednak nawet one nie zostawały w jego głowie na dłużej, niż nieistotna sekunda, zaraz ustępując miejsca usłyszanym kilka godzin wcześniej słowom i zmartwieniom, jakie na nowo wybudziły. Myślami nad próbą rozwiązania problemu, choć żaden nie nakreślał się w jego głowie.
Widział przed oczami twarze rówieśników, wcześniej zwyczajnie go ignorujące, co najwyżej przychodzące z prośbą o notatki do zbliżającego się egzaminu. A teraz wykrzywione w obrzydzonym grymasie i niezrozumieniem w oczach.
Samolubnie, nie myśląc o skutkach swojego zachowania, oddał się chwili jednego wieczoru, zaczynając wierzyć, że w jakiś sposób musiał przekonać Yosoo, aby poszedł za nim, mimo innych chęci.
Rozbił rodzinę. Rozbił kilkuletni, spisany jedynie na powodzenie, związek.
Nie potrafi zaprzeczyć tym słowom, kiedy tak bardzo równały się prawdzie. Zniszczył relację między Jeongami; doprowadził do tego, że musieli włamywać się do mieszkania Soo, byleby odzyskać niektóre rzeczy. Doprowadził do zniszczenia telefonu przez to, że uporczywie dzwonił, choć powinien jasno zrozumieć brak odbioru jako brak chęci kontaktu. Zamiast tego wszystko pogorszył, nieustannie dokładając kolejne cegiełki do ponurego muru między swoim przyjacielem, a jego rodzicami.
Teraz nieświadomie ryzykował zrobieniem tego samego, tylko między sobą, a Yosoo. Każde przemilczane słowo, czy nikła reakcja, bo nie było go stać na więcej łączyła się z tym, że podburzał jego zaufanie wobec siebie. Bo miał tego nie robić; miał mówić jednoznacznie, od razu i bez ukrywania prawdy poprzez przekształcenie jej w białe, wygodne kłamstwo, którym uniknąłby ujawnienia problemu, rozszarpującego go od środka.
I z jednej strony naprawdę pragnął to zrobić - pozwolić sobie na pęknięcie, odnalezienie oparcie w ramionach chłopaka, którego przecież zawsze mógł obdarzyć zaufaniem i świadomością, że, mimo kilku sprzecznych reakcji, nigdy tak naprawdę nie był przez niego oceniany. Nie, kiedy chodziło o tak kluczowe sprawy.
Z drugiej nie potrafił, tkwiąc teraz ze spłoszonym spojrzeniem mimowolnie wlepionym w to zdenerwowane, które bezlitośnie wwiercało się w sam jego środek. Nawet wrzask zarejestrował z opóźnieniem, nagle ostro dźwięczący mu w uszach i zmuszający do postawienia wstępnego, pojedynczego kroku w tył, nim wrócił bezwiednie na wcześniejsze miejsce
— Już Ci mówiłem, że masz dać sobie z tym spokój, nic się nie stało. Nie chodzi o farbę — odpowiedział pospiesznie i bezmyślnie, gdzie jedyne, czego chciał to, żeby Yosoo nie myślał, że jest zły na niego. Był ostatnią osobą, na którą był teraz zły.
O nic nie chodziło. Kolejne kłamstwo cisnęło mu się na usta, acz nie miało odwagi, aby je opuścić. Byłby głupcem, gdyby na to pozwolił tuż po tym, jak jego niezdolność do trzymania problemu w sobie została mu wytknięta. Może odwrócenie wzroku; ponowne skupienie go na nieistniejącym, oddalonym punkcie, pozwoliłoby mu na zachowanie pełnej nonszalancji i zostawienie tematu w tyle, dopóki sam sobie z nim nie poradzi. Może by coś dało, gdyby był w stanie to zrobić.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp12 sierpnia 2024 22:41
Wraz z przyznaniem się do tego, co działo się na uczelni, niemalże od razu pożałował, że cokolwiek powiedział. Może i słusznie, może Yosoo powinien wiedzieć, co się działo, ale Yechan tego nie chciał. Wolał, żeby żył w przekonaniu, że wszystko było okej. Może udałoby mu się przekonać, że Ava dała sobie spokój i znalazła inną ofiarę. I że w końcu pogodziła się z przegraną, jakiej zalążek mogła zasmakować ponad miesiąc temu.
Zamiast tego zrzucił na niego wiedzę, że było całkowicie odwrotnie i jedynie jeszcze większa liczba osób zaczęła rozmawiać o cudzym życiu, jakby należało do nich. Rozłam, jaki nastąpił w rodzinie, nie był jedynie problemem, który wszyscy starali się zamieść pod dywan, a ten uparcie wychodził na wierzch. Teraz stał, wręcz dumnie, na samym szczycie - przekoloryzowany i wykrzywiany przez głos kolejnej osoby, która o niczym tak naprawdę nie wiedziała.
I na początku założył, że Yosoo będzie zły. Może na niego, może na uczelnie - to nie miało znaczenia. Szczególnie, kiedy z opóźnieniem uświadomił samemu sobie, jak błędne było to założenie. Bo nawet jeśli był zły, prędko przypomniał mu, jak dobrze radził sobie w takich sytuacjach. Coś, czego mu tak cholernie zazdrościł. Soo potrafił podnieść głowę do góry i zostawić ostre komentarze za sobą; co najwyżej odpowiedzieć jeszcze bardziej uszczypliwym, tym samym kończąc na wygranej pozycji. Nie liczył się ze zdaniem innych, a niepochlebne uwagi były dla niego niczym paliwo, aby brnąć w tym kierunku jeszcze bardziej.
Yechan tak nie potrafił. Nigdy. Zawsze brał wszystko do siebie, choć starał się tego nie pokazywać; cudza krytyka była dla niego niemal tak samo ważna, jak ta, którą sam sobie mówił. Niezależnie od zabarwienia, sprawiała wrażenie prawdziwej, słusznej. Zagłuszała rozsądek, który starał się przekonać go w tym, że to nie była prawda - do rozbicia zaręczyn mogło dojść prędzej, czy później; że nie miał kontroli nad własnymi uczuciami, z którymi i tak walczył tak długo, aż nie przygniotły ich obojgu.
Dlatego mógł zebrać się jedynie na marny, ledwie widoczny, uśmiech, po stanowczych słowach przyjaciela. Nieważne było, jak kusząco brzmiały - jak proste się wydawały, nie potrafił ich posłuchać. Nie, kiedy znalazł się na tym miejscu po raz pierwszy, z okiem rówieśników wwiercającym się w jego plecy, kiedy mijał ich na korytarzu i z szeptami boleśnie obijającymi się o uszy, kiedy wybrzmiały o pół tonu za głośno. Nie potrafił wynaleźć w sobie elementu, który dałby radę uwierzyć w to, że ich słowa nic nie znaczyły. Że były błędne.
Z tego powodu, jak i sprawnego, acz zapewne nieplanowanego, zamknięcia dyskusji przez Yosoo, chciał go zostawić w tyle - sięgnąć po farbę i powrócić do monotonnej, acz zajmującej go czynności, pomóc ją zmyć i przeżyć resztę wieczoru. Lecz tkwił w swoim miejscu, ze wzrokiem jedynie sporadycznie uciekającym na bok, a jednak twardo trzymanym w jednym punkcie przez ten uważny, należący do przyjaciela. Nie mógł od niego uciec, mimo malujący się w głowie setki scenariuszy, które by mu na to pozwoliły.
Liczył, że nie wyjdzie z tego nic więcej, i że zostawią temat za sobą. Poczuł jednak, jak gardło zaciska mu się jeszcze bardziej, kiedy z ust chłopaka padły kolejne pytania. Te, nieprzyjemnie trafiające w czułe punkty, a wraz z widoczną u niego rezygnacją zdradzające, że dotarło do niego, że to nie o nim była mowa. Nakierowujące rozmowę dokładnie w tym kierunku, którego nie chciał obierać
— O tym, że zerwaliście zaręczyny — przyznał szczerze, acz dalej z cichą nadzieją, że da radę uniknąć szczegółów. Liczył, że tyle wystarczy, lecz wystarczyło jedne, niepewne podniesienie spojrzenia, nagle wlepionego w porzuconą farbę, aby ten wyczekujący przeszył go na wylot. Otworzył samoistnie, żałośnie drżące w kącikach usta, chcące wykrzywić się w marnie pokrzepiającym uśmiechu — Przeze mnie.

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp14 sierpnia 2024 00:13
Automatycznie zacisnął wargi, jakby podburzone warknięcie było skierowane w jego stronę. Wiedział, że do tego dojdzie. Wiedział, że wygadanie się zdenerwuje Yosoo, choć jego złość nawet nie miała zamiaru trafiać w Powella. Lecz to nie miało dla niego znaczenia, kiedy po prostu chciał uniknąć dołożenia mu kolejnych zmartwień. Przedwczesnego przypomnienia, że życie nie szło mu na rękę, a każdy jego fragment groził zawaleniem się. Niezależnie od jak silnego podmuchu.
Idiotyzm. Nieważne było, czy chodziło mu o słowa, czy reakcje Yechana, bo ten był w stanie zgodzić się w każdej kwestii. Szczególnie w tej drugiej, która, gdyby mógł stanąć i spojrzeć na siebie z boku, właśnie na taką by wyglądała - idiotyczną. Pchaną słowami, które nie miały oparcia w rzeczywistości, o czym sam wiedział najlepiej. Brał w niej aktywny udział, wiedział, co się wydarzyło. Jedyne, czego nie mógł być pewien to, czym kierował się Yosoo, a w morzu pozostałych warunków, ten wydawał się znikomy.
A jednak nie potrafił tego dojrzeć. Tkwił w napędzającej się pętli; tej, która owijała się coraz ciaśniej wokół jego szyi, niezależnie od tego, co słyszał. Mógł chcieć mu uwierzyć, że faktycznie nie odgrywał kluczowej roli, jednak wydawało się to niemożliwe, kiedy dręczący go z tyłu głowy głos wypominał mu wszystkie, najdrobniejsze i nieświadome zachowania, jakimi mógł zmusić Soo do podjęcia danej decyzji. Ciągłe gadanie o Avie i o tym, jak za nią nie przepadał. Ciągłe spędzanie wspólnie czasu, kiedy ten powinien siedzieć z nią. Cicha radość, jaką czuł, kiedy dzwoniący telefon lądował gdzieś z boku, a oni bezczynnie leżeli na kanapie z włączonym filmem i nietkniętymi podręcznikami.
Znalazłby mnóstwo powodów, przez które mógł do tego doprowadzić, a żadnym nie zasłużył sobie na to, aby trafić w tym właśnie miejscu - z Yosoo przed sobą, z mięknącym spojrzeniem i nagle malejącą między nimi przestrzenią. Nie zasługiwał na niego - nie był wart zerwanych zaręczyn, a każda, kolejna myśl starała się go w tym fakcie upewnić.
Cichy, łagodny szept wyrwał go z pędzącego amoku, zmuszając do ponownego utkwienia spojrzenia w przyjacielu. Z początku nieobecnego, pragnącego na niedopuszczenie do siebie myśli, które napierały na gardło, płuca i żołądek i pozwolenia im na postęp. Skinął posłusznie głową, kiedy starał się wsłuchać w słowa Yosoo, docierającego do niego tylko dzięki odnalezieniu oparcia w dłoniach, teraz skutecznie go uziemiających tak jak nieustannie przyglądające mu się spojrzenie. To, dla którego chciał się prezentować jak najwytrwalej, a jednak pod jego wpływem coraz mocniej męczył między zębami brzeg wargi.
Dopóki nie poczuł na niej drobnego muśnięcia. Dopóki to samo, ledwie namacalne muśnięcie nie wywołało u niego drżenia ust, a kolejne zmusiło do desperackiego wypuszczenia palącego powietrza z płuc, z równie zdesperowanymi, szczerymi słowami
— Chciałbym, żebyś za każdym razem tu był.

Tak samo, jak chciałby, żeby kolejne dni na uczelni były prostsze.
Oddałby wiele, aby słowa Yosoo zdołały wypędzić w nim zmartwienia co do spojrzeń i słów, jakie były kierowane w jego stronę, lecz każdy dzień sprawiał wrażenie jeszcze gorszego od poprzedniego. I problem nie leżał w samej intensywności uwag, których ilość spadała, aniżeli rosła.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp14 sierpnia 2024 23:05
— Tak, mój tata — powtórzył, jakby paliły go jego własne słowa — I nie wiem, Soo. Nie mam pojęcia, czego chce — nerwy samoistnie zaczęły mu puszczać, kiedy niewinne, tym samym słuszne, pytania chłopaka uświadomiły go w tym, jak bardzo był teraz zagubiony. Nigdy nie potrzebowali z nim ‘porozmawiać’. Nigdy nie zwracali uwagi na to, co robił, nieważne, czym to coś było. Żył w cieniu rodzeństwa, równie dobrze będąc przez niego pochłoniętym.
Był napędzany własną niepewnością i niewiedzą, ale i zagubieniem Yosoo, które mógł dojrzeć w oczach, a które przez ostatnie parę dni były jedyną, skuteczną w jego życiu kotwicą. I to przerażało go jeszcze bardziej.
Nie był w stanie utrzymać nieprzejętego frontu, kiedy z niedokładnością odstawiał swoje rzeczy i wstępnie odpowiedział na sugestię przyjaciela jedynie kiwnięciem głową. Miał nagłą potrzebę wyprostowania każdej, najdrobniejszej rzeczy w mieszkaniu - wysprzątaniu salonu, choć ten i tak prezentował się niemal nieskazitelnie. Jedna z nielicznych funkcji, na którą znajdował siłę - zachowanie względnego porządku, który pozwalał mu w pewnym stopniu na wyciszenie się. Zachowanie części siebie, nad którą miał kontrolę, a przy okazji odwracała uwagę od tego, co utrudniało mu złapanie potrzebnego, uspokajającego oddechu.
Nie tak skutecznie, jak Yosoo. Jego dotyk i miękki głos. Zapach, w którym mógł się zatapiać, kiedy mijali się w mieszkaniu lub lądowali obok siebie po wynalezieniu chwili na odpoczynek. Sama obecność, której z dnia na dzień potrzebował coraz bardziej, a wystarczyło nieujrzenie go po wejściu do mieszkania, aby w sercu osiadła panika. Bo co jeśli wyszedł bez słowa? Co jeśli coś się stało, a Powell nie miał o tym pojęcia?
Nie miał wytłumaczenia na swoje zachowanie, ani na to, jak bardzo chłopak był mu potrzebny. Jednak czuł to; całym sobą i niepokojem, z jakim się spotykał podczas prób poradzenia sobie z czymś samodzielnie. Polegał na nim. Zapewne za bardzo.
A mimo to zajęło mu moment, aby dojrzeć, że Yosoo zniknął w sypialni. I o wiele krótszą chwilę, aby niespokojnym krokiem pójść tam za nim, z paniką nieumiejętnie chowaną w oczach. Z nerwowym męczeniem skórek podczas wspólnego zajęcia miejsca na łóżku, gdzie pozwolił swojej głowie odnaleźć miejsce na ramieniu przyjaciela, chowając nieznacznie w nim twarz
— Nigdy tak nie przyjeżdża — zaczął, choć była to informacja dobrze im obu znana. Wręcz kluczowa dla ich relacji - nieobecność rodziców Yechana w jego życiu była głównym powodem, dla którego wraz z Yosoo odnaleźli wspólny język. Przez który mu zaufał, tak bezgranicznie i na ślepo — Ale postaram się to załatwić jak najszybciej, Soo. Obiecuję — przesunął nieznacznie drżącą dłonią po wierzchu tej należącej do przyjaciela, zaraz przymykając nieznacznie oczy. Chłonął oferowaną mu bliskość; wszystko, co pozwalało mu na zachowanie spokoju.
Dopóki nie usłyszał dzwonka do drzwi, wzmagającego odczuwane mdłości, a zarazem zmusiła do gwałtownego podniesienia się na nogi, byleby jak najszybciej otworzyć mężczyźnie. Którego się bał, ale nienawidził. Który dał mu tak wiele, a zarazem nic. Który, mimo wszystko, był jego ojcem
— Rozmawiałem z Jongho — nie sama stanowczość i chłód pierwszych, usłyszanych i niczym poprzedzonych, słów sprawił, że młodszy Powell zastygł przy drzwiach, nie odnajdując w sobie choćby grama siły na odpowiedź. To ich treść - tak bezpośrednia i, mimo cichego błagania, aby było inaczej, jednoznaczna, której towarzyszył zimny wzrok. Obrzydzony i pełen zawodu.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp15 sierpnia 2024 00:40
Poradzą sobie ze wszystkim. Mieli radzić sobie ze wszystkim, razem. Już zawsze mieli zapewniać sobie wsparcie w sobie nawzajem, kiedy życie brutalnie ich przytłaczało i brakowało sił do nawet najprostszej czynności.
Yosoo był w pokoju obok, niecałe kilkanaście metrów dalej. Obiecał mu, że rozwiąże problem - szybko i bez owijania w bawełnę. Był tam i czekał z ostatnimi słowami na ustach - że nigdzie się nie rusza.
Był w pokoju razem z gitarą, która pozwalała zawędrować do odległego, utkwionego w delikatnej bańce, świata, w którym nie było nikogo oprócz nich. Pozwalająca zbliżyć się bardziej, niż jakakolwiek inna czynność, choć u samych swych podstaw nie była niczym innym, niż wspólną grą i nauką opornego umysłu Yechana.
O wszystkim zapomniał, kiedy stał przed własnym ojcem. Malał pod wpływem przeszywającego spojrzenia, pierwszy raz od dawna skupionym tylko i wyłącznie na nim. Nagle znalazł się w centrum jego uwagi, bez upomnień o osiągnięciach rodzeństwa, czy z przymusu.
Lecz nie w centrum takiej uwagi, jakiej by chciał. Nie tej okrytej rozczulonym, dumnym wzrokiem oraz słowami pochwały za to, co zdołał zdobyć czy wykonać. Banalnego, najprostszego ciepła rodzicielskiego, którego zazdrościł wszystkim rówieśnikom.
Tkwił pod chłodnym spojrzeniem, z piekącymi od wysuszenia oczami i splecionymi ze sobą, jedynie w ten sposób chowającymi swoje roztrzęsienie, dłońmi. Nie potrzebował słów, by wiedzieć, co jego ojciec teraz myślał. Co myślał o nim. Jak bardzo był zawiedziony własnym synem, który i tak nie miał czym się wykazać. Jak czarna owca rodziny zdołała zniszczyć część jej dobytku jedną decyzją
— To po co to było, w takim razie? — mógł śnić o milczeniu, czy zostawieniu tematu w spokoju. Znał przecież własnego tatę; tego, jak nienawidził, kiedy coś było niejasno przedstawiane. Kiedy nie mógł dotrzeć do sedna sprawy, a zamierzał to osiągnąć jakimkolwiek kosztem.
— Nie wiem — bo z nikim nie czuł się lepiej. Bo tylko Yosoo go rozumiał, nawet bez słów, a nie potrafił patrzeć, jak męczył się w swoim, ułożonym od samego urodzenia, życiu
— Nie wiem? Nie denerwuj mnie, Yechan. Nie teraz, kiedy Twoja głupota mogła nas cofnąć o kilka lat ciężkiej roboty — nie krzyczał. Nie podnosił na niego ręki; nigdy tego nie zrobił. Ale zawsze potrafił uderzyć tak, żeby bolało. Cholernie i na długo. Wytykał błędy w osobie i podejmowanych przez nią decyzjach, byleby ją dodatkowo złamać.
Coś, co Yechan dzięki swojej nijakości, dotychczas oglądał z boku, przynajmniej zazwyczaj. Teraz stał prosto na linii ognia, biorąc wszystkie słowa do siebie. Biorąc całą odpowiedzialność firmy, która nawet mu się nie należała, mimo bycia jedynym dzieckiem idącym w jej kierunku.
— To był przypadek — brnął dalej. Idiotycznie i bezmyślnie, ze słabym głosem łapiącym się każdego słowa, które mogło go teraz samolubnie uratować — Byliśmy pijani, tylko dlatego do tego doszło… — byli pijani, dwa pierwsze razy. Te, które faktycznie można było uznać za przypadek. Lecz nie w łazience, gdzie dotyk Yosoo rozpalał jego zmysły i uświadamiały o rzeczywistości własnych uczuć. Nie w kuchni, gdzie zatracał się w błogim spokoju i zapachu, nim znowu mógł zasmakować ust przyjaciela. Słodkich, smakujących jak dom.
Nie wiedział, co męczyło go bardziej. Cisza; sama w sobie oplatająca się ciasno wokół jego szyi i odbierająca spokojny oddech, czy trwający element niepewności, kiedy Marcus milczał. W tym samym milczeniu skierował się w stronę drzwi wyjściowych, dopiero przy nich zabierając znowu głos
— I tak ma zostać — nakazał ozięble, ściskając swoimi słowami jeszcze mocniej żołądek Yechana. Jak miało tak zostać? Jak miał umniejszyć ich relację tylko do tego - przypadku, z którym zmagał się od samego początku, a teraz pragnął zadbać o to, by mógł przemienić się w coś innego — Przynajmniej wtedy jest szansa, żeby to jeszcze odkręcić.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp15 sierpnia 2024 11:06
Nawet nie wpadł na to, że jego rozmowa z ojcem mogła wydostać się poza ramy salonu. Ślepo wierzył w to, że jedynymi jej świadkami był on i Marcus - nikt więcej. Idiotycznie w to wierzył, mając przecież świadomość, że wystarczył nieznacznie podniesiony głos, przypadkiem uchylone drzwi, czy więcej skupienia, aby ta bariera została przekroczona.
Tak jak przy hałaśliwym przygotowaniu śniadania, którym Yosoo chciał mu zrobić niespodziankę. Którą i tak mu dał, acz nie w formie przypalonych jajek, a wspólnego, sielankowego poranka, którym mógł się rozkoszować bez zaprzątania myśli tym, co mogło na nich czekać poza ramami apartamentu.
Wystarczył stały, pojedynczy strumień dźwięku, aby wszystko usłyszeć. Słaby głos, ze zbolałym wyrzutem w swojej barwie, brutalnie uświadomił Yechana w tym fakcie
— Soo… — zaczął tylko po to, aby kolejne słowa stanęły mu w gardle. Bo co chciał powiedzieć? Co miał na wytłumaczenie, kiedy już teraz ledwo mógł wrócić myślami do rozmowy sprzed chwili i do tego, co podczas niej padło. Co on sam powiedział, aby doprowadzić Yosoo do takiego stanu.
Kruchego, z połyskującymi smutno oczami. Z marnym, łamliwym głosem, kiedy siedział skulony pod ścianą. Jak spłoszone zwierzę, pragnące się schować przed każdym, pojedynczym spojrzeniem i bodźcem.
Tak, jak wtedy, kiedy przyszedł do jego mieszkania. Lecz tym razem to on był tego przyczyną.
Poczuł, jak coś przeszywa go na wskroś wraz z opuszczającym usta Yosoo pytaniem. Dlaczego Nie wiedział dlaczego - może dlatego, że bał się własnego ojca, mimo lat bycia poza jego radarem, niezależnie do jak dużego wybryku się posunął. Choć i te nie przekraczały umownych granic. Bał się, mimo że już w liceum stał się zawodem rodziców, kiedy po raz pierwszy pocałował innego chłopaka.
Może dlatego, że był słaby, z dnia na dzień coraz bardziej wierzący w to, że jedyne co wprowadzał do życia przyjaciela, to kłopoty. Zmusił do utraty swobody, którą dawało mu wsparcie rodzinne, nawet jeśli tylko finansowe. Rozbił związek, choć ten nawet nie należał do tych szczęśliwych, a wygodnych
— Chciałem, żeby jak najszybciej dał spokój — jedynie tyle zdołał powiedzieć przed niepewnym ukucnięciem na przeciwko przyjaciela. Może i w każdym z tych argumentów była cząstka prawdy; większa lub mniejsza. Lecz tym, co pchało go najbardziej do zwykła panika. Obawa przed utratą tego, do czego był przyzwyczajony. Bezsilność wobec własnego ojca i starych zwyczajów, jakich trzymał się niczym koła ratunkowego — Wiesz, jaki jest, Soo. Proszę Cię… — wyszeptał, z bólem, acz brakiem możliwości odwrócenia go, utrzymując wzrok na wykrzywionej w grymasie minie chłopaka. Nie chciał, żeby płakał. Nie przez niego. Nie przez coś, co mijało się kompletnie z prawdą. Nawet jeśli nigdy nie zostało przez nich dokładnie określone.
W tym wszystkim umykało mu najważniejsze - to, jak Yosoo się dla niego poświęcił. Że zrezygnował z wszystkiego, szukając później schronienia właśnie u niego. Jak wiele stracił, byleby móc być dalej razem. Yechan nie potrafił tego odwzajemnić, kuląc ogon i stawiając na to, co inni chcieli usłyszeć. Jak zawsze. Bo jak mógłby kompletnie złamać swój obraz w czyiś oczach?
Oparte na kolanach dłonie niepewnie drgnęły przed podjęciem się złudnej próby sięgnięcia twarzy Yosoo; próby otarcia łez i duszącej goryczy, jaką wywołał, idiotycznie jednak wmawiając sobie, że było inaczej. Że przecież chciał dobrze, dla nich
— Wiesz przecież, że tak nie myślę…

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp19 sierpnia 2024 17:37
Ścisk w gardle, który dotychczas mu towarzyszył; ten, którego chciał się właśnie pozbyć, przybrał jedynie na sile, kiedy poczuł stanowcze odtrącenie dłoni. Krótki, gwałtowny ruch zostawił po sobie nieprzyjemnie palące uczucie, a Powell poczuł, jak palce zdradliwie zaczynają drżeć. Wraz z ostrym nakazem, który wbijał się w jego serce boleśniej, niż usłyszane przed chwilą słowa ojca.
Bliskość Soo była czymś, czego teraz potrzebował. Przynajmniej przelotne poczucie jego ciepłej skóry pod palcami, czy miękkich włosów, których zapach potrafił koić zmysły, a kolor za każdym razem, przy każdej zmianie, zachwycał jeszcze bardziej.
Yosoo był jego kotwicą, której łańcuch zaczął się od niego odrywać.
Nierozumiejącym, z lekka spłoszonym wzrokiem wpatrywał się w przyjaciela, szukając u niego odpowiedzi, którą powinien dobrze znać. Jednak nie myślał na trzeźwo; o ile w ogóle. Nie widział błędu, jaki sam popełnił. Nie słyszał tego, jaki ból mógł wywołać swoimi słowami, które myślał, że wypowiedział jedynie w towarzystwie swoim i swojego ojca.
Pragnął zetrzeć łzy z jego twarzy; te, które chłopak sam pośpiesznie przetarł ręką. A zarazem miał ochotę schować się w sobie, kiedy chłodny ton docierał do jego uszu, a postawa Yosoo zastraszająco przypominała tę, którą miał okazję już poznać. Tę, która sprawiała, że serce tłukło mu szybciej w piersi, a żołądek nagle robił się ciężki. I nieważne było wtedy to, co miał usłyszeć; wszystko przybierało formę bolesnych szpilek, które potrafił jedynie przyjąć do siebie, niczym przystosowana do tego poduszka.
Tylko tym razem Yosoo miał rację - we wszystkim, co mówił. W złości, jaką wobec niego czuł. Tylko Yechan tego nie widział, zbyt przygnieciony życiem. Mieszanką studiów i uczelni, gdzie musiał udawać niewzruszonego. Wydarzeń z poprzednich dni, które myślał, że przetrawił, a te teraz wracały do niego ze zdwojoną siłą i wzbudzały zmartwienia. Przyjściem ojca, przy którym tracił twardą fasadę obojętności i chłodnego myślenia. Przy którym pragnął jedynie obronić siebie, byleby nie stracić tak niewielkiej relacji, jaka jeszcze ich łączyła
— Nie o to chodzi — marne słowa ledwo przeszły przez jego usta, kiedy fizycznie kulił się pod spojrzeniem Yosoo, jak i wygarniającymi mu słowami, stawiającymi jego strach w pełnym świetle. Nie dawał rady, kiedy ciemne oczy wwiercały się w sam jego środek, rozdzierając z kruchych wadliwych warstw obronnych. Nie potrafił mu odpowiedzieć, kiedy nie miał pojęcia. Nie wiedział, czy jego ojciec posunąłby się do tego samego. Nie obchodził go na tyle, aby przyjść na zakończenie roku w liceum, czy którekolwiek z zawodów. Nie miał czasu pogratulować mu dostania się na wymarzone studia, nawet jeśli wstępnie były jedynie cichą próbą zwrócenia na siebie uwagi.
Miał jednak czas na zignorowanie dręczenia, przez jakie jego syn przechodził na początku szkoły średniej przez orientację, której sam nie był pewien. Jak i ignorowanie każdej z desperackich prób zwrócenia na siebie uwagi, mogących skończyć się w krytyczny sposób.
Ale nie o to teraz chodziło. Przynajmniej w to uparcie wierzył, choć jego zachowanie było pchane właśnie tym. Tym, że uwaga chociaż raz znalazła się na nim. Nawet ta negatywna, grożąca ostrymi słowami i kompletną utratą szacunku. Coś, na czym zależało mu bardziej, niż powinno. Coś, co myślał, że dawno ustąpiło miejsca na piedestale komuś innemu. A jednak pod wpływem rozpadającego się stanu, zdążyło momentalnie zawędrować na górę
— Przestań, Soo — szepnął słabo, chowając żałośnie głowę w rękach z dłońmi wsuniętymi w jasne kosmyki i nie odpowiadając tym samym na żadne z zadanych mu pytań — Nie jestem Tobą. Nie potrafię tak, okej?! — nie, kiedy wszyscy otwarcie wątpili w rację istnienia relacji, jaka między nimi zaistniała. Nie, kiedy sam dołączał do tego grona mimo strachu, jaki w nim wzbudzał.
Nie potrafił powiedzieć prawdy, kiedy jej skutki dusiły go od środka.

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp21 sierpnia 2024 19:08
Nie potrafił ukryć paniki w swoich oczach, którą zasiało nagłe usłyszenie zdrobnienia. Tego tak słodkiego, niesamowicie cennego i zarezerwowanego tylko dla Yosoo. Nikt inny go tak nie nazywał. Nikt nie zwracał się do niego z takim… ciepłem i wyrozumieniem, pozwalając mu przy tym na odsunięcie formalnej otoczki pełnego imienia, nieraz brzmiącego wręcz przytłaczająco.
Teraz jednak czuł jedynie wyciekający spomiędzy sylab kwas, mimo spokojnego tonu i delikatnego uśmiechu na ustach przyjaciela. Za dobrze go znał. Zbyt bliskie mu były najdrobniejsze zmiany intonacji, aby mogły mu umknąć i oszukać, że te słyszane teraz, niosły za sobą choćby odrobinę szczerości lub wyrozumiałości. Tylko czy mógł jej w ogóle oczekiwać? Skoro niczym sobie na nią nie zasłużył?
Zapewniły go w tym kolejne słowa, spływające na niego niczym kubeł zimnej wody. Odbierała mu dech w piersi, zmuszając do mimowolnego jego przyspieszenia i skrytej próby wygłuszenia tego, co słyszał. Jego palce nieprzerwanie zdzierały skórki z okolic paznokci, nieraz czując szczypiący ból zaciągnięcia którejś z nich za mocno, a głębiej brane oddechy pozwalały mu przynajmniej zachować pozory stabilności. Marne pozory.
Nie odpowiedział, nie potrafił. Milczał, z tchórzliwie opuszczoną głową, bo nie miał na tyle odwagi, aby utrzymać wzrok na Yosoo dłużej niż chwilę. I nie mógł zaprzeczyć, kiedy znowu słyszał samą prawdę.
Żyło mu się wygodniej; preferował wpuszczać do siebie spokój, nie występować przed szereg i ryzykować jego utratą. Nie robił tego jednak ze względu, że było łatwiej. Yechan nie był gotowy żyć inaczej. Bał się tego, co czekało na niego po drugiej stronie. Bał się niepewności i utraty tego, co miał do teraz. Bał się, że nie poradzi sobie z tym, co wiązało się z nagłym zburzeniem istniejącego obrazu. Miał wrażenie, że nieodwracalnie go to przytłoczy.
Tak jak teraz, kiedy słowa Yosoo niemiłosiernie wdzierały się do samego środka, a jedyne, co mógł zrobić, to schować się jeszcze bardziej w sobie. Marnie próbować uniknąć kolejnego ataku, choć cała jego obrona legła w gruzach, pozostawiając go okrytego strzępkami, dawniej niezniszczalnych, warstw siebie. Skulił się jeszcze bardziej, z przestraszonym, drobnym drgnięciem, kiedy został wyminięty przez Soo. Sprzeciw, jaki cisnął mu się na usta, nie dawał rady wybrzmieć, wiedząc, jak błędnym był. Nie miał racji bytu, kiedy sam na siebie sprowadził taki przebieg wydarzeń. Nie zamierzał nawet podejmować się próby zrobienia zamieszania podobnego do tego ostatniego, przy którym towarzyszył mu równy poziom desperacji.
Drażnił więc jedynie własne palce, męcząc przy tym wargę zębami, z każdym oddechem czując, jak traci nad nim kontrolę. Po to, aby wraz z trzaśnięciem drzwi; tym, zmuszającym go do intensywniejszego drgnięcia i ciasnego skulenia się, nieudolnie zacząć zaciskać wargi, kiedy wzrok zachodził mu zdradliwą mglistością.
Jesteś pieprzonym tchórzem.
Był, za każdym razem. Nawet jeśli starał się udowodnić, że było inaczej. Nawet jeśli parokrotnie wyszedł poza ramy swojego komfortu, tak w chwili, która potrzebowała tego najbardziej, zwyczajnie stchórzył.
Łzy zaczynały piec go w oczy, podobnie jak łapczywie łapany oddech, mimo prób znalezienia ukojenia w palcach zaciskających się na włosach i ciemności, jaka otaczała go przy schowaniu głowy we własnych rękach. Nieudolne zaciskanie powiek nie zatrzymało pierwszej, mokrej kropli, która spłynęła po jego policzku. Ani kolejnej, żałośnie o sobie uświadamiając przez słonawy posmak w ustach, który jedynie wybił powietrze z jego płuc przy desperacko zduszanym i wyciszanym szlochnięciu.
Bo nie tak miało być. Nie chciał zranić Yosoo. Nigdy nie chciał być powodem jego łez. A teraz doprowadził do powrotu wszystkich masek, które ten otworzył się przed nim zdjąć. Wszystko przez to, że stchórzył.

chan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp25 sierpnia 2024 00:55
Nie ruszał się ze swojego miejsca. Żałośnie chował się sam w sobie w tym samym skrawku podłogi, co wraz z wyjściem Yosoo. Ignorował pieczenie nóg, które powoli zaczynały prosić go o ulżenie im i zajęcie normalnej pozycji. Zamiast tego wplatał głębiej palce i nieudolnie wciągał powietrze przez nos, aby otrzeźwić zamglony umysł. Bo zwyczajnie nie myślał.
Nie potrafił spojrzeć z zewnątrz na sytuację, w którą sam siebie wprowadził. Nie widział całkowitej słuszności tego, co Yosoo mówił, choć tak dosadnie ją czuł. Słowa, które sam powiedział były niczym zamazane wspomnienie, które z trudem do niego wracało, za każdym razem wykrzywione pod innym kątem. Wszystko rozmywało mu się przed oczami, kiedy chwila ukojenia została przerywana szarą rzeczywistością. Świadomością do czego doprowadził, i że najcenniejsza mu osoba faktycznie opuściła pokój, który był dotychczas jego bezpieczną sferą. A teraz wypełniał ją chłód.
Kolory pokoju wydawały się wyblakłe, jakby ktoś odebrał im życia. Zlewały mu się w nieurokliwą całość, przez którą nie był w stanie dojrzeć kształtu poszczególnych modeli, ani upewnić się, że krzywy kształt pod ścianą był przyniesionym przez Yosoo plecakiem, czy jedynie przykrym wymysłem jego wyobraźni.
Czas przestał dla niego istnieć i nie miał pewności, ile minęło, nim podniósł się z podłogi, witając przy tym uciążliwą sztywność swoich nóg. Musiał się ruszyć. Dalej był w ubraniach z uczelni, jedyne co zrobił, to zdjął buty i odłożył swoje rzeczy przed utknięciem w wyniszczającej go pętli przed przyjazdem ojca. Siedział w niemalże identycznej, odkąd postawił znowu nogę na uniwersytecie, może wcześniej, bez swojej świadomości. Może już w restauracji, kiedy pozwolił kilku słowom za dużo opuścić jego usta, tym samym podjudzając Avę i Jongho, przez co informacja tak szybko się rozniosła.  To też była jego wina.
Sięgnął po prowizoryczną piżamę, wmawiając sobie, że znana mu, wieczorna rutyna, pozwoli mu wrócić do normalności. Tej, którą stracił wraz z pierwszą, usłyszaną plotką. Wraz z otwarciem drzwi, gdzie widział rozpadającego się Yosoo, proszącego go o wsparcie.
Którego nie potrafił mu dać, kiedy potrzebował go najbardziej.
Starał się przejść korytarz jak najszybciej, niechlujnie przecierając twarz, na której czuł zaschnięte ślady po łzach i zdradliwe opuchnięcie oczu, zbawiennie przysłonięte wyłączonym światłem. Jednak zerknął w kierunku salonu. W kierunku kanapy, na której zawsze mówił coś nie tak. Na której wszystko psuł, a teraz widział tam jedyną osobę, która była na tyle wytrwała, aby próbować go naprawić.
Go też popsuł. Pod wieloma względami, teraz tak wyraźnie wyrytymi w jego głowie i automatycznie ściskających mdłościami gardło z żołądkiem. Gdyby go nie było, Yosoo nie kwestionowałby relacji z Avą. Może przynajmniej nie pod tym kątem, przez który Yechan sam dobrze wiedział, jak boleśnie można było cierpieć.
Zamknął się w łazience, z niewyjaśnianym pośpiechem i nerwami zrzucając z siebie ubrania z dnia, aby po przemyciu zastąpić je piżamą. I równie niespokojnie przemył twarz, z oddaniem próbując pozbyć się pozostałości smutku tam widniejącego. Bo czemu on był smutny, kiedy to Yosoo cierpiał? Gdyby nie czuł przeszywającego jego klatkę piersiową bólu, pomyślałby o tym. Wziąłby, jak zwykle, pod uwagę cudze emocje, a nie swoje własne, które teraz tak głośno krzyczały.
Spróbował tego sięgnąć, kiedy zaledwie po kilku minutach wyszedł z łazienki, zmierzając do salonu, gdzie spotkał się z tak samo niezadowolonym, jak wcześniej, chłopakiem. Niemalże natychmiastowo sprawiającym, że oczy groziły zajściem łzami, a głos dopiero po odchrząknięciu wybrzmiał pewniej z jego ust, mimo wiedzy, jak bezcelowy mógł być
— So- Yosoo, możemy porozmawiać? Proszę.

yechan.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Rudy Chomik27 sierpnia 2024 14:46
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
Rudy Chomik27 sierpnia 2024 17:23
Wiedziała, że przystanie na jego propozycję i nie było to spowodowane egoistycznymi pobudkami, bo wcale nie miała problemu z przeleceniem mopem bo zabrudzonej posadzce. Należało to do jej obowiązków i bez względu na to, czy chłopak pojawiłby się w kawiarni godzinę przed zamknięciem, czy też nie, Haneul musiała to zrobić.
Chciała się zgodzić, by najzwyczajniej w świecie dać mu powód do pozostania w pomieszczeniu, spędzenia z nią czasu, nawet jeśli miało się to skończyć wspólnym zjedzeniem ciasta i niczym więcej. Nie miała względem Yosoo żadnych oczekiwań i mimo wrodzonej ludzkiej ciekawości, nietaktownym byłoby zasypanie go pytaniami. Nie znała go i tak naprawdę mogła kierować się jedynie przypuszczeniami, a te choć z reguły w jej wypadku bywały trafne, mogły okazać się błędne. Wrodzony ludzki instynkt jednak podpowiadał jej, że chłopak nie powinien być sam, a to, że zjawił się tutaj, właśnie teraz gdy była sama na zmianie, w kawiarni wolnej od wścibskich par uszu idealną zbieżnością losu.
Ściągnięte brwi i usta ułożone w dziubek, gdy w udawanym zamyśleniu przyglądała mu się bacznie, jakby rozważała swoje opcje, były tak naprawdę jedynie grą, a zamiast werbalnej odpowiedzi, postawiła pomiędzy nimi talerzyk i sięgnęła po dwa widelce.
— Przyjemnie się robi z tobą interesy. — oznajmiła kiwając przy tym z powagą głową, zupełnie jakby właśnie podpisali jakąś lukratywną umowę, odmieniającą całe jej życie. I po części chyba tak było, bo w ciągu ostatnich dziewięciu godzin, Haneul nie miała szansy nawet usiąść, a sam zapach czekolady uruchomił bodźce odpowiedzialne za głód, bo gdy tylko wysunęła się zza lady i usiadła na krzesełku obok, w jej brzuchu zaburczało na tyle głośno, że skrzywiła się z zażenowania.
— Mój żołądek będzie ci dozgonnie wdzięczny, nie wiem jak ci się za to odpłacę. — zażartowała, pochylając się nieco w bok, by szturchnąć go ramieniem.

[ja się do tego ewidentnie nie nadaję, tutaj już poprawnie ._.]
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp7 września 2024 22:23
Nie oczekiwał, że Yosoo będzie chciał z nim rozmawiać. Ani, że potencjalna rozmowa będzie prosta. Nie zasługiwał na to, aby spotkać się z wybaczeniem, czy zrozumieniem, choć niczego nie pragnął teraz bardziej. Myśl, że chciał dobrze, zalegała w jego głowie i gryzła się z rozsądkiem, chcącym wytknąć mu, jak źle do tego wszystkiego podszedł. Bo przez moment szczerze wierzył, że słusznie zrobił, decydując się na skłamanie ojcowi w twarz. Oszczędza nie tylko siebie przed jego złością, ale i kolejną falą spływającą na Yosoo, kiedy informacja rozniesie się po wszystkich sąsiadujących relacjach.
Da im czas na zebranie wszystkich kawałków, nim staną przed wszystkimi obok siebie. Z ciepłą dłonią kojącą jego nerwy i świadczącą o tym, że zawsze znajdzie tam swoje oparcie. Pozwoli na ustabilizowanie rozsuwającego się gruntu, nim spotkają się z setkami oceniających spojrzeń; tymi uczelnianymi, tymi pośród partnerów ich rodzin. Bo będą mieli pod sobą ochronną siatkę w formie siebie samych, bez możliwości pęknięcia, bo wszystko dało radę wrosnąć w ziemię.
Kiedy zdołałby wyzbyć się obaw wobec samego siebie. Obaw, że Yosoo znowu go zostawi - opuści mieszkanie bez słowa po kolejnym, niefortunnie ułożonym komplemencie lub podziękowaniu. Kiedy miałby pewność, że nie zmieni zdania po zobaczeniu każdej ze stron, ani uświadomieniu sobie, jak nierówny był teren, przez który mieli wspólnie przechodzić.
Nie widział, że ten moment był właśnie teraz. Miał być właśnie teraz, kiedy Yosoo poświęcił niemalże wszystko, a on znowu podkulił ogon, przytłoczony strachem i nagłą uwagą rodziny. Utraconą tak dawno temu, a teraz boleśnie wypalająca dziurę w sercu, gdzie kiedyś istniało pielęgnowane przez nią miejsce. Tylko te kilka, krótkich lat, po których szukał czegokolwiek, co byłoby w stanie je wypełnić. I kiedy myślał, że mu się udało; że znalazł się ktoś w jego życiu, nawet nieświadomie, powoli pomagający nadać koloru szarej pustce, na nowo pojawiła się tam skaza. Którą sam do siebie zaprosił
— Nie powiedziałem wszystkiego… Soo, proszę– — zatrzymał samego siebie, zaciskając mocniej ręce na ubranej koszulce, kiedy marnie starał się dodać sobie otuchy skrzyżowaniem ich na klatce piersiowej.
Zamilkł jednak od razu, wraz ze słowami i bolesnym wzrokiem przyjaciela, teraz rozdzierającym go jeszcze bardziej, niż zazwyczaj. Bo wiedział, że zawinił. Wiedział, że nie da rady cofnąć własnych słów, ani powiedzieć czegoś, co poprawiłoby sytuację, jaka między nimi zaistniała. Nieważne jak bardzo chciał wierzyć w to, że może być inaczej.
Jednak nie potrafił opanować ścisku w gardle, ani drgania warg, kiedy bezpośrednie i chłodne słowa przedzierały się prosto do samego środka, uświadamiając mu, jak naprawdę wszystko zepsuł. Jak prędko i z jaką łatwością doprowadził do utraty wszystkiego, co starali się zbudować przez ostatnie miesiące, mimo chwiejnej podstawy.
I bał się, w jakim tempie osiadała w nim panika. Strach, przed tym, co miało być dalej. Strach, który blokował mu usta i nie pozwalał na odpowiedzenie sensownie, ani stanowczo, byleby zyskał szansę na wyprzedzenie chłodnej reakcji Yosoo. Zamiast tego zaciskał mocniej drżące palce i rezygnował z podejścia bliżej do ciemnej kanapy, jakby otaczała ją blokująca go bariera. Mieszała się w nim potrzeba ucieczki, jak i przepchnięcia się przez każdą blokadę, byleby znowu poczuć jego ciepło i zapach, który jako jedyny pozwalał mu spokojnie zasnąć w nocy
— Chcę wierzyć, że tak. Jeśli dasz mi szansę to wyjaśnić, Soo.

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp8 września 2024 14:32
Głos Yosoo, na ten krótki, złudny moment, dał mu nadzieję. Pozwolił uwierzyć, że da radę się wytłumaczyć lub przynajmniej zostanie wysłuchany, byleby mógł pokazać, że naprawdę chciał dobrze. Coś, w co nawet osoby z zewnątrz w życiu by nie uwierzyły.
Jednak nadzieja ulotniła się równie prędko, co wybrzmiały kolejne słowa chłopaka, ciasno oplatające gardło blondyna. Bo mógłby palić głupa, że go nie rozumie - nie wie, o czym mówi, i że nie widzi tego, jak faktycznie brakowało mu siły. Jak tą jedną, nieprzemyślaną decyzją zdołał go zdruzgotać i doprowadzić do powstania wyrwy między nimi, która nie powinna nigdy mieć tam miejsca. Zawsze znajdowało się na niej coś - niestabilny most, bliski rozpadu, czy też ubita ziemia, która wypełniała każdy jej skrawek. Teraz nie widział tam nic, oprócz duszącej pustki, której tak bardzo się obawiał.
Nie potrafił umiejscowić swojego spojrzenia w jednym punkcie - za bardzo bolało go obserwowanie Yosoo, a zarazem każde opuszczenie go na własne nogi łączyło się ze strachem, że gdy tylko go podniesie, chłopaka już tam nie będzie. Walczył więc z samym sobą, aby przyglądać się jego twarzy - malującym się na nim bólu, mimo prób zamaskowania go, zdradliwie połyskującym oczom, choć starał przekonać samego siebie, że było to jedynie odbijające się od okien światło.
Znał go za dobrze. Znali się za dobrze i oboje o tym wiedzieli, choć starali się udawać, że było inaczej. Tak jak podczas jego prób zachowania spokoju przy podjęciu się rozpoczęcia rozmowy, mimo rozedrganych dłoni i piekących od podrażnienia palców. Czy teraz, kiedy cięty język Yosoo wbijał się prosto w jego serce, lecz nie tak mocno, jak chowane pod kocem dłonie, zaciskana szczęka, czy pośpiesznie przecierane oczy, byleby gest został niezauważony. A jednak widział wszystko. Wyłapywał każdy ze znanych mu odruchów, mimo otępienia własnym strachem, zasianym jeszcze kilkadziesiąt minut temu. Może byłoby mu łatwiej, gdyby go przytłoczyło - przekonałby samego siebie w swojej racji i słuszności zachowania, a tym samym ujęło wyrzutów, jakie zżerały go teraz od środka.
Zamiast tego stał niedaleko kanapy, z palcami coraz mocniej wbijającymi się w skórę przy każdym, kolejnym otwarciu ust przez najbliższej mu osoby
— Przestań, Soo — nie był pewien, czy cokolwiek w ogóle powiedział, czy ruszył jedynie marnie ustami, bez najcichszego dźwięku. Nieprawda. Chciał tak powiedzieć; chciał w to wierzyć, ale… czy faktycznie tak było? Przecież nigdy niczego nie nazwali, nie określili swojej relacji. I mógłby tkwić w przekonaniu, że nic sobie nie obiecali - Yosoo nic mu nie obiecał. Czego nie mógł powiedzieć o sobie samym.
Obiecał, że popracuje nad samym sobą; nad wysławianiem się i doborem słów tak, żeby go już nigdy nie zranić. I z jednej strony na tym się kończyło - próbie poprawy samego siebie. Ale oboje wiedzieli, co za tym szło. Jak wiele kryło się w tej krótkiej, szczerej obietnicy, której teraz nie dotrzymał
— To nie był kaprys, przysięgam… — kolejne, słabe słowa ledwie przecisnęły się przez jego gardło, ściśnięte do granic swoich możliwości, a dłonie niedbale przetarły oczy, w których groźnie zbierały się kolejne łzy. Zrezygnował z dalszego mówienia, kiedy poddawał się słowom Yosoo. Kiedy wierzył w to, że nie istniało nic, co mógłby powiedzieć, ani zrobić, żeby cokolwiek naprawić.
Mógł tylko skulić się bardziej w sobie i z trudem przełknąć ślinę przy okryciu oczu własną dłonią; w tej marnej, desperackiej próbie zakrycie swojej słabości i odwrócić się rozdygotanymi słowami, wypełniającymi nagle zastałą ciszę, z której chciał jak najszybciej wyjść
— Dobranoc, Soo.

yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp1 października 2024 23:35
Nie powinien był iść za Seojunem do szatni. Nie powinien był milczeć przy stoliku, kiedy ten kierował w jego stronę fałszywe, przesłodzone słowa, trafiające akurat w te punkty, który były przewrażliwione i zaniedbane.
Nie powinien był iść na imprezę Plotkary.
Może wtedy wszystko przebiegłoby inaczej. Jego kłótnia z Yosoo skończyłaby się na chłodzie, który naprawiłby zebraniem się w sobie i naprostowaniem własnych słów. Może dałby radę z nim porozmawiać i przekonać do tego, że źle go zrozumiał; choć jego słów nie dało się zinterpretować inaczej.
A jednak poszedł. Dał się uwieść komuś takiemu, jak Kim, nawet nie wiedząc, że ten był nim zainteresowany ze względu na własne korzyści i potrzeby. Dał się unieść fałszywie wytworzonej chwili, jak i obcemu smakowi ust, który marnie udawał to, czego naprawdę potrzebował i który pogłębiał pustkę w środku Powella. Tą, której sam się dorobił.
Nie chciał, żeby tak było. Nigdy nie chciał zranić Yosoo - nie tak.
Lecz był aż za bardzo świadom tego, co zrobił, kiedy z rozmazanym spojrzeniem łapał swój płaszcz po kilku, idiotycznie spędzonych minutach w szatni. Kiedy wsiadał do zamówionej taksówki, z roztrzęsionymi dłońmi chwytającymi za klamkę i kurczowo męczącymi skórzany materiał pod palcami, a myśli napędzały się same. Próbami wymyślenia tego, co jeszcze mógł zrobić, na przemian ze świadomością, że cofnął całą pracę, jaką włożyli w budowanie relacji. Już od początku studiów, kiedy oboje zdecydowali otworzyć się przed sobą nawzajem.
Dojechał szybko, zarazem nie mając pojęcia, ile minęło czasu. Nie przejmował się nim, kiedy nerwowym krokiem dochodził do windy, a każda, kolejna minuta zaciskała jego pusty żołądek. Może to przez alkohol, może przez kierująca nim panikę - miał wrażenie, jakby funkcjonował na autopilocie. Mimo rozedrgania ciała i nieznośnego bólu, jaki rozchodził się po jego ciele przez stojącą w gardle gule, spieszył się. Czekał, aż drzwi windy się otworzą, aby wejść do siebie.
Aby już z korytarza usłyszeć krzyk, którego nigdy nie chciałby być świadkiem.
Dłonie z trudem umożliwiły mu wejście do środka, a nogi same niosły przez całość apartamentu. Ignorujący duszący oddech, którego nie był w stanie złapać w całości
— Soo? — który stanął mu w gardle, jak tylko stanął w progu własnej sypialni z łamliwym zdrobnieniem na ustach, a jego oczom ukazały się szczątki gitary. Tej, na której mógł obserwować przeróżne zadrapania i pytać, skąd wzięło się każde z nich. Czy drobne bazgroły, pozostające enigmom, a jednak zawsze zapraszające do bezwiednego sunięcia po nich palcem, jak tylko instrument znajdował się w dłoniach Yosoo.
Widział pęknięte struny, za które tak nieporadnie ciągnął pod czujnym okiem przyjaciela; których chłód kontrastował z dłonią okrywającą jego własną i nakierowującą go na odpowiednie miejsca, by mógł wybrzmieć odpowiedni dzień. Widział resztki pudła, z którego mógł usłyszeć obce, a zarazem tak kojące melodie.
A przede wszystkim widział zajęte ręce przyjaciela, po których nerwowo skakał wzrokiem w poszukiwaniu choćby najmniejszego pęknięcia na skórze. Czegokolwiek, co mogłoby świadczyć o tym, że zrobił sobie krzywdę
— Soo, co ty robisz? — żałosna próba odezwania się dźwięczała ostro w jego uszach, kiedy wyłapywał dodatkowe elementy. Rozrzuconą torbę i drżące ciało. Panujący w sypialni chaos i amok, w jaki wpędził Yosoo. I bezmyślnie stawił kolejny krok do przodu; idiotycznie podjął się ponownej próby zmniejszenia dystansu z płaczliwym głosem i zaszklonym, przestraszonym, lecz przede wszystkim zmartwionym spojrzeniem wlepionym właśnie w Jeonga — Przestań… błagam Cię.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp3 października 2024 19:52
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp3 października 2024 20:40
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp3 października 2024 21:18
Patrzenie na plecy Yosoo bolało go bardziej, niż cokolwiek innego.
Wolałby widzieć złość w jego oczach; szczere obrzydzenie jego osobą i szczerość w słowach, jakie wypowiadał. Nie liczyło się to, ile bólu mu tym sprawiał, ani to, jak bardzo nie chciał ich słyszeć. Ani to jak bardzo chciałby się z nimi nie zgodzić. Bo wiedział, że nie mógł.
Zasłużył na to, żeby usłyszeć od niego najgorsze obelgi i wyrzuty. Żeby cała złość, jaka teraz gotowała się w jego ciele, została wylana prosto na Yechana. Na przyczynę jego cierpienia od kilku ostatnich dni czy tygodni. A równie dobrze miesięcy, odkąd nieprzemyślaną, może i obustronną, decyzją, poruszył fundamentami jego życia i zmusił do tego, aby kwestionował stabilność i wygodę, jaką oferowała
— Wiem, o co prosiłeś — a mimo to mówił dalej. Przeciwstawiał się jasnym słowom, jakie usłyszał i temu, co przekazywały. Bez miejsca na domysły, ani kwestionowanie - co i tak non stop robił — Ale nie możesz mieć tego na myśli — pokręcił gorączkowo głową, nie chcąc dopuścić do siebie tej myśli.
Bo mimo wiedzy, jak bardzo wszystko zniszczył, nie potrafił uwierzyć, że faktycznie znaleźli się tej sytuacji.
Jeszcze parę dni temu wszystko było dobrze; wszystko miało być dobrze. Byli razem w mieszkaniu, z niewypowiedzianym, acz powoli snutym planem na to, co przyjdzie. Pozwalając sobie wzajemnie na ułożenie się w całość; powolne, z wręcz przesadną uwagą i ostrożnością. Byleby już wszystko było tak, jak powinno. Mimo przeszkód, które miały zaistnieć na ich drodze - bo mieli je omijać wspólnie. Ze świadomością, że zawsze odnajdą w sobie wsparcie; że już nigdy nie będą musieli męczyć się z czymś samotnie.
Lecz Powell stchórzył.
Na uczelni, kiedy milczał przy rzucanych plotkach, które mógłby rozjaśnić czy też ugasić kilkoma, pewnymi słowami i brakiem przejęcia. Na kanapie, kiedy rozmawiał z ojcem i nazwał swoją relację z Soo przypadkiem. Na imprezie Plotkary, kiedy zamiast odgryzienia się przyjacielowi; doprowadzenia do oczyszczającej ich obu kłótni, uciekł do szatni. Z kimś, gdzie zatracił się w ulotnej i tak pustej przyjemności, zostawiającej gorzki i duszący posmak na ustach.
I z Yosoo prześlizgującym mu się przez palce. Mimo zdesperowanych prób trzymania się tego, co pozostało; co mogli jeszcze odratować. A przynajmniej tak mu się wydawało.
Bo nie mógł odpuścić do siebie myśli, że naprawdę go tracił. Nawet jeśli odczuwał to całym sobą; przy płytkim oddechu, który co rusz stawał mu gardle. Zatrzymywanym przez nieudolne próby zatrzymania łez i potencjalnych szlochów na widok jego pleców. Nagle prezentujących nic innego, oprócz mrożącego chłodu. Na widok zniszczonej gitary leżącej bez życia na podłodze; otoczonej własnymi odłamkami, niemożliwymi do ponownego złożenia.
Jak wspomnienia, które zachodziły teraz pobrudzonym filtrem. Cierpkością i szczerym żalem, bo były utracone. Były czymś, do czego już nigdy nie miałby wrócić, nieważne jak bardzo by się starał. Nieważne jak bliski był padnięcia przed nim na kolana z twarzą umazaną łzami i płaczliwą desperacją
— Wiem, że mogłem zostać przy stoliku. Że powinienem był pójść za Tobą — tak jak zawsze. Tak jak teraz, kiedy roztrzęsione nogi ruszyły się z miejsca, z obawą próbując zbliżyć się do stojącego przy komodzie Yosoo — Nie chciałem, Soo. Naprawdę — nie ukrywał rozpaczy we własnym głosie. Nie potrafił usłyszeć tego, jak żałośnie brzmiał z najgorszymi, możliwymi słowami na języku. W które sam ślepo wierzył i był przekonany co do ich szczerości.
Nie chciał go stracić.
Choć nie zdawał sobie sprawy z tego, że na to było już za późno.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp4 października 2024 20:10
Nie chciał tego słuchać. Po raz kolejny pragnął znowu stchórzyć i schować głowę w piach. Wygłuszyć słowa Yosoo, które trafnością przeszywały go na wskroś i uświadamiały w tym, jak wiele rzeczy zrobił źle. Na jak wiele pozwolił nie tylko osobom obok siebie, ale i sobie samemu; swoją bezczynnością i pasywnym przyjmowaniem tego, co miało się wydarzyć.
Wystarczyła krótka, oschła uwaga w stronę Seojuna, aby to wszystko ukrócić. Przerwałby swoje owijanie się wokół jego palca, do którego doprowadził na własne życzenie. Z taką łatwością, wartą jedynie wyśmiania.
Nie mógł nawet zaprzeczyć. Nie mógł powiedzieć, że przecież na nic się nie zgodził, bo podobne słowa nigdy nie opuściły jego ust. Zgodził się wszystkim innym. Zgodził się poprzez krótki komentarz w stronę Yosoo, kiedy ten uniósł się przy zajmowanym stoliku i kolejną serią obelg nakłuwał serce Yechana niczym zapalony krawiec swoją poduszkę na igły.
Kompletnie odwrotnie do tego, co robił teraz. I co bolało Powella jeszcze bardziej.
Bo nie musiały to być wymierzone, ani przemyślane ciosy. Wystarczył ten przerażający spokój; niczym nieporuszony tym, co się wydarzyło, czy emocjami, jakie rozrywały go od środka. Podkreślały wyrwę, jaka między nimi powstawała i z każdym momentem sprawiała wrażenie tej nie do pokonania.
I kolejne sekundy trwające w niepokojącym wyciszeniu, dusiły serce blondyna jeszcze mocniej
— Nie, poczekaj. Proszę — wraz z urwaną wypowiedzią przyjaciela sam nieproszenie się wtrącił, z niemocą utrzymania języka za zębami. Mimo niepotrzebnych słów zbierających się na samym czubku, ośmieszając siebie jeszcze bardziej, kiedy gorączkowo szukał słów na naprostowanie nieporozumienia. Tego, które tak naprawdę nie istniało, skoro wszystko było jasne.
To nie było tak. Dopiero te dał radę zatrzymać dla siebie, kiedy kolejne próby wyjaśnień wybrzmiewały żałośnie w jego uszach. Niczym idiotyczna wymówka, wymyślona na poczekaniu; niepasująca do stworzonego obrazka, choć nie był w pełni obecny podczas pracy nad nim.
Tracił kontrolę nie tylko nad łzami, które od samego wejścia do sypialni przyozdabiały jego policzki, ale i nad językiem. Już na początku, lecz czuł się jak otępiały, kiedy dojrzał spływającą po twarzy Yosoo łzę. Pojedynczą, a niosącą za sobą tak wiele. Niosącą za sobą pełne imię, przy którym poczuł nagłą, ogłupiającą pustkę. Duszącą, jakby ktoś zacisnął ręce na jego płucach i odciął dostęp do powietrza, a do żołądka nasypał ostrych kamieni
— Co? — krótkie, złamane w połowie pytanie z trudem przeszło mu przez usta, kiedy zaciśnięte gardło nie pozwalało na ułożenie sensownej wypowiedzi.
Yechan. Yosoo nigdy nie mówił na niego Yechan; nieważne, jak bardzo był zły. Już niemalże od samego początku był Chanem. Jego Chanem.
Channie z żadnych ust nie brzmiało równie słodko, co szczerze. Tak naturalnie, jakby było jedyną, dopuszczalną formą jego imienia. Było elementem należącym tylko do nich; niczym siatka ochronna, która pozwoliła mu wierzyć w to, że wszystko było do naprawienia. Bo dalej mógł usłyszeć szczerość i ciepło w krótkim, cennym zdrobnieniu.
Dopóki nie przyjął go od kogoś innego; z ust, których smak już dawno zapomniał, lecz wypalały się w jego pamięci niczym nieprzyjemne i drażniące wspomnienie
— Soo, nie. Przestań, co ty mówisz? — nie panował nad słowotokiem, ani dłońmi desperacko chwytającymi się rękawa ciemnego garnituru, kontrastującego z bielą jego własnego — Nie musisz nic kończyć. Proszę cię, nie mów tak — nie był pewien, czy drgnięcie kącików próbowało przywołać na usta uśmiech, czy wstrzymywało kolejne, płaczliwe zduszenie głosu, i tak zdradzane jego ciągłą łamliwością.
Miał na niego nie patrzeć. Miał się do niego nie odzywać, ani go dotykać. A jednak dalej próbował, licząc, że ściskany między palcami materiał pozwoli mu na zatrzymanie go przy sobie na dłużej. Mimo druzgocącej, zduszanej świadomości, że nie miał już na to wpływu.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp5 października 2024 00:16
Naiwnie pozwolił sobie wypełnić się nadzieją, kiedy po raz kolejny usłyszał spokojny głos Yosoo. Ten, przez który złudnie, niecałą sekundę, mógł uwierzyć, że tak - nie musieli niczego kończyć. Bo przecież wszystko było odwrócenia, dopóki byli w tym razem, prawda? Zawsze sobie ze wszystkim radzili, dopóki mogli sięgnąć po pomoc u drugiej osoby; niezależnie od tego, jak bardzo Yechan tego nie cierpiał. Jak bardzo wzbraniał się przed obnażeniem się przed wszystkimi, nawet przed Yosoo, mimo tysiącami dowodów na to, że nie musiał tego robić. Jak bardzo pragnął wypaść na kogoś silnego w jego oczach.
I chyba to było jego największą zgubą. Ciągłe próby prezentowania się niczym niewzruszony posąg, zdolny znieść najobrzydliwsze z obelg z kamienną miną. Brak stawianego oporu, który miał prezentować się jako automatycznie odbijanie wszystkich nieproszonych słów.
A tak naprawdę z każdym z nich rozpadał się jeszcze bardziej. Słabł od samego środka, pozostając na pojedynczych, chwiejnych kamieniach, które nieudolnie udawały stabilny grunt. Aby finalnie pęknąć.
Brutalnie i doszczętnie; spuszczając siebie na dno bez niczyjej pomocy.
Z utraconym, jedynym oparciem, jakiego doszukiwał się w chłodnej dłoni Yosoo, brutalnie wyrwanej z jego uścisku i jedynie pozostawiającej zionącą pustkę na swoim miejscu. Niewyraźną, zamazaną przez kolejną falę łez cisnącą się do oczu i zbierającą natychmiastowo w kącikach, mimo niemalże przegryzionego od środka policzka.
Jednak nawet przez nagromadzoną wilgoć mógł wyraźnie dojrzeć stojącego naprzeciw chłopaka. Oddalonego, z bacznym i zdystansowanym spojrzeniem, w którym nie widział choćby naparstka znajomego i potrzebnego ostatnimi dni ciepła. Bezskutecznie szukanego w rękach automatycznie oplatających się wokół ciała, kiedy nie miał siły na kolejne stawianie sprzeciwu
— Nie, to nieprawda — pokręcił gorączkowo głową, ledwie hamując dziecinną potrzebę zasłonięcia uszu przy każdym, kolejnym wyrzucie Jeonga, bo nie potrafił poradzić sobie z ich trafnością — Nic nie skończyłem, nie chcę nic kończyć, przestań — nawet nieustanne drżenie głosu nie wystarczyło, aby zakryć rozpacz w jego głosie, a jedynie ją nasilało. Nie mógł niczego kończyć, kiedy potrzebował Yosoo, odkąd go tylko znał. Kiedy nie potrafił wyobrazić sobie swojego życia bez niego, a teraz musiał stać przed myślą, że właśnie takie na niego czeka. Na własne życzenie.
— Nie obchodzi mnie to — przyznał żałośnie, zaraz odklejając się od swojego miejsca w pokoju, kiedy tylko dojrzał, jak chłopak zaczyna zbierać wszystko, co popadnie. I był zbyt wolny; zbyt przestraszony, aby go zatrzymać, oprócz wodzenia za nim wzrokiem i nieopuszczaniem go o wyznaczony wcześniej krok — Wiem i mnie to nie obchodzi, Soo — powtórzył przy kolejnej, niechlujnej próbie chwycenia torby, aby móc go zatrzymać. A jednak jego dłoń sama z siebie zamierała w powietrzu, kilkanaście milimetrów nad bagażem, jakby dotknięcie go miało równać się z przeraźliwymi skutkami.
— Bo na pewno jest coś, co mogę powiedzieć — nie przerywał, bez przykutej uwagi do tego, co tak naprawdę wypowiadał, ani do intensywności ściskającego się groźnie gardła, które wymagało od niego ciągłego przełykania śliny — Albo zrobić — ciągnął dalej, odnajdując siłę w sobie, aby go wyprzedzić. Aby móc stanąć przed nim i zmusić do ponownego wychwycenia kontaktu wzrokowego; mimo bólu, jaki sprawiały mu wbijane przez ciemne, ukochane tęczówki, sztylety. Idealnie naostrzone; trafiające dokładnie tam, gdzie bolało najbardziej, a jednak to ich brak okazywał się czymś najgorszym — Po prostu powiedz co i to zrobię. Błagam Cię, Soo.

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp5 października 2024 14:10
— Co? Co takiego? — nie krył się ze swoją desperacją i kompletnie zaślepioną nadzieją w to, że słowa Yosoo nie niosły za sobą żadnego, dodatkowego przekazu. Był gotów zrobić dla niego wszystko, a przynajmniej właśnie to sobie teraz wmawiał. Kiedy zdrowy rozsądek i wszystkie obawy były zakryte przez szczery strach przed utratą tego, co było mu najbliższe.
Bo wiedział, że nie mógł mu tego obiecać - nie był w stanie zrobić wszystkiego, co tylko by mu kazał, skoro, już nieraz, w najważniejszym chwilach uciekał od odpowiedzialności. Skrywał się w tym, co bezpieczne i znane, byleby nie ryzykować.
Nie skupiał się na niczym innym, niż na ciemnych oczach przyjaciela. Ten jeden raz nie brał pod uwagę pozostałych elementów, które przecież znał na wylot i potrafił mistrzowsko rozczytać. W końcu był uważny; rozumiał Yosoo bez słów, nawet wtedy, kiedy ten tego sobie nie życzył. A jednak teraz głupiał. Nie wyłapywał drgań ciała, zaciskanych pięści, ani tak jawnego pęknięcia kryjącego się za zranionym spojrzeniem.
Nawet kiedy stał tak blisko niego, że mógł poczuć jego oddech na swojej skórze, podczas wstrzymywania własnego. I po raz kolejny uwierzył w to, że prezentowała się przed nim kolejna szansa; że Yosoo pozwoli mu to wszystko naprawić i da kolejną, niezasłużoną szansę. Jak za każdym razem, kiedy dawał radę rujnować ich relację.
Milczał, samemu rejestrując każdy z najmniejszych szczegółów. Zbolałe spojrzenie, które teraz prześwietlało go na wylot i zostawiało mrożącą ścieżkę na twarzy. Jasne włosy, kontrastujące z tak dla niego nietypowym ubiorem, w którym i tak dobrze się prezentował, acz nie w pełni, jak on. Ale nie tylko brak koloru w ubraniach sprawiał, że brakowało mu życia. Powell zdawał sobie z tego sprawę; z tego, że to on wyssał z niego jakąkolwiek werwę i barwność, którą mógł tam dojrzeć każdego dnia i o każdej porze.
I że na własne życzenie pozbywał się potrzebnego, kolorowego elementu, ze swojego stłumionego, czarno-białego życia.
Całkowicie tracącego barwy, kiedy nie chciał uwierzyć w kujący nakaz Yosoo
— Kłamiesz — kiedy niedowierzający, łamliwy uśmiech starał się jakkolwiek wyjaśnić tempo, jakie właśnie nabierali, a oparta o framugę dłoń nieprzyjemnie wbijała palce w drewno, byleby nagle osłabione ciało nie miało okazji się osunąć — Nie mówisz serio, Soo. Nie wierzę Ci — wątpił, czy jego własne słowa miały wytykać kruchość tych wypowiadanych przez przyjaciela, czy jedynie były marną przykrywką tego, jak bardzo były dla niego druzgoczące.
Robił wszystko nie tak, jak powinien; nie tak, jak nakazywał mu słaby głos Jeonga. Napierał jedynie bardziej, kiedy nie drgnął nawet ze swojego miejsca, mimo drżących nóg. Kiedy zamiast prób zachowania swojej godności, umiejętnie pozbywał się każdej jej krzty
— Chcesz, żebym błagał? — żenujące pytanie wręcz zbyt łatwo opuściło jego usta — Nie możesz mnie zostawić, Soo — tak samo jak uginające się pod nim kolana spotkały się w końcu z panelami, a palce blondyna wczepiły się w ciemne spodnie od garnituru, niczym w niestabilne koło ratunkowe, a niewyraźny wzrok skupiał się na czubkach jego butów, kiedy brakowało mu siły i odwagi, by teraz na niego spojrzeć. Nie ze słowami, jakie niekontrolowanie zsuwały się spomiędzy jego ust, przerywanych próbami uspokojenia oddechu i płaczu.
— Nie mogę, Soo — nieświadomie zaciskał coraz mocniej drżące palce przy każdym, niespokojnym łapaniu powietrza czy niezrozumiałym słowie, i kolejnym uniżaniu się przed przyjacielem; nieświadomym odsłanianiu się bardziej, niż powinien; nie teraz — Za bardzo Cię kocham, żebym mógł Ci dać teraz wyjść.

Yechan
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp5 października 2024 19:30
Nieświadomie łapał się tych najgorszych, możliwych zagrań. Tych, za które skarciłby każdego innego; tych, za które bezwstydnie obrażałby Avę, kiedy śmiała się posunąć do czegoś przynajmniej w jednej trzeciej równie obrzydliwego. Słów, które nie miały między nimi zaistnieć. Nie w ten sposób i w takiej chwili, kiedy nawet na jego ustach zostawiały cierpki posmak i zaciskały nieprzyjemnie żołądek. Równie mocno, co nagła odpowiedź Yosoo.
Tak niespodziewana, a zarazem będąca dokładnie tym, co powinien w danym momencie usłyszeć. Była czymś, w co nie umiał uwierzyć. W co nie chciał uwierzyć nawet po nagłym podniesieniu wzroku, kiedy bliźniacze słowa zostały wyplute po raz kolejny, a jego dłonie bezwolnie puściły ciemne spodnie, w których szukał przynajmniej złudzenia oparcia.
Atak ze strony Yosoo zawsze bolał; niezależnie jak bardzo był go świadomy. Choć przynajmniej wtedy mógł łapać się drobnych sygnałów, które zapewniały go w tym, że wypowiadane słowa nie były szczere, a jedynie robiły za amunicję. Wtedy miał przynajmniej pozornie stabilny grunt pod nogami, po którym potrafił niemalże mistrzowsko manewrować z niewzruszoną miną, podczas gdy serce prosiło się choćby o gram uwagi.
Wtedy łatwo było je ignorować. Pozostawał niewielki element przekonania, że przyjdzie chwila, aby się na nim skupić. Te ulotne momenty, jak wspólne śniadania, w których mógł się bez końca zatracać. Czy ramiona, w których czuł się tak bezpiecznie jak nigdzie indziej. Pozwalały zapomnieć o całym bólu wyrządzonym przez kilka, nieprzemyślanych (czy też może idealnie wymierzonych) wypowiedzi, jakie mógł od niego usłyszeć. Bo wystarczyło chwycić się przekonania, że nie mówił poważnie, a jedynie przywdziewał jedną z licznych masek, które miały go bronić.
Teraz nie widział żadnej z nich. Widział jedynie Yosoo - tego, którego jako jedyny mógł znać; z bólem w oczach i wyrzutem w głosie. Oddalającego się od niego tak gwałtownie, podczas gdy Powell nie miał siły podnieść się z kolan i przetrzeć twarzy od łez, do których przylepiały się poszczególne, blond kosmyki.
Starał się nie dopuszczać do siebie tego, co mógł usłyszeć od przyjaciela. Starał się nie dopuścić myśli, że stał tuż przy drzwiach - spakowany i gotowy do wyjścia.
A jednak myśl o tym, że miał zapakować wszystko, co przynieśli tutaj razem, boleśnie wgryzała mu się do głowy. Że miał to zrobić sam i nie po to, aby zanieść je z powrotem do jego mieszkania, czy do nowego, które udało się znaleźć. Miał nie mieć pojęcia, co się z nimi wydarzy, a jedynie się ich pozbyć. Pozbyć się części Yosoo, jaka mu została, choć na nią nie zasłużył.
Jutro lub za dwa dni. Za szybko. Potrzebował więcej czasu - na wszystko. Na posłuszne spakowanie tego, co z radosnym uśmiechem wnosił do apartamentu z myślą, że zostanie tutaj na dłużej. Może na zawsze.
Potrzebował więcej czasu na to, żeby przemyśleć, co może zrobić, aby wszystko naprawić; dalej nie potrafiąc pogodzić się z myślą, że na to było już za późno. Że zrobił już wystarczająco wiele, aby zniszczyć ich relację od samych podstaw.
Chciał go zapytać o to, co miało dziać się teraz. O to gdzie pójdzie i co zrobi. O to czy go jeszcze kiedykolwiek zobaczy. O to czy da mu jeszcze jedną, kruchą szansę.
Lecz nie miał siły, aby mu nawet odpowiedzieć. Siły, ani odwagi, która pozwoliłaby mu na coś innego, niż zaciśnięcie warg, aż do poczucia metalicznego posmaku, a płuca zaczynały go piec od powstrzymywanych szlochów. Podczas gdy wzrok starał się zapamiętać Yosoo. Mimo zachodzenia łzami i swojego roztrzęsienia.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp5 października 2024 23:43
Wyszedł.
Yosoo naprawdę wyszedł z mieszkania, a blondyn od razu poczuł, jak cała przestrzeń wypełnia się mrożącym chłodem. Widział pustkę, jaka nagle zapanowała w środku, choć wiedział, że chłopak ledwie dał radę zabrać jedną trzecią swoich rzeczy.
Bo to nie one sprawiały, że w apartamencie witało życie, tylko on sam. Obecność Soo, którego mógł codziennie widzieć po powrocie z uczelni i odnaleźć wsparcie w obejmujących go ramionach. Dodawał wszystkiemu koloru, kiedy potrzebował go najbardziej.
Całe życie upierał się przy tym, że było mu dobrze ze swoimi stłumionymi barwami. Z ‘normalnością’ jaką stworzył we własnej głowie, pod wpływem słów innych i tego, że niewyróżnianie się z tłumu pozwalało mu na zachowanie wszystkiego dla siebie. Bycie sobą w samotności apartamentu, podczas gdy wszędzie indziej utrzymywał kamienną fasadę. Nudną, nieangażującą. Tak typową i odpowiadającą wszystkim, bo mogli dopowiadać sobie to, co chcieli.
Dopiero przy Yosoo widział pojedyncze, zabarwione plamy. Najpierw nieproszone; nieudolnie zamalowywane szarością, byleby nie wyróżniać się w tłumie. Powoli jednak zabarwiając część jego życia; dodając ciepła tam, gdzie się go nie spodziewał. Dopasowując się do układanki, która tak bardzo się różniła od tego jednego, drobnego elementu. Innego, a tak potrzebnego.
Bo mógł w końcu być sobą. Poznawać strony, o których zapomniał lub nawet nie wiedział. Zrzucić nijakie maski na rzecz szczerych emocji, choć i te dalej dusił w sobie.
Tylko po to, żeby samemu ponownie po nie sięgnąć. Żeby z trudem podnieść się na nogi i ocierać twarz białym rękawem, kiedy każda kolejna łza wzbudzała dodatkowe wyrzuty sumienia i wstyd. Zażenowanie reakcją, na którą nie miał prawa, a jednak nie potrafił jej pohamować. Starte ścieżki na nowo się wyznaczały, a dłonie na oślep ściągały w łazience garnitur. Ten, który wyglądał dla niego tak odrażająco w lustrzanym odbiciu i z każdą chwilą dusił coraz bardziej, w oczekiwaniu na zastąpienie go zwykłym, czarnym dresem.
Biel świadczyła o czystości. O niewinności. O czymś rzadkim i nieskazitelnym. Czymś, czym Yechan nie był. Nigdy nie był, kiedy był pokryty mnóstwem pęknięć i grzechów spychanych na dalszy plan, byleby zachować pozorną wygodę życia. Kiedy to właśnie w tym garniturze czuł na sobie cudze dłonie i usta, mimo serca wrzeszczącego o kogoś innego.
Kiedy garnitur był splamiony nie tylko jego łzami, ale i zdradą, jakiej się dopuścił. A ubrany dres i wrzucenie stroju do kosza na pranie jedynie powierzchownie pozwoliło to od siebie oddalić.
Nigdy nie planował pakować tych rzeczy, a na pewno nie sam. Może dlatego na oślep sięgał po kolejne to, zostawione przez Yosoo przedmioty; przy każdym zatrzymując się zbyt długo. I przy każdym miał problem z wrzuceniem go do przygotowanego kartonu; zawsze robiąc to zbyt delikatnie i powolnie.
Najdłużej jednak zatrzymując się na sam koniec; przy rozbitej gitarze, której kawałki ze łzami malującymi się na twarzy zbierał z podłogi i odkładał do osobnego, prywatnego pudełka. Każdy z nich bolał jeszcze bardziej, lecz jeden wydobył niekontrolowany szloch. Ten, który wylądował niemalże w gablocie; przy jednym z modeli, który ułożył w trakcie studiów. Po tym, jak znowu odzyskał kontakt z Yosoo. Kiedy żył w przekonaniu, że mogli wrócić do normalności, mimo jednorazowego wypadku.
I to właśnie ten odłamek, chwycony drżącymi palcami pozwolił mu przekonać się w jednym. Podczas strącenia delikatnego, miętowego modelu na podłogę, rozbijając go na setki, drobnych kawałków.
Że jedyne co potrafił, to psuć wszystko, na czym mu zależało.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp6 października 2024 17:42
Wrócił do tego, co znał najlepiej. Do rutyny, którą utrzymywał przez kilka lat i popadał niemalże na ślepo, bo wiedział, że nic mu w niej nie groziło. Mógł działać jak na autopilocie, kiedy budził się rano chwilami przed budzikiem; kiedy zjadał nudne śniadanie i szedł na uczelnie, gdzie odłączał się od reszty osób. Po prostu brnął przez zajęcia, aby pójść później na basen. Nie mógł wrócić do pracy - jeszcze nie, kiedy zawieszenie kończyło się dopiero następnego tygodnia.
A jednak wszystko działo się… nie tak. W lustrze codziennie widział podkrążone, zmęczone oczy. Przebudzał się w nocy częściej, niż zwykle, a zaśnięcie zajmowało mu zbyt długo, aby czuł się wypoczęty. Śniadaniu brakowało smaku; nawet tego przesolonego, czy nieznacznie przypalonego, a zajęcia na uczelni niemiłosiernie się ciągnęły, napierając na niego z każdej strony tak jak ciekawskie spojrzenia i szeptane między sobą. Rzadziej, niż na początku; nie codziennie, jak wtedy. A jednak wybrzmiewały jeszcze głośniej. Bo na pewno wszyscy wiedzieli, co zrobił. Do czego się posunął, wcześniej rujnując małżeństwo między dwoma wpływowymi rodzinami.
Więc wracał do mieszkania z niedosuszonymi włosami i drżącym ciałem, kiedy wilgoć gryzła się z panującym wieczorami chłodem. Wracał tylko po to, aby zamykać nieustanną pętlę bezczynnym siedzeniem na kanapie. Z otwartymi na tablecie notatkami, na które nie miał siły nawet spojrzeć.
Spędzał na niej wieczory z założoną jedną z nielicznych, pstrokatych koszulek, jakich nie wrzucił do pudeł, bo zapomniał. Bo wyglądały zbyt na miejscu pomiędzy innymi elementami mieszkania, aby po nią sięgnąć i dorzucić ją do innych rzeczy. Bo była jedynym elementem, oprócz szczątek gitary, jakie mu zostały po Yosoo.
Nie mógł do niego zadzwonić. Próbował, tylko po to, aby urywany sygnał przypomniał mu, że chłopak nie miał telefonu. Przez niego. Chciał do niego pójść, poprosić o jeszcze jedną rozmowę i cień szansy. Nie mógł, bo w mieszkaniu były przecież wymienione zamki. Też przez niego.
Na własne życzenie doprowadził do całkowitego urwania kontaktu, który wyżerał go od środka, a miał mu tyle do powiedzenia.
Chciał go przeprosić; chciał mu wszystko wyjaśnić i pogodzić się z tym, że nigdy mu nie wybaczy. Bo przynajmniej powiedziałby mu wszystko; z każdym szczegółem. Z każdym żalem, jaki dalej czuł i zrozumieniem, ile rzeczy zrobił po prostu źle. Bez emocjonalnego napędzenia, które wyniszczało go od środka, lecz tym razem zatrzymałoby się tam. Bez łez. Bez słów, które nigdy nie powinny były paść.
Zaczynał jednak wątpić, że zyska na to szansę. Poddawał się tak jak zawsze. Rezygnował z tego, na czym mu zależało na rzecz wygody. Na rzecz komfortu rodziców, dla których ponownie wtopił się w tłum reszty nieznajomych, kiedy nie sprawiał żadnych kłopotów, a skupiał jedynie na nauce. Bo musiał czymś zająć swoje myśli, a każde spojrzenie rzucone w kierunku nieotwartych modeli wykręcało go od samego środka.
Jak mógłby robić coś, co kochał; coś, co go pasjonowało, kiedy przez niego Yosoo zniszczył najważniejszą dla siebie rzecz? Kiedy odłamki wyjątkowej gitary śmiały mu się w twarz i wytykały każdy, popełniony w przez ostatni czas błąd. Kiedy ich nie mógł złożyć w spójną całość, na zawsze pozostawiając kruchym wspomnieniem czegoś, co stracił na zawsze.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp9 października 2024 22:50
Powinno mu być dobrze. Powinien cieszyć się z powrotu do tego, do czego był przyzwyczajony, prawie odkąd pamiętał. Do rutyny i stałości swoich dni, podczas których nie było miejsca na zaskoczenia czy niespodzianki - te dobre, jak i te złe. Przecież zawsze właśnie tego chciał.
A jednak z dnia na dzień było mu coraz ciężej. Nie dawał rady codziennie odnaleźć w sobie siły na to, aby trzymać się z góry ułożonego planu i iść na basen, zastępując go bezczynnymi godzinami w mieszkaniu. Spędzonymi w chłodnym i cichym salonie na kanapie lub przy biurku, ze światłem od laptopa bijącym go po oczach, kiedy skanował nimi po raz setny notatki. Nie zawsze rejestrował to, co się na nich znajdowało; ciągłe obliczenia kończyły się błędnymi wynikami, ale nie potrafił przestać, kiedy te przynajmniej odciągały jego uwagę.
Od tego, że odczuł nagły ścisk na salach wykładowych. Że zauważył znajomą sylwetkę na korytarzach i w oddalonej ławce, zostawiając miejsce obok niego wymownie pustym. Ciężar cudzych spojrzeń przez moment ponownie zyskał na sile, a szczęka Powella nieprzyjemnie zaciskała się przy nawet tych przelotnie usłyszanych słowach. Nie one jednak bolały go najbardziej, a uciekające od niego spojrzenie. To, które unikało choćby przypadkowego zetknięcia się razem z nim. To, które prowadziło nogi na drugą stronę korytarza, jak najdalej od niego. I to, które przykrywały ciemne włosy, niedawno tętniące przeróżnymi kolorami i pozwalające mu zawsze go odnaleźć.
Nie miał okazji do niego podejść. Nie miał odwagi, aby to zrobić, kiedy ściany uniwersytetu sprawiały wrażenie nagle niebezpiecznie się zwężających przy świadomości, że znajdowali się w tym samym pomieszczeniu. Ani kiedy głos stawał mu w gardle, a ciało żałośnie pragnęło lgnąć w jego kierunku, chociaż wiedział, że nie powinno; że nie mogło. Bo Yosoo już był poza jego zasięgiem. Nie był częścią jego życia, nieważne jak bardzo starał się, żeby było inaczej. Drobnymi aspektami, jak zakładana po powrocie i do spania koszulka, której zapach zdążył osłabnąć, prawdopodobnie będąc teraz jedynie jego wymysłem. Jak osobne pudełko, którego bał się otworzyć, choć jego zawartość była wręcz wyryta w jego pamięci.
Łącznie sprawiały jedynie złudne wrażenie, że dalej miał cząstkę jego przy sobie. Że złudna nadzieja, niemająca prawa istnieć, miała jakieś podstawy, aby go napędzać. Tworzyć scenariusze i słowa, jakie by powiedział przy dostaniu do tego okazji. Jak wiele próbowałby zmienić, gdyby tylko mu na to pozwolono.
Nie spodziewał się, że tym dniem będzie jeden z wielu bankietów, na których dobrowolnie się zjawiał. Choć nie musiał; nie zawsze. Wystarczyło zachowanie równego rytmu, aby nie spotkać się z uwagą, że jego ciągła nieobecność plami nazwisko Powellów, lecz dalej pozostać niezauważonym. Lecz chodził na większość - szczególnie wcześniej, kiedy chodził na nie razem z Yosoo. Bo to na nich potrafili zaszyć się przy jednym ze stolików z głupimi, zagryzanymi uśmiechami, kiedy mieli dość sztywnego towarzystwa, a uwaga nie skupiała się na nich. Kiedy narzekali sobie nawzajem na zmęczenie wystrojem oraz nastrojem, bo wiedzieli, że nikt nie rozumie ich tak dobrze, jak oni siebie nawzajem.
Teraz jednak stał obok swojego brata, pierwszy raz od dawna. Z przytłaczającym wrażeniem, jak pochłania go jego cień, a ściskane z gośćmi dłonie były jedynie formalnością; próbą przebrnięcia przez grzeczność jak najszybciej, byleby wypytać Gyuvina o karierę, a rodziców o plany wobec przyszłości aktorskiej Gyuri. Z Yechanem zostającym posłusznie w tyle, z dłońmi schludnie splecionymi za plecami, czy wyprostowanymi, opartymi o krzesło, kiedy dłoń bezmyślnie kręciła obecną w szklance wodą. Aby w odpowiednich momentach przywdziać równy uśmiech i delikatne skinięcie głową, świadczące o tym, że wszystko było w porządku. Tak, jak miało być.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp10 października 2024 19:48
Nacisk pary ciemnych, głębokich oczu był czymś prawie nie do zniesienia. Zmuszał, aby Yechan opuścił własny na ziemię i automatycznie skulił w sobie, kiedy nie towarzyszyło temu nic więcej. Nic, oprócz ciężkiej ciszy i spojrzenia, pod którym łamał się wręcz natychmiastowo.
Lecz nie tym razem. Bo zwyczajnie nie mógł, kiedy dręczyła go myśl, że była to jego ostatnia szansa na samą próbę naprostowania kilku informacji. Więc stał na swoim miejscu ze spojrzeniem wlepionym tylko i wyłącznie w Yosoo. Z dłonią gotową sięgnąć do klamki drzwi balkonowych, gdyby brunet zamierzał skorzystać z jedynej dostępnej mu drogi ucieczki. I z dudniącym w piersi sercem, prawie zagłuszającym głos, który tak pragnął teraz usłyszeć.
Nie wiedział już, ile minęło - a przynajmniej chciał, żeby tak było. Bo tak naprawdę każdy z dni minionego miesiąca, mimo trzymania monotonnego rytmu i barw, rejestrował w pamięci. Niczym kolejna, przekreślona w kalendarzu data, acz nawet nie wiedział, do czego odliczał. Jedynie ze świadomością mijających dni, odkąd mógł go usłyszeć ten ostatni raz.
Spodziewał się tego, lecz mimo wszystko nie uśmierzyło to ścisku serca, jakie poczuł już przy pierwszych słowach. Nie chciał go zmuszać; nigdy nie chciał go do czegoś zmuszać. Nawet w te dni, kiedy umawiali się na wspólną naukę, a kątem oka widział, jak Yosoo skupia się na wszystkim innym, niż na potrzebnych książkach i zadaniach. Nawet wtedy jego karcące, irytujące uwagi nie niosły za sobą wagi, a jedynie marną próbę powstrzymania siebie przed dołączeniem do błogiego, wspólnego nicnierobienia
— W takim razie mnie wysłuchaj. Ten ostatni raz — zahamował błagający wydźwięk, jaki chciał wkraść się do jego tonu, kiedy obawiał się, że ponownie spotka się z nieporuszoną ścianą.
Nie potrafił jednak ukryć nadziei, jaka tliła się marnie w jego oczach przy każdym, kolejnym otwarciu ust przez Yosoo. Bo wiązało się z możliwą szansą, z cichą, a nawet niemą zgodą na to, aby porozmawiali, a Powell mógłby przynajmniej oszukać samego siebie w tym, że miał szansę na stanięcie bliżej. Przekroczenie niewidocznego progu, które oddzielał go teraz od jego przyjaciela, niczym najgłębsza przepaść.
Coś, czego nieomal się podjął przy zrezygnowanych słowach i cofnięciu Soo, w ostatnim momencie przyłapując samego siebie i zamierając w pół kroku. Dalej przy drzwiach, z może zbyt wielką ignorancją co do odbywającej się imprezy. Ze wzrokiem nieugięcie skupionym tylko na jednym punkcie; na jednej osobie, którą chciał tak dobrze zapamiętać. Mimo cech, których nie chciał widzieć, a tym bardziej być powodem. Mimo smutku i nieistniejącej w oczach iskierki, która nieraz działała mu na nerwy, a zarazem była dokładnie tym, co pragnął zobaczyć.
Zamiast jej widział… pustkę. Niemrawą, ciemną barwę, której brakowało życia. Tak jak słowom, tak jasno wszystko przedstawiającym, a jednak nieprzebijającym się do głowy Powella, który nie chciał teraz zrobić niczego innego, niż podejść bliżej. Podejść i zasłonić bruneta swoimi rękoma. Trzymać przy sobie z przekonaniem w głosie, że wszystko będzie w porządku, bo mają siebie. Ale jak mógłby, kiedy to właśnie był powód jego cierpienia?
— Nie musisz ze mną rozmawiać — powtórzył więc po przełknięciu śliny, choć pragnął, aby Yosoo powiedział cokolwiek. Przyjął, czy też odrzucił jego wyjaśnienia. Zwyzywał albo zbył. Pragnął, żeby pozbył się ciężaru, jaki blondyn samolubnie na niego zrzucił — Ale dopóki nie wyrzucisz mi wszystkiego w twarz, nigdy nie będzie Ci łatwiej.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp10 października 2024 22:47
Yechan, tak jakby wiedział, zacisnął jedynie mocniej zęby i milczał. Tak typowo dla siebie, a zarazem przez zwykłą wiedzę, że jego słowa były teraz niepotrzebne. Znał Yosoo i mimo własnej oporności, udawało mu się zachować dokładnie tak, jak powinien. Lecz ten jeden raz zawiódł; zrobił wszystko dokładnie tak, aby zranić go jak najbardziej, głupio wierząc, że może tego faktycznie chciał.
I nie mógł do tego dopuścić po raz kolejny. Mimo nóg, które chciały zmniejszyć dzielący ich dystans oraz dłoni, które chciały opleść ciało Yosoo. Mimo przeprosin i żalu, jakie cisnęły mu się na język, a już wcześniej okazały się bezużyteczne.
Więc stał w swoim miejscu, zmieniając je tylko po to, aby oprzeć się plecami o drzwi balkonowe. Ze śliną stającą nieprzyjemnie w gardle mimo prób jej przełknięcia, kiedy do jego uszu dotarła pierwsza, bezpośrednia drwina. Z klamką nieprzyjemnie wbijającą się w sam kręgosłup, acz nawet gdyby chciał, nie potrafiłby się na tym skupić. Przynajmniej wiedział, że pozostawała poza zasięgiem tych jednych dłoni, których ciepło, jak i chłód, zawsze okazywał się zbawiennym.
I stał, z łagodnym, a zarazem zbolałym spojrzeniem wlepionym w Yosoo, niepotrafiącym się od niego oderwać nawet przy każdym uniesieniu głosu. Bo każde uświadamiało Yechana w tym, jak bardzo go zranił. Jak bliski był pęknięcia z winy blondyna, kiedy nawet te na nowo założone maski nie przypominały tych z wcześniej. Każda przyzdobiona nieurokliwą rysą, którą próbował załatać. Tylko po to, aby ta otworzyła się na nowo - jeszcze głębiej.
A Yechanowi było mało. Mimo bólu i dziur w sercu, których nie dał rady wypełnić, wiedział, że został potraktowany… ulgowo. Że zasłużył na więcej złości; na wrzask i łzy ze strony Yosoo. Na dowód tego, jak niesamowicie go zranił, aby już na zawsze męczył się z tym obrazem przed oczami. Zamiast tego dostał coś znacznie gorszego - spokój i chłód. Mimo mokrych ścieżek, jakie wyznaczały się wtedy na jego twarzy. Mimo obolałych kolan po spotkaniu się z panelami przy kolejnym przypływie desperacji.
Już wtedy chciał, żeby było tak jak kiedyś. Wymazałby cały wieczór nie tylko z pamięci, ale i z istnienia. Nigdy nie poszedłby na imprezę Plotkary, jeśli dzięki temu miałby szansę zachować pozornie układające się życie. Bo wtedy mógłby jeszcze coś odkręcić. Co teraz w jego oczach było prawie niemożliwe.
Prawie.
Yosoo mógł się starać, ile tylko chciał, żeby Powell zrezygnował. Żeby odsunął się od drzwi i wrócił na główną salę, zostawiając go w spokoju. Już nigdy nie zawracając mu głowy. Ale coś nie pozwalało blondynowi na ponowne schowanie głowy w piach. Może powrót spokojnego, przyciszonego głosu i tych szczerych słów, które ponownie bolały jeszcze bardziej, niż te, idealnie wymierzone. I dopiero przy tych ostatnich mimowolnie opuścił wzrok na czubki własnych butów
— Wiem — odpowiedział cicho, męcząc nieświadomie skórki, znajdujące się w opłakanym stanie od kilku dni, jak nie tygodni. Chociaż się starał; pilnował własnego nawyku, który tak przeszkadzał tej najważniejszej osobie. Tylko po to, aby od razu do niego wrócić, kiedy nakładana presja zdawała się zbyt wielka.
Wiedział, bo czuł tak kiedyś podobnie. Kiedy był skazany na ciszę bez wyjaśnień i szans na ich zdobycie. Kiedy mimo ciętych słów i bijącego od niego chłodu, nie potrafił wynaleźć w sobie cząstki szczerze wściekłej na Yosoo, a jedynie tą, która szukała wytłumaczenia jego zachowania
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp13 października 2024 00:23
Znał działanie swoich słów. Zdawał sobie aż za dobrze sprawę z tego, jak nieporadnie się z nimi obchodził, i jak często doprowadzały do niepożądanych skutków. Jak często wybrzmiewały podobnie do tych pustych obietnic, których nikt nie chciał słuchać. A Yechan jako jeden z nielicznych miał tendencję łapać się ich, niczym koła ratunkowego. Nieświadomie, z przekonaniem, że i dla niego znaczyły tyle, co nic, aby na końcu łapać się na odczuwanym zawodzie.
I robił to samo, rzucając słowami, w które wierzył, a które nic nie wnosiły. Dawały jedynie marne poczucie bezpieczeństwa, nim ich sens zdążył do niego wrócić i uświadomić, że każde z nich mogło być gorsze od poprzedniego. Tak jak teraz, kiedy zasypywał Yosoo wyjaśnieniami i przeprosinami, których ten mógł nie chcieć słyszeć. Którymi rozdrapywał niezagojone rany, bo nie radził sobie z ciężarem na własnych barkach.
Więc zagryzł własny język, kiedy pytanie Yosoo cisnęło na niego kolejne usprawiedliwienia. Bo dzięki temu mogliby zacząć od nowa. Bo dzięki temu mógłby wiedzieć, jak okropnie żałował. Lecz jego słowa mogły znaczyć tyle, co nic.
Jego rodzice nie wiedzieli - dalej nie mieli o niczym pojęcia. Tak samo ludzie na uczelni, na których pytania nie odpowiadał; nawet po powrocie z przeklętej imprezy. Powód zawieszenia w pracy dla każdego pytającego był inny - równie wymijający. Bo za bardzo bolała go myśl o tym, jak wiele Jeong położył wtedy na linii, a on nie potrafił tego odwzajemnić w chwili, kiedy znaczyło to najwięcej.
Jego wiedza nic nie znaczyła. I mimo tego, że nie chciał dopuszczać do siebie tej myśli, zdawał sobie z niej sprawę aż za bardzo. Bo to, że on wiedział, nie rozwiązywało tego, co nieustannie ściągało ich na samo dno.
Ale to właśnie w tym momencie zamierzał łapać się wszystkiego. Znaleźć szansę na naprawienie tego, co przy każdym wyślizgnięciu się z jego rąk, rozpadało się na coraz mniejsze kawałki. W tym momencie, kiedy poczuł niezrozumiały ścisk żołądka i gwałtowne przeskoczenie wzrokiem na Yosoo, kiedy jego słowa pozwoliły mu dojrzeć otwarte drzwi. Delikatnie, bez pewności, że da radę się przez nie przecisnąć. A jednak wypełniały go kompletnie zaślepioną i głupią nadzieją, której nie zamierzał wypuścić ze swoich rąk
— Okej — odparł, odruchowo zaciskając jedną z dłoni na klamce — Naprawię — dodał, może z brakiem równie ślepej pewności siebie, a jednak zdradliwym, obiecującym błyskiem w oku, kiedy przekonywał samego siebie w tym, że był w stanie tego dokonać. Nawet w chwili, kiedy posłusznie rozluźniał palce na klamce i wyciszał duszący ścisk serca przy ponownie rozbrzmiewającym, pełnym imieniu. Niczym najgorsza obelga — A jeśli mi się nie uda, i jeśli naprawdę tego będziesz chciał, to zniknę. Obiecuję, Yosoo.
___

Dopiero po powrocie uderzyła go waga tego, na co się zdecydował. Waga złożonej obietnicy, której, jeśli by do niej doszło, nie był pewien, że potrafiłby dotrzymać.
Nie wiedział, w co włożyć ręce. Nie na początku, kiedy jego myśli zalewała ich zniszczona relacja, jak i wszystko, co wspólnie budowali. Plany Yosoo, które pokrzyżował. Przymus powrotu pod łaskę rodziców, której mógł dojrzeć się w niejednej sferze życia chłopaka; tak dla niego cennych. Jak muzyka, której nie tolerowali.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp13 października 2024 20:46
Nie spodziewał się tak szybkiego otwarcia drzwi. Nie spodziewał się go w żadnym stopniu, a jednak jego nogi odruchowo ruszyły same z siebie, jakby wiedziały, że to była jego jedyna szansa. Wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi, nim Yosoo zdążyłby zareagować na jego obecność. Czymś innym, niż krzykiem, który przeciął nieprzyjemnie jego uszy i rozbudził ścisk żołądka, który starał się zepchnąć na dalszy plan, pozostając jednak tylko w obrębie zamkniętego mieszkania.
Zdawał sobie sprawę, że nie chciał go widzieć. Był gotowy na wszystko - na wyzwiska i siłowanie się z nim, byleby dostał się do mieszkania. Na chłód i kompletne zignorowanie go, prawdopodobnie pod samymi drzwiami, dopóki Powell by się nie poddał. Nie wziął jednak pod uwagę tego, w jakim stanie może zastać Yosoo. A powinien.
Widział już na bankiecie, jak było mu ciężko. Jak marniał w oczach, mimo niewielu zmian. Jak brakowało mu życia i barw, tak dla niego charakterystycznych i będących jednym z nielicznych, danych mu form wyrażania siebie. Już wtedy słyszał, że brunet nie chciał mieć z nim do czynienia, a jednak… nie wierzył. Nie potrafił uwierzyć, i póki miał na to siłę - nie zamierzał. Yosoo za dużo dla niego znaczył, aby ugasił jego żałosny zapał. Ten, który może już dawno powinien zgasnąć, a nie prowadzić go na ślepo do przodu. Ten, który przy innej sytuacji nie istniałby przy pierwszej odmowie. Lecz nie teraz, kiedy kierowało go coś zdecydowanie silniejszego - strach przed faktyczną, kompletną utratą. Przed tym, że już nigdy nie miałby zobaczyć Jeonga obok siebie. Już nigdy nie miałby usłyszeć jego kąśliwych słów, których nie powinien brać na poważnie, a tym bardziej, kiedy towarzyszyły im te zaczepne, dodawane chwilę później
— Wiesz, czego chcę — więc przełknął mimowolnie ślinę, odzyskując kontrolę nad marnym spokojem, jaki musiał zachować. Opanowanie, nawet jeśli jedynie powierzchowne, było tym, co w ogóle go tutaj sprowadziło. I było tym, czego trzymał się jak tonący brzytwy, kiedy nie zostało mu nic innego. Bo tylko dzięki niemu był w stanie stawiać kolejne kroki do przodu, mimo bólu, jaki sprawiał nie tyle sobie, ile Yosoo. Ból, który tak bardzo chciał w końcu ugasić, chociaż był jego główną; jedyną przyczyną — Yosoo proszę Cię, pozwól mi spróbować ten ostatni raz.
Musiał wygłuszać błagalne prośby chłopaka, rozdzierające go od środka; tak samo jak rozdygotany głos i drżące ciało. Jak wzrok, który nie potrafił wynaleźć jednego punktu, na którym miałby się skupić. Jak płytki oddech, grożący przyspieszeniem tego należącego do Yechana, zajętego czymś innym. Czymś, nad czym nie do końca panował, acz i tak zachowywał podświadomą ostrożność, po pośpiesznym odłożeniu pudełka z futerałem na bok, a cała jego uwaga mogła na nowo skupić się wyłącznie na Yosoo
— Nie wyjdę stąd, dopóki nie pozwolisz mi zrobić tego, co ustaliliśmy — zaczął więc znowu, z dłońmi sięgającymi do tych szarpiących bluzę; bezmyślnie je okrywając i splatając ze swoimi własnymi. Ze wzrokiem skaczącym odruchowo po całej postaci chłopaka, próbując zapisać wszystko w pamięci; próbując wynaleźć każdy, zdradliwy objaw i ten, który nie pasował do całokształtu; tak, jak robił zawsze. Bał się, że powierzchowny spokój tracił na sile wraz z coraz to większym zmartwieniem w oczach. Wraz z potrzebą przysunięcia go bliżej siebie, byleby móc ukoić jego nerwy. Które sam tworzył — Bo miałem to naprawić. Więc daj mi szansę… Proszę, Soo.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp13 października 2024 22:39
Chciał pomóc. Chciał zrobić cokolwiek, aby coraz to pogarszający się stan Yosoo wrócił na odpowiednie tory, ale nie wiedział jak. Nie wiedział, czy w ogóle potrafił.
To zawsze Yechan był bliski pęknięcia. To zawsze Yechan nie wiedział, co ma ze sobą zrobić i tracił kontrolę nad własnymi, niezrozumianymi emocjami. Nawet jeśli dochodziło do tego rzadko, to jednak zawsze Yosoo był skazany na to, aby przyprowadzać go do porządku, acz nie zawsze tak się to kończyło. Jednak nigdy nie widział go w takim stanie.
Za każdym razem, kiedy był blisko, tracił panowanie nad sytuacją. Kajał się i sam czuł, jak ściska mu żołądek, a w tym czasie Soo przywdziewał jedną z wielu masek, ukrywając swój szczery ból. A Yechan nigdy nie nauczył się, jak mógłby mu pomóc. Nie, kiedy powodował każdą ze spłoszonych reakcji. Nie, kiedy usłyszany, szczery wrzask zmroził mu krew w żyłach i zacisnął pętlę wokół żołądka ciaśniej, niż kiedykolwiek w życiu.
Jednak mimo tak jasnej prośby; tej, której nie dało się zrozumieć inaczej, nie potrafił go puścić. Nie mógłby go teraz zostawić, kiedy nawiedzała go myśl, że byłby to ostatni raz, kiedy mógł spróbować spojrzeć mu w oczy.
Te zaszklone; patrzące na niego z oddali i przez cienką warstwę łez, które chwilę później tak groźnie zbierały się pod oczami, a mdłości odczuwane przez Powella mieszały się z przytłaczającymi wyrzutami sumienia. Bo właśnie do tego doprowadził.
Do czegoś, czego zawsze chciał uniknąć. Coś, przed czym chciał go bronić i co rusz powtarzał niczym mantrę w głowie. Chciał być źródłem jego radości, nawet jeśli tej niedbałej; potrzebującej wielu poprawek i okrytej setkami ran przez swoją nieporadność.
A teraz sprawiał mu jedynie ból, z którym nie wiedział, jak sobie radzić. Na który reagował odruchowo; kompletnie sprzecznie z tym, co zrobiłby zazwyczaj. Co zrobiłby, gdyby myślał trzeźwo i chłodno, czego nie robił już od dawna. Wtedy by wyszedł. Zrozumiałby, że pogarsza sytuacje, a nienawiść Yosoo należała do tych szczerych i nieodwracalnych.
Zamiast tego bezmyślnie, z przygaszaną desperacją, obejmował jedną z dłoni twarz chłopaka, by zwrócić go z powrotem w swoim kierunku. Żeby zetrzeć gromadzące się łzy z zaciskającym się boleśnie sercem i spanikowanym spojrzeniem, kiedy oddech bruneta wymykał się co rusz spod kontroli i kuł go równo mocno w pierś
— Nigdzie nie idę, — nie mógł i nie zamierzał zmienić zdania, mimo wszystkich, migających na czerwono lampek, które kazały mu zrobić inaczej. Kciuk odruchowo przesunął się po raz kolejny po podrażnionej skórze, nim kolejny, świszczący oddech nie przesłał nieprzyjemnego dreszczu wzdłuż jego kręgosłupa.
I nie przejmował się stawianym przez niego oporem, choć powinien wziąć go pod uwagę. Nie potrafił, kiedy spanikowany i coraz bardziej bezsilny obejmował go i przysuwał bliżej siebie, łagodnie, a zarazem z krztą zdesperowania zaciskając palce na materiale bluzy. Uspokajał własny oddech, kiedy odczuwał silne drżenie ciała Yosoo, pchane nie tylko chłodem, ale i łapczywie, płytko łapanym powietrzem. Tak kontrastującym z tym sztucznie wytworzonym przez Yechana rytmem; regularnym, aż utrzymywanym z nieprzyjemnym pieczeniem w płucach. Tworzącym ułudę spokoju, który jeszcze podtrzymywał znienawidzonym nawykiem. I cichymi, szczerymi słowami, które swoją głośnością maskowały ryzyko drżenia, jakie chciało się tam wkraść
— Nie zostawię Cię w takim stanie, Soo.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp14 października 2024 22:52
Każde z uderzeń powinno boleć bardziej od poprzedniego; może nawet tak było, lecz Yechan nie potrafił się skupić na wywoływanym przez nie bólu. Cała jego uwaga była zwrócona do własnych rąk i tego, aby te nie uległy pod nieustannie wiercącym się ciałem; aby ciosy nie zdołały go osłabić i wybić ze stabilnej pozycji, jaką ledwo dla siebie odnalazł. Wszystko, byleby nie puścić Yosoo, choć ten tak głośno i wyraźnie o to walczył.
Było mu ciężko, kiedy z każdą chwilą zaciskał mocniej wargi, aż nie czuł nieprzyjemnego mrowienia przy ustach, przez które mógł niemal wyczuć własne zęby. Kiedy wciągane przez nos powietrze coraz ciężej dostawało się do płuc, które dalej usilnie utrzymywały regularny rytm, naruszony jedynie ciągle uderzającymi w klatkę piersiową rękami.
Dopóki nie przestały. Dopóki nie poczuł, jak ciało bruneta na moment zastyga w jego ramionach, nim bez kontroli wysunęło się z jego rąk, lecz nie tam, gdzie się spodziewał. I niemalże odruchowo chciały sięgnąć w jego stronę, wraz z zetknięciem się kolan o podłogę. Poczuciu palców, zaciskających się na jego spodniach - bliźniaczo do tego, jak sam nisko upadł przed Yosoo miesiąc temu. W tym jawnym akcie desperacji, którą obaj zawsze woleli ukryć w najciemniejszych czeluściach siebie.
Chwilę, o kilka milisekund zbyt długą, niż chciał, zamarł na swoim miejscu ze zmartwionym spojrzeniem wlepionym w czubek głowy Yosoo. We wszczepione w spodnie palce, nim sięgnął do nich, aby chwycić je w dłonie. Przesunąć delikatnie kciukiem po wierzchu dłoni przy opadnięciu na kolana tuż przed Jeongiem. Aby w końcu, po kolejnej, krótkiej chwili zawahania się, objąć go rękoma i przysunąć do siebie. Z krztą desperacji i prostej potrzeby; z tysiącem niewypowiedzianych wyznań, których nie umiał jeszcze ubrać w dobre słowa, czy wynaleźć odpowiedniego momentu. Z błagalną chęcią dodania mu otuchy, mimo bycia ostatnią osobą, jaka powinna teraz tutaj z nim być
— Wiem, Soo… — odparł prawie że szeptem, odruchowo głaszcząc przy tym jego plecy dłonią. Delikatnym i niesamowicie ostrożnym, a jednak tak dla niego teraz naturalnym, kojącym gestem; z równie typowym brakiem pewności, czy miał odgrywać takie działanie tylko na Yosoo, czy też na nim samym.
Ale nie czuł, żeby zasłużył na jakiekolwiek ukojenie. Nie teraz, kiedy przed sobą miał tak brutalny dowód tego, ile cierpienia mu sprawił. Jak wiele krzywdy musiał mu wyrządzić, aby doprowadzić do jego pęknięcia - czegoś, czego prawie nigdy nie widział. Oprócz tej jednej, pamiętnej nocy. Kiedy przyszedł do niego w swym najwrażliwszym, najbardziej podatnym stanie. Przyszedł ze swoimi rzeczami i cichą prośbą o zostanie. Z prośbą o wsparcie, kiedy wszyscy się od niego odwrócili, a Powell zgodził się wręcz na ślepo. Tylko po to, aby później wbić mu nóż prosto w plecy; nieświadomie, wbrew własnej woli, żeby później jedynie podrażniać ranę kolejnymi, samolubnymi zachowaniami, aby w końcu go złamać. Coś, do czego nigdy nie chciał dopuścić; czego nigdy nie chciał być powodem
— Pozwól mi pomóc, proszę — zahamował głos przed załamaniem się poprzez przyciszenie własnego tonu — Po to przyszedłem — mówił dalej, delikatnie się odsuwając, aby móc znowu delikatnie objąć dłońmi jego twarzy; spróbować wyłapać kontakt wzrokowy, którego teraz tak desperacko potrzebował. Tego cienie poszarpanej nitki porozumienia, jaka kiedyś między nimi istniała — Żeby to naprawić.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp15 października 2024 23:02
Dalej towarzyszyły mu obawy. Ciągle nie był pewien reakcji Yosoo, ani jego stanu, który zmuszał go do walki z potrzebą wstrzymania oddechu. Dokładnie to zrobił, kiedy poczuł zacisk palców na swojej kurtce, a wzrok bał się odbiec od kruchej twarzy, jakby miała rozmyć się w powietrzu. Szukał w jego oczach zrozumienia; nawet tego najsłabszego, które dałoby mu znak, że jego słowa do niego docierały; coś znaczyły, aniżeli były kolejnymi, pustymi obietnicami, za którymi nic nie stało i miały doprowadzić do kolejnego rozdarcia.
Zamarł po raz kolejny, kiedy poczuł nagłą bliskość. Tą w niespodziewanej formie; pod postacią ponownego, ciasnego uścisku i możliwości poczucia znajomej, utęsknionej bliskości. Tak przez niego splamionej, a jednak przynoszącą obezwładniające poczucie ulgi.
Zrezygnował z dalszego gadania; zgodnie z jego słowami. Zrezygnował z tych natarczywych prób przywrócenia go do danej chwili i wybielenia samego siebie, kiedy nie o to chodziło. Nie tego od niego potrzebował, a wyłącznie tego, żeby… był. Tuż obok. Z dłońmi ponownie oplatającymi jego ciało.
I poczuł niespodziewany przypływ ulgi. Ten, który ściągnął część ciężaru z barków, aby na jego miejsce przybył kolejny, inny. Ciężar emocji, które ogarniały jego ciało i cały czas przyjmował od Yosoo. Które próbowały wycisnąć z jego oczu poruszone nagle, pchane możliwością odetchnięcia, łzy; zatrzymywane jednak na swoim miejscu, na poziomie załzawionych oczu i wyciszone wziętym głębszym, oddechem, podczas gdy jedna z dłoni łagodnie sunęła po łopatkach Yosoo.
Nie zamierzał; nie chciał się nigdzie stąd ruszać. Nie, kiedy w końcu mógł poczuć krztę ukojenia ze strony chłopaka. Kiedy jedynym, co im towarzyszyło, to nagła cisza, wcześniej maltretowana podniesionymi głosami, próbującymi przebić się przez siebie nawzajem. Przerywał ją tylko cichy szelest kurtki, kiedy chował go bardziej w swoich ramionach. Kiedy obejmował delikatnie dłonią jego tył głowy, z palcami odruchowo przeczesującymi ciemne kosmyki.
A jedyne co widział, to wkradający się spokój. Nie obchodziło go to, czy był chwilowy. Czy wraz z momentem rozdzielenia się, czy pełnego wyciszenia, miał zniknąć i zostać zastąpiony chłodem i ostrym odrzuceniem. Nie zastanawiał się nad tym, co na nich czekało po minięciu zbawiennego czasu, bo nic nie przejmowało go tak bardzo, jak stan Yosoo. Ten, który w końcu zdołał ukoić; który mógł odczuwać pod własnymi dłońmi i przy klatce piersiowej, kiedy nie czuł dłonie nieustannie o nią uderzających, czy nieprzerwanego, nasilonego drżenia. Nic nie zajmowało go tak silnie, jak ponowna możliwość bycia blisko. Wyrwana mu z rąk miesiąc temu; sam wyrwał ją sobie z rąk, mimo świadomości, jak bardzo był od tego zależny. I teraz wiedział, że bez niej nie da sobie rady. Że bliskość, ale i sama obecność Yosoo faktycznie była dla niego ważniejsza niż woda. Niż powietrze, którym oddychał codziennie bez świadomości. Bo tylko Soo potrafił zedrzeć z niego każdą maską. Tylko przy Soo tracił pełne panowanie nad własnymi emocjami, obnażonymi, niezależnie jak bardzo pragnął, aby było na odwrót.
Potrzebował go i teraz już wiedział, jak bardzo.
Bo od dawna nie czuł się tak wyciszony, a zarazem tak odsłonięty, jak w tym momencie. I niczego nie chciałby zmieniać. Podkreślając to rękoma, obejmującymi Yosoo jakby był najcenniejszym skarbem na świecie. Wraz z pojedynczym, cichym i miękkim słowem w odpowiedzi na słabe pytanie
— Możemy.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp16 października 2024 22:32
Nie zasługiwał na jego podziękowania. Nie chciał ich, kiedy były bezpodstawne, kiedy Yosoo nie miał mu za co dziękować, bo przez ostatni miesiąc, może parę; a może od samego początku, przysparzał mu problemów i cierpienia. A jednak nie potrafił ich jawnie odrzucić.
Szczere słowa, przeszywające go niemal na wskroś; wypełnione tylko sobą - czystymi podziękowaniami, nie pozwalały mu na zaprzeczenie. Poprawiały jedynie ostrożnie układ rąk, aby dać jak najwięcej podparcia brunetowi i zapewnić mu, nawet to złudne, bezpieczeństwo. Chwilę, o którą prosił i której potrzebował. A Yechan w końcu mógł mu coś dać. Coś innego, niż złe wspomnienia i tworzenie kolejnych rys na coraz to kruchszej zbroi, jaką starał się przywdziewać.
I było mu dobrze. Przez ten ulotny moment, na który nie zasłużył. Z Soo w ramionach, tak dosadnie w niego wtulonego i pozwalającemu mu na wyciszenie odgłosów dookoła. Oprócz równego szumu w uszach. Złudnie przypominającego miks przyspieszonych bić ich serc, w końcu mogących usłyszeć siebie nawzajem. Wynaleźć rytm, który jeszcze te kilka tygodni temu towarzyszył mu całą noc. Do którego wracał po zajęciach, i mimo przytłaczającego zmęczenia, odnajdywał błogie ukojenie. Którego uwielbiał słuchać, leżąc na kanapie z głową opartą na klatce piersiowej, czy w zoo, kiedy łączyło się z zakrywającymi mu oczy zmarzniętymi dłońmi. W niewinnym, a tak wiele znaczącym geście. Tym jedynym, będącym w stanie wyciszyć buzujące w nim wtedy nerwy; na równie ulotny moment, jak ten, w którym tkwili teraz. Choć pragnął wydłużyć go w nieskończoność.
Bo gdyby to zależało od niego, już nigdy nie wypuściłby go ze swoich rąk. Już na zawsze trzymał blisko siebie i ignorował głos z tyłu głowy, wytykający mu, jak wiele stawiał wtedy na szali. Wytykający, że nie należało mu się to, aby odnalazł razem z nim spokój. Lecz tkwił w słodkiej ułudzie.
Dopóki nie usłyszał najpierw cichego szmeru, a tuż za nim słów, wybudzających go z momentalnego, pełnego nadziei, snu. Sprowadziły natychmiastowo na ziemię, a on ledwo powstrzymał drgnięcie palców, czy cisnące się na usta ciche wiem. Bo co z tego? Po co miał powtarzać po raz kolejny coś, co Yosoo słyszał od niego non-stop i z każdym z nich mógł dojrzeć coraz to silniejszą nienawiść w jego oczach. Zasłużoną. Ledwie powstrzymującą kolejne przeprosiny i wyjaśnienia cisnące się na język, bo sobie z nią nie radził. Bo chciał na nowo dojrzeć w ciemnych tęczówkach to, w czym zatracał się przy wspólnych wieczorach i szeptem wymienianych zdaniach, choć w mieszkaniu nie było nikogo, oprócz nich.
Nie chciał być powodem jego bólu. Wiedział, co musiał zrobić; co zostało mu tak jasno przekazane. Lecz zarazem chciał być tuż obok niego; pomóc z przytłaczającymi go emocjami i życiem wymykającym się spod kontroli, ale nie mógł. Nie zasługiwał na to
— Powinienem iść, Soo… — odezwał się w końcu, acz z trudem przychodziło mu powolne i ostrożne osunięcie dłoni, a cicha wypowiedź, mająca być stwierdzeniem, brzmiała zbyt niepewnie. Pozwoliła na włączenie do siebie krzty obaw, jakie krążyły po jego całym ciele. Lecz zrobił, to co miał. Przyszedł, widział pozostawiony futerał, wraz z pudełkiem. I powinien opuścić mieszkanie, do którego sam się wprosił. Nie powinien zalegać w nim dłużej, niż było mu to dane.
A jednak coś go zatrzymało. Nie on sam; nie niechęć do podniesienia się z podłogi, ani delikatne rozdygotanie nóg, które dotąd skutecznie ukrywał.
To palce, zaciskające się jeszcze ciaśniej na kurtce były kotwicą, która trzymała go w miejscu. Te, które nie mogły. Które nie powinny, a jednak równie mocno zaciskały się na jego odsłoniętym sercu, podatnym na każdą z reakcji bruneta.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp17 października 2024 18:48
Chciał zawalczyć z własną podatnością; z tym, jak prędko był w stanie ugiąć się pod samym naporem zaciśniętych palców i niespodziewanego pociągnięcia, przez które kolano trafiło na podłogę z większym impetem, niż planował.
Chciał z nią walczyć, kiedy Yosoo gorączkowo kręcił głową i nie puszczał kurtki, a jedyne trzymał go tak blisko siebie, na ile było to możliwe. Chciał się stawiać i zrobić to, co należało - wyjść. Zostawić go w spokoju, tak jak go prosił, i tak, jak prosiła się o to sytuacja, bo przecież nie było już nadziei na zmienienie spisanego losu. Powinien się pogodzić z tym, że własnymi rękoma napisał gorzki, ściskający żołądek koniec ich wspólnej historii, która w jego oczach miała ciągnąć się aż do samego końca życia.
Czuł się bezsilny z każdym, kolejnym drobnym sygnałem, jaki od niego dostawał. Gryzącym się ze wcześniejszymi słowami. Z tym, na co zdołał się nastawić, a zarazem, do czego nigdy nie chciał dopuścić. Zwalczał co rusz wkradającą się bezradność, która dawała o sobie znać coraz bardziej z każdą, kolejną sekundą spędzoną w milczeniu. Z brakiem pewności, czego ma się spodziewać dalej; z bólem w sercu nabierającym na sile, kiedy po raz kolejny było tknięte tymi bolesnymi ze strony Soo
— Soo, naprawdę– — oparte na zaciśniętych palcach dłonie podejmowały się ich odsunięcia, a słowa wypełnione żalem ledwie dały radę opuścić jego usta, nim wszystko zatrzymał płacz. Szczery, niewstrzymywany i ściskający gardło płacz, który wymył przelotną chęć poddania się.
Zamiast tego bez udziału myśli pokierował jego ręce, by te oplotły ciasno Yosoo i przycisnęły do klatki piersiowej. By jedna z nich oparła się ponownie na włosach i przesunęła po nich w uspokajającym, wyciszającym geście.
I cały czas zaciskał do bólu wargi. Aby poradzić sobie ze wzbudzoną w ciele burzą, pod wpływem wyjaśnień, w które bał się w pełni uwierzyć, mimo duszących chęci; a zarazem nie potrafiłby go winić, gdyby należały do tych nieszczerych. Pod wpływem błagań, na które nie zasługiwał, a sam powinien wypowiadać i jeszcze bardziej rozpalały potrzebę wyjścia przez doprowadzenie bruneta do stanu pełnej rozsypki, do której nigdy nie powinien dopuścić.
Pod wpływem zdrobnienia, które dociskało do jego oczu łzy i wprawiało wargi w zdradliwe drżenie, bo tak dawno go nie słyszał. Wypełnionego bólem i desperacją, a nie nienawiścią, jak miesiąc temu. Na jaką sobie zasłużył. Niewypełnionego ciepłem, jakie zawsze dawało radę rozlać po jego ciele, teraz zastąpionym tysiącem tępych igieł, które rozsypywały nieprzyjemne mrowienie u Powella.
Bał się. Bał, że Yosoo zaraz zreflektuje się na własnych słowach i zauważy, że nie powinien był ich mówić. Że powie za dużo. Tak jak on, będąc przed nim na kolanach i z kompletnie rozmazanym spojrzeniem pod wpływem łez i bezmyślnie cisnących się na usta słów. Których nigdy nie powinien był wtedy powiedzieć, mimo obnażonej szczerości.
I może powinien oddać się strachowi; temu, który jako jeden z nielicznych sięgał po trzeźwe myślenie i to, uświadamiające go w tym, jak bardzo nie zasługiwał na daną mu szansę. A mimo to oplatał go ciaśniej i pozwalał dłoni sunąć po włosach tak jak zwykle. Tak jak zawsze, kiedy starał się odganiać złe myśli bruneta. Kiedy pomagał mu odnaleźć ukojenie
— Nie zostawię Cię — nie teraz; nie nigdy. Bo na zawsze chciał być tuż obok niego.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp19 października 2024 00:30
Mimo fal płaczu, jakie Yosoo przynosił wraz ze sobą; mimo nieprzerwanie drżących pod wpływem emocji ramion i tego, jak stopniowo starały się zalać i Powella, nie potrafił być sobie bardziej wdzięczny za to, że postanowił zostać. Odrzucić chłodny rozsądek i oddać się potrzebie bliskości i tej drobnej szansie, jaką nieśmiało, a zarazem z desperacją, wyciągnięto w jego kierunku.
Bo Soo mówił. Otwierał się przed nim bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej. Dawał upust emocjom, które zazwyczaj krył po kątach lub przysłaniał złością i kąśliwością. Nie wiedział, jak bardzo ulotną była ta chwila - obawiał się, że nawet najmniejszy ruch, czy samo uchylenie warg z jego strony mogło skończyć się kryzysem i powrotem tysiąca masek, które chciał z ostrożnością i delikatnością odwiesić na odległy wieszak. Byleby móc zobaczyć go w szczerym, zarezerwowanym tylko dla niego, stanie.
Nie potrafił sobie wyobrazić tego, w jakiej sytuacji był Yosoo. Jak musiał się czuć, kiedy wracał do punktu zero - kiedy przez Yechana został zmuszony do powrotu do rodziców. Kiedy musiał pozwalać im na wyrywanie cząsteczek siebie, byleby nie stracić dachu nad głową i nawet tej poniżającej łaski. Z myślą, że będzie lepiej. A Powell wiedział, że nie było to możliwe - nie na podstawie historii, jakich się na zasłuchał. Nie na podstawie żalu, jaki widniał na twarzy chłopaka, kiedy dochodziło do kolejnej sprzeczki, a oblane złośliwością słowa wydawały się szczersze; wypełnione bólem, aniżeli naburmuszeniem, jakie miało w zwyczaju się pojawiać.
I teraz brunet nawet nie czuł się na miejscu we własnym mieszkaniu; w tym, które utracił przez nieugięte trzymanie się ich relacji. Tej, którą Yechan był w stanie zanegować w przeciągu sekundy, byleby nie stracić w oczach ojca - choć powinien wiedzieć, że od dawna przy jego imieniu stała pustka. Nie zero, nie niski próg, ani zamazane pismo. Zwyczajna pustka, bo dokładnie tyle dla niego znaczył. Nic.
A mimo tego doprowadził Yosoo do pęknięcia. Do spływu łez, zostawiających ślady na jego koszulce, choć nie potrafił się nimi teraz przejmować. Do żałowania każdej, z podjętych decyzji, choć sięgnął po nie właśnie przez Powella. Przez jego tchórzostwo stracił niemalże wszystko, a Yechan był w stanie jedynie sunąć uspokajająco dłonią po plecach i obejmować go jeszcze czulej, byleby dodać mu otuchy
— Wiem — przyznał, wiedząc również, że nie mogło być inaczej. Bo jak, kiedy powodem ciągu bolesnych wydarzeń, był on sam. Z dalej niesłusznie obecną nadzieję, że da radę to odzyskać; że da radę zwrócić mu to, co Yosoo odebrał samemu sobie.
— Musisz być wykończony — chciał zacząć od spokoju, nawet jak tego chwilowego. Tego pchającego go do tego, aby delikatnie i bez oderwania dłoni, wsunąć je delikatnie pod jego ręce, dla lepszego chwytu. Wykorzystać zaistniały, słabszy ucisk i ułożyć
— Chodź, pomogę Ci — aby z wypowiedzianym pół-szeptem słowem, podnieść się z podłogi, dając mu możliwość zrzucenia z siebie całego ciężaru wycieńczonego organizmu prosto na niego, kiedy podpierające go ręce oplatały go jeszcze dokładniej, wczepiając palce w materiał bluzy— Bo musisz odpocząć, Soo — ciągnął dalej łagodnym, niezłamanym tonem; ze stałym rytmem i wręcz zaskakującym go samego spokojem. Zakłamanym, skrywającym własne nerwy, a jednak im obu tak potrzeby.
—I dalej tu jestem. Nie zostawię Cię— bo gdyby tylko mógł, nie opuściłby go na krok. O każdej godzinie i przy każdej potrzebie, kiedy by go potrzebował. Gdyby mu tylko na to pozwolił. Gdyby Powell wszystkiego nie zepsuł, tracąc całe zaufanie najważniejszej dla niego osoby.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp19 października 2024 22:27
Był wdzięczny, że Yosoo nie stawiał większego oporu. Pozwolił zaprowadzić się na kanapę, mimo wstępnej paniki, którą starał się ugasić spokojnymi słowami. Pozwolił aż za łatwo, niemalże wieszając się na brunecie i odnajdując u niego oparcie, mimo że nie powinien. Bo powinien mieć oparcie w kimś dla niego dobrym; w kimś, kto nigdy go nie zranił. Komu mógł w pełni zaufać. Tak, jak kiedyś, miał nadzieję, mu.
Z ostrożnością pomógł mu wygodnie opaść na kanapę, bezwiednie wodząc za oddalonym spojrzeniem i upewniając się, czy nic nie powinno sprawiać mu dyskomfortu. Źle ułożona poduszka, osunięty gdzieś koc, czy nie tak leżąca noga - wszystkiego, co mogłoby doprowadzić do niepotrzebnej niewygody; a tym samym wzmożenia bólu, który i tak opanował całe ciało chłopaka. Widział go - w tym nieobecnym wzroku, w osłabionym ciele, które tak bezsilnie wylądowało na kanapie, bo tak mu nakazano. W chwilowej ciszy, nagle mu dziwnie ciążącej, mimo bycia czymś zbawiennym.
Dała mu czas na zebranie myśli; a przynajmniej powinna. Zamiast tego wzbudzała dodatkowe wątpliwości i obawy. Uświadamiała o stanie, w jakim znajdował się Yosoo, a który jedynie pogorszył przyjściem bez zapowiedzi. A Powell bał się, że straci panowanie nad stabilnym gruntem pod nogami, który przy każdej chwili próbował się pod nim osunąć. Niezależnie od tego, jak bardzo z nim walczył, czy też stosował środki zapobiegawcze; wszystko groziło zarwaniem. Pewna i twarda mina przy okazjach, kiedy wzrok Yosoo nie dałby rady do niego sięgnąć, była zastępowana zębami męczącymi policzek i przelotnymi spojrzeniami w górę, aby zapanować nad łzami, które próbowały zebrać się w kącikach oczu. Drżące dłonie miały swój limit i ledwo dawał radę je ukrywać przy tak bliskim kontakcie z chłopakiem; korzystały z materiału bluzy, w który mogły się wczepić, a później z siebie nawzajem, aby za plecami, poza zasięgiem bruneta, podrażniać skórki w niezdrowym, a jednak piekielnie dla niego skutecznym nawyku.
Z krótkiego amoku; z prób uprzątnięcia własnych myśli i podjęciu decyzji co do tego, co wypadało teraz zrobić, wyrwał go cichy szept. I spojrzenie, które w końcu na sobie poczuł, i w którym potrafił natychmiastowo przepaść. W które wpatrywał się poruszony, acz ze złudną otoczką spokoju, korzystając z każdej, danej mu teraz sekundy. Z tego czasu, kiedy w końcu mógł poczuć jego wzrok na sobie; zauważyć, że go nie unikał. Tak wyraźnie, a jednak z niemożliwością Powella do pełnego uwierzenia. Dopuszczenia do siebie myśli, że nawet ten drobny sygnał mógł być dla niego kolejnym krokiem postawionym w kierunku nowego początku; szczelnie zamkniętych drzwi, za którymi czekała kolejna szansa na naprawienie wszystkiego. Złudnie pchanej przez przeprosiny, których nie powinien słyszeć
— Przestań, Soo — których nie mógł przyjąć i przerwał je z cieniem uśmiechu oraz lekkim pokręceniem głowy. Nie mógł ich przyjąć teraz, kiedy Yosoo nie był w stanie samemu w nie uwierzyć; nie mógł ich przyjąć nigdy, skoro na nie nie zasłużył. Objął go raz jeszcze spojrzeniem, nim pozwolił sobie powolne osunięcie się na podłogę. Oparcie pleców o miękki mebel i możliwość bycia obok, a jednak z tą wyznaczoną, niewidzialną granicą — Jeśli Ci to pomoże, to wyrzucaj z siebie wszystko. Po to tutaj jestem — żeby go wspierać; żeby mógł powiedzieć wszystko, co leżało mu na sercu i spędzało sen z powiek. Wszystko, co sprawiało, że coraz bardziej zatracał się w przerażającej spirali, czując, że nie ma z niej wyjścia — Żeby Ciebie wysłuchać.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp20 października 2024 12:47
Ten komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp20 października 2024 15:19
Chciał być gotowy na wszystko. Pozostać niewzruszonym, niezależnie od tego, co może usłyszeć i z czym może się to wiązać. Chciał wrócić do tej starszej, obojętnej wersji siebie, jaka pękała dopiero po fakcie i w samotności, gdzie nikt nie miałby świadomości, jak bardzo nie radził sobie z cudzą opinią. Z opinią Yosoo, która była dla niego tak ważna i za każdym razem dawała radę go zdruzgotać, kiedy mógł dojrzeć zawód. Irytację i czystą złość, bo po raz kolejny nie wywiązał się z którejś z obietnic.
Tej, że się zmieni i popracuje nad sobą. Że zacznie mówić jasno, a przestanie zasypywać go przeprosinami za każdą głupotę. Że zawsze będzie obok niego, aby wiedział, że ma w nim nieskończone wsparcie. Że nie zależało mu na niczym bardziej, niż właśnie na nim.
Dlatego chciał mu to wszystko zaoferować teraz. Nadrobić te chwile, które szpecił swoim zachowaniem. Nawet jeśli miało to dać jedynie początek długiej i zawiłej drodze do wybaczenia. Bo nie mógł zrobić więcej, oprócz zmienienia się. Tego potrzebowali, dobrze o tym wiedział, a jednak nie potrafił wyzbyć się siejącego pustkę strachu, kiedy miał wrażenie, że tracił kontrolę nad samym sobą. Kiedy stare nawyki napierały na język, duszony w środku przez mocno zaciśnięte zęby i schowane w kieszeniach kurtki dłonie.
Obrócił się więc nieznacznie na podłodze, by móc widzieć Yosoo. By całym ciałem pokazać, że go słuchał, mimo że już przy pierwszych słowach poczuł pierwszą falę obaw, że sobie nie poradzi.
Czuł się bezsilny. Był bezsilny, kiedy powinno być odwrotnie. Yosoo go potrzebował. Może nawet nie go, ale po prostu wsparcia; kogoś, czy też czegoś, gdzie mógłby odnaleźć potrzebne oparcie i powody, aby stawiać pierwsze kroki w powrocie do normalności. W próbach odnalezienia stabilnego gruntu, aby pozbierać życie na nowo.
Zatrzymał dłoń, która chciała sięgnąć jego uda w kolejnym, zwyczajowym odruchu. W cichej potrzebie bycia obok i czucia go przy sobie, kiedy nie mógł. Kiedy nie miał pewności, że forma bliskości, oprócz tej, narzuconej przez Yosoo, była chcianą. Zamiast tego splatał ze sobą pozdzierane palce, chowając je przed światłem dziennym, a zarazem hamując ich słabe drżenie.
I momentalnie miał wrażenie, jakby ktoś uderzył go prosto w żołądek. Kiedy imię, o którym pragnął zapomnieć, padło z zawahaniem się spomiędzy ust Yosoo, a fala wyrzutów prawie że w całości okryła Powella. Wyraźnie przypomniała o wszystkim, na co pozwolił, choć chciał zapomnieć. Nigdy nie chciał do tego wracać, ale wiedział, że musiał. Bo sam do tego doprowadził; bo nie była to rozmowa, której mogli wiecznie unikać, a jeśli chciał móc ponownie zbliżyć się do chłopaka, jeśli chciał móc go znowu nazwać przynajmniej przyjacielem, musiał się z tym pogodzić
— Wiem — odparł po kolejnym z rzędu przełknięciu śliny, kontrolującym pewność i łamliwość głosu, na którą nie mógł sobie pozwolić. Jak i zatrzymanie wzroku w wyznaczonym punkcie - na twarzy bruneta, od której nie mógł uciekać przy każdej okazji, kiedy czuł się słaby i odsłonięty — Nie dziwię Ci się — przyznał jeszcze z przemijającym prędko cieniem uśmiechu, kiedy docierała do niego treść własnych słów. Kiedy docierało do niego, że Yosoo zapewne już nigdy nie spojrzy na niego tak samo. Że już na zawsze splamił swój obraz paskudną skazą, której się nie pozbędzie.
— Ale… — zaczął z lekkim zawahaniem się; z lekkim poruszeniem na swoim miejscu, nim bark bezwolnie oparł się o kanapę, a jego wzrok dosłownie na moment odbiegł gdzieś na bok — Przynajmniej jesteś w stanie w ogóle na mnie patrzeć — stwierdził, zaciskając jeszcze mocniej palce na sobie nawzajem, jakby miało mu to dodać pewności, podczas gdy wzrokiem wrócił już do jego zmęczonej twarzy — I na razie, na początek, tyle wystarczy. I tak już dużo zrobiłeś, Soo.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp24 października 2024 22:37
— Wiem — wiedział. Wiedział to bardzo, może aż za dobrze. Yosoo nienawidził półśrodków; nienawidził powierzchownego traktowania problemów. Nienawidził, jak Yechan nieudolnie próbował ukrywać to, co go dręczyło, bo był przekonany, że na tym wyjdzie- wyjdą lepiej. A mimo wszystkiego, i tak to robił. Za każdym razem sięgał po ten sam, znienawidzony sposób radzenia sobie z problemem, na który brakowało mu siły. Półśrodki; pozór rozwiązania, który ledwie dawał radę zakryć to, co doskwierało najbardziej.
Bo były wygodne. Sprawiały złudne wrażenie, że wszystko było w porządku, dając Powellowi czas na kompletne zduszenie tego w sobie, aż nie straciło na wadze. Aż nie ukazało mu się pod postacią idiotyzmu i przedramatyzowanej reakcji z jego strony. Wtedy mógł po prostu zapomnieć. I liczyć, że inni zdążyli zrobić to samo.
Ale przecież wiedział, że Yosoo tak nie potrafił. Zawsze mu to wytykał; zawsze potrafił przejrzeć i nie ukrywał się z własną irytacją. Więc czemu wciąż w to brnął, kiedy robił mu tym większą krzywdę. Kiedy właśnie przez to siedział na podłodze, oparty o kanapę z półobecnym wzrokiem wlepionym w dywan, na który nieraz potrafił narzekać i komentować niedopasowanie, jak cała reszta wystroju, a jednak zawsze łapał się na tym, że palce dobrowolnie wędrowały do frędzli, przyjemnie odwracających jego uwagę od nęcących go w danej chwili myśli. Czy też po prostu w czystym, automatycznym odruchu.
Panująca cisza była dla niego niczym obosieczny miecz. Z jednej strony przyjemnie okalająca go z każdej strony, pozwalająca zebrać się w sobie i próbę przemyślenia każdego z kroków, jakie potencjalnie chciał postawić. A jednak… dusiła. Utrudniała wzięcie pełnego oddechu, mimo dalszej świadomości, że zwyczajnie nie mógł sobie pozwolić na panikę, czy zbyt wielkie poruszenie. Nie pozwalała na odpędzenie najgorszych scenariuszy i straszyła tym, że była typową ciszą przed burzą. Że jedyne, co na niego czekało za kilka minut, może kilkanaście, może nawet za kilka dni, to rozpad, którego nie da rady złożyć z powrotem. Ten, który pozwoli Yosoo przejrzeć na oczy i podjąć się tego drastycznego, bolesnego kroku wykluczenia go ze swojego życia.
Zasługiwał na to. Sam fakt, że znajdował się w jego mieszkaniu wydawał się niepoprawny. Nie na miejscu, a zarazem nie chciał być teraz gdziekolwiek indziej. Jedynie obok Yosoo, z możliwością podniesienia wzroku, ukrywającego zmęczenie jakie doskwierało mu od ciągu nieprzespanych dobrze nocy i tych, spędzonych na sumiennym rysowaniu. Ukrywającego ilość łez, które z siebie wylał, choć to nie on powinien tracić siły na płacz.
I wlepiał wypełniony od samego środka żalem, a okryty łagodnością, wzrok w Jeonga, ponownie odmawiającego spojrzenia w jego kierunku. Na zbierające się w kącikach łzy, które ponownie pragnął otrzeć opuszkiem palca i zapewnić, że wszystko będzie w porządku; że jego łzy nie były na marne.
A kolejny, zgorzkniały uśmiech zawitał słabo na jego ustach, kiedy usłyszał to, czego powinien być świadom od samego początku. Że nie powinien tu być, i że ta rozsądna, trzeźwo myśląca część Yosoo zdawała sobie z tego sprawę. A zamiast tego ranił go bardziej. Wzbudzał zbędne obawy, które powinny być… czymś dobrym. Bo przecież o to chodziło - powinien opuścić jego życie na zawsze. Zostawić w spokoju i pozwolić na rozpoczęcie od nowa, bo tego właśnie potrzebował.
Lecz brnął w zaprzeczanie samemu sobie, kiedy podnosił się powoli ze swojego miejsca. Kiedy zajmował puste na kanapie, mimo obaw przepływających przez jego ciało i ściskających pętle wokół żołądka. Tych rosnących do przytłaczających rozmiarów, kiedy bezwolnie obejmował skulone ciało ramionami, z delikatnym szeptem na ustach
— Nigdzie się stąd nie ruszam, Soo.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp27 października 2024 08:13
Zamarł, kiedy usłyszał jego cichą, a zarazem tak stanowczą prośbę. Jakby to od niej wszystko zależało. Która, mimo jego wcześniejszych zapewnień i swojego własnego przekonania, że nie opuści mieszkania Yosoo, stawiała nagle wszystko na szali.
Zdarła maskę bruneta, świadczącą o tym, że go tutaj nie chciał; że był nieproszonym gościem i o tym, że Yosoo wiedział, że bez niego będzie mu lepiej. Bo było odwrotnie, sam się o tym przekonywał, kiedy mimo słyszanych sprzeciwów i spływających po twarzy łez, szukał u niego oparcia. Nie odpychał, lecz jedynie przysuwał się jeszcze bliżej, a na sercu Yechana powstawała kolejna szrama, stworzona przez duszące wyrzuty sumienia.
Po wszystkim, co zrobił; po tym, jaki po prostu był, Yosoo dalej nie wyrzucał go ze swojego życia. Powinien - powinien odnaleźć ukojenie w tym, że oddzielił się od tego okresu i może stawiać kroki w nowym kierunku. Że nie musi się przejmować złudnie ukrywaną kruchością Powella i jego nieprzemyślanymi słowami i zachowaniami, które tak go przecież denerwowały i zapewne ciążyły.
Zamiast tego zapraszał go do siebie na nowo. Cichą prośbą. Odwzajemnionym uściskiem, którego Yechan nigdy nie chciał przerywać i wyłapywał najmniejszy szczegół. Jak ciało, może pozornie, może nie, wydawało się nieznacznie drobniejsze; jak przed oczami migały mu ciemne kosmyki, a nie te jasne, które miesiąc temu zgarniał mu z oczu przed wstaniem z dzielonego łóżka. Jak zapach Yosoo, mimo bycia tym tak dobrze znanym i uwielbianym, sprawiał wrażenie go palić i grozić zgromadzeniem łez w kącikach oczu. Którym nie zamierzał dać ujścia przed opuszczeniem mieszkania, w którym nigdy nie powinien się ponownie zjawić.
I dalej mu nie odpowiedział. Siedział cicho, z dłońmi ostrożnie głaszczącymi jego plecy i przysuwającymi bliżej siebie, kiedy próbował schować się jeszcze bardziej. A odczuwalny na szyi oddech próbował wytrącić ze stałego tempa jego własny, na którym skupiał się teraz niemal w całości, bo czuł, jakby to na nim opierał się spokój Yosoo. Jego nagłe wyciszenie i możliwość jakiejkolwiek rozmowy, która nie opierała się na sprzecznych zdaniach i zapłakanej twarzy, na którą ciężko mu się patrzyło, a jednak nie potrafił odwrócić wzroku.
Tak jak nie mógł się ruszyć ze swojego miejsca, kiedy poczuł niekontrolowane i przelotne spięcie mięśni, wraz z niespodziewanym ruchem dłoni bruneta. Bał się, że przejrzał na oczy - mimo że ciągle tego chciał. Prawie nie rozluźnił własnych rąk, dopóki sam się do tego nie zmusił i pozwolił Yosoo na ruch. Ten, którego się nie spodziewał, a który po raz kolejny oplótł się ciasno wokół jego serca. Bo jak każdy z poprzednich, był niezasłużony, a jednak tak potrzebny.
Ciężar na nogach, delikatne naruszenie, przez zaciśniętą dłoń, materiału. I ponowna, błoga, a zarazem mylna, cisza, podczas której nieobecne spojrzenie wędrowało w ekranu niemalże nigdy włączanego telewizora, na ciemne włosy, rozsypujące się na jego nogach. Sięgnął do nich, z nadzieją, że zajmowane miejsce pozwalało mu zamaskować drżącą dłoń, nim ta ostrożnie przeczesała jeden z kosmyków. Nim poprawiła lekko te, wpadające do oczu i drażniąco opadające na policzku. Nim szukała nawet najgłupszego powodu, aby nie odsuwać palców od ciemnych włosów, pozwalających na utrzymanie chwilowej, może już ten ostatni raz, bliskości.
Nie zasłużył na nią, jak i na wiele więcej aspektów, jakie teraz mu oferował. Tak jak to proste do przejrzenia kłamstwo, bo wiedział, że powinien mu dać o wiele więcej. Kłamstwo, którego był tak świadomy, a pozwolił sobie w nie uwierzyć i w końcu wypuścić spomiędzy ust to jedno ciche, a nadal nad nimi wiszące, słowo, którego bał się sięgnąć w obawach, że było kolejnym z tych nieprzemyślanych i pustych. Bo zamierzał się postarać, aby było inaczej
— Obiecuję.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp28 października 2024 19:20
Pozwalał sobie na zatracenie się w prostych, naturalnych ruchach. W powolnym zaczesywaniu kosmyków na swoje miejsce, czy swobodne owijanie ich wokół palców, nim pozwolił im spokojnie opaść. Krzta rozumu kazała mu przestać - pokazywała bezcelowość zachowania i to, że stąpało po cienkiej granicy, której nie powinien przekraczać. Nie teraz. Możliwe, że już nigdy nie będzie mu dane w pełni oddać się nawet tym najdrobniejszym gestom, w których potrafił odnaleźć najwięcej szczęścia i ukojenia.
A jednak próba posłuchania się cichego, racjonalnego głosu; zabrania dłoni, spotkała się z reakcją ściskającą jego serce i bezpowrotnie zmuszającą go do pozostania na swoim miejscu. Ten mocny chwyt i słaby szept, który sam w sobie potrafił zaczarować jego palce i wpleść je z powrotem w ciemne włosy, których fakturę chciał zapamiętać na zawsze. Które chciałby dotykać codziennie
— Okej — odpowiedział równie cicho, zapewniając, że nigdzie się nie rusza. Zapewniając samego siebie w poprawności podjętej decyzji, mimo tego, że tak dobrze widział wszystkie jej wady. Bo jeszcze nie teraz; jeszcze mieli chwilę, aby żyć w błogim przekonaniu, że tak miało być - że znajdowali się dokładnie tam, gdzie powinni; że zaistniała bliskość była dokładnie tą, jaką dzielili miesiąc wcześniej. Nienaruszoną złymi decyzjami i błędami, które zżerały go od środka.
Z jednej strony pragnął, aby Yosoo mówił. Mówił jak najwięcej, wyrzucał z siebie wszystko, co mu ciążyło, aby zyskał szansę na zwyczajną ulgę. Na pogodzenie się z tym, co się wydarzyło; na spojrzenie na to z zewnątrz i zauważenie tej odpowiedzi, której szukał i potrzebował. Żeby mu w końcu wszystko powiedział, bez względu na to, jak bardzo miało boleć.
A z drugiej nie chciał niczego więcej, niż tej błogiej, zbawiennej ciszy. Tej, która pozwalała wierzyć, że nic się nie stało. Że wszystko było jak wcześniej; że dalej był jego słońcem, zdrobnieniem, które przyprawiało go o motyle w brzuchu w samej swojej prostocie. Że zaśnięcie wiązałoby się z zauważeniem jego twarzy z samego rana, wraz z przelotnym całusem przed znalezieniem czasu na wspólne, przypalone śniadanie.
Ponowne usłyszenie głosu Yosoo zmuszało go do zaciskania warg i intensywniejszego myślenia o własnym oddechu - pilnowaniu, aby nie utracić nad nim kontroli, choć jeszcze nic nie usłyszał. Aby nie stanęło mu w gardle, kiedy docierały do niego zagadkowe słowa, acz wgryzające się w sam jego środek i grożące rozerwaniem. Bo już wiedział, że mu się nie podobały; że chciał się z nimi nie zgodzić i odrzucić je w nieprzemyślanym amoku na bok, bo jak Yosoo mógłby nazwać cokolwiek się między nimi działo karą? Jak mógł uważać, że byli dla siebie wzajemną karą?
Dopóki nie dotarł do niego ich jasny i naprostowany sens. Dopóki nie poczuł, jakby ktoś kopnął go prosto w żołądek, a świadomość, że potraktował Soo tak, jak została potraktowana Ava, przygniotła go niczym sterta cegieł. Bo mimo tego, że nie widział w tym prawdy; bo przecież on nie zrobił tego kierowany emocjami do kogoś innego, bo był niesiony bezsilnością i chwilą słabości, której od razu żałował; tak nie potrafił wyzbyć się myśli, że postawił go dokładnie w takiej sytuacji.
Że go zdradził, powierzchownie kompletnie bez powodu. Że wszystko widział, a teraz ledwo dawał radę balansować między spokojem a kompletnym rozpadem.
I nie potrafił mu na to odpowiedzieć; nie czymś innym, niż z trudem przełkniętą śliną i kontynuowaniem kojących ruchów rozedrganych palców, szczęśliwie odnajdujących oparcie we włosach. Nie przerywających, dopóki oddech Yosoo nie nabrał własnego, spokojnego rytmu.
Dopóki za oknem nie zrobiło się kompletnie ciemno, a on sam walczył z ciążącymi powiekami i metalicznym posmakiem w ustach przez nieprzerwane podgryzanie dolnej wargi.
Dopóki wyświetlacz telefonu nie uświadomił mu o wybijającej godzinie pierwszej.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp29 października 2024 22:21
Powrót do siebie był jedynym, sensownym krokiem. Tym, który powinien postawić od razu bez większego pomyślunku, wręcz odruchowo. Bo już nie był tutaj potrzebny. Bo wiedział, jak bliski był swojej własnej, wyznaczonej granicy wytrzymałości, której nie chciał przekraczać.
I chyba właśnie przez to stał z plecami opartymi o drzwi opuszczonego mieszkania, podczas gdy wewnętrzna strona nadgarstka napierała intensywnie na oczy, nim nie cofnął niespodziewanego przypływu łez. Nim kilka płytkich oddechów nie pozwoliło mu na ruszenie się z miejsca już z pustymi rękoma. Z pustką w sercu, której i tak nie mógłby wypełnić, bo na to nie zasługiwał.
Z pustką, która stopniowo przytłaczała go coraz bardziej, a droga samochodem wydawała się dziwnie rozmyta. Była rozmyta, przez powracającą do oczu wilgoć, której pozbywał się pośpiesznym wywróceniem oczu, czy ich szybkim otarciem, podczas gdy nieustanny ruch Nowego Jorku migał mu za oknem. A on sam zastanawiał się, jak dojechał do mieszkania, kiedy skończył na podziemnym parkingu.
Gdzie zalegał kilka sekund na fotelu kierowcy, nim opuścił pojazd i odruchowo go za sobą zamknął, przed wejściem do windy z tępym spojrzeniem wlepionym w podświetlony przycisk dziewiątego piętra. Aby w końcu, równie automatycznie, co cała droga powrotna, wpisać kod i wejść do mieszkania. Pozwolić drzwiom zamknąć się za sobą, a ciche kliknięcie zamka było niczym dźwięczna reprezentacja rozbicia blokady, jaką Powell trzymał w sobie.
Kiedy łzy samoistnie spływały po jego twarzy, a zwrócił na nie uwagę dopiero przy zmęczonym przetarciu twarzy. Tak jak bezwiednie drżące usta, spomiędzy których wydostało się bezsilne parsknięcie, zaraz nieomal przeobrażające się w żałosny, zduszony szloch.
Nie powinien niczego oczekiwać. Przecież nie oczekiwał, bo wiedział, jak bardzo istniejąca między nimi ścieżka została zatarta. Przyszedł tam w jednym w celu - zostawienia czegoś, co i tak nie należało do niego, a zasługiwało, aby trafić w odpowiednie ręce. W tej nieudolnej próbie naprawienia tego, co zniszczyli, ze świadomością, że było to niczym więcej, niż właśnie tym - próbą, która mogła niczym nie skutkować.
A jednak idiotycznie liczył na to, że uda im się wrócić na prostą; nawet jeśli na jej sam początek, czy gdzieś w środku, aniżeli do punktu, z którego niekontrolowanie zboczyli. Że coś tak błahego jak gitara, której nieużyte części dalej leżały w schowanym w szafie pudle, pozwoli mu odnaleźć dla siebie miejsce w życiu Yosoo. Obok niego bez ciągłego bólu i łez; z możliwością przytulenia go bez duszącego ścisku serca i żołądka przez wyrzuty sumienia.
Teraz wiedział, że nigdy się ich nie pozbędzie. Nie w jego mieszkaniu, kiedy ukradli ulotny moment dla siebie, gdzie mogli o tym zapomnieć, a Yechan i tak raz po raz z trudem panował nad własnym oddechem, kiedy Palace migał mu przed oczami. Nie po wejściu do swojego mieszkania, gdzie wbrew własnej woli dał upust zduszanym emocjom, a własne zachowania przyprawiały go o mdłości. Nie przy odrzuceniu ubrań oraz torby niedbale w przypadkowy kąt i naciąganiu przez głowę zbyt kolorowej koszulki i spotkaniu się z własnym, pustym spojrzeniem, otoczonym zaschniętymi śladami po łzach, których nie miał sił zetrzeć. Bo po co, jeśli na ich miejscu miały się znaleźć zaraz nowe. Ani nie przy spojrzeniu na telefon po raz ostatni, z widniejącą tam prawie trzecią w nocy, nim ostatkami sił położył się do łóżka. Z cichym pragnieniem, by spać, jak najdłużej mógł.
Z pragnieniem, którego i tak nie byłby w stanie spełnić. Nie chodziło o samo, nieustanne wiercenie się na łóżku, czy owijanie własnymi ramionami w próbie wynalezienia utraconego ciepła i otuchy. Nie chodziło o chwilowe przebudzenia, które pogrążały go w jeszcze większym zmęczeniu.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp30 października 2024 20:44
— Yosoo– — wszystko niemalże mignęło mu przed oczami. Ledwie zauważył, jak drzwi zaczęły się zamykać na nowo, a Yosoo był w środku. Równie z trudem poczuł się przytłoczony nagłym… wstydem. Niepewnością, kiedy na ulotny moment objął mieszkanie spojrzeniem i dojrzał tam nic, oprócz bałaganu. Nic, oprócz nieułożonych poduszek i rzuconego niedbale na kanapie koca. Nierówno ustawionych butów i porzuconej poprzedniej nocy kurtki, której nie odwiesił na miejsce.
Wszystko, co miało pozostać w tych czterech ścianach; co miało nie zostać zauważonym przez nikogo innego, oprócz samego Powella, z każdym dniem coraz bardziej przytłoczonym myślą o posprzątaniu. Tylko nie przez tę ulotną chwilę, kiedy Yosoo znalazł się tutaj wraz z nim; kiedy nie spotykał się z wiecznie utrzymywanym porządkiem, a jedynie żałosnym zaniedbaniem, na jakie sobie pozwolił.
O jakim zapomniał, kiedy od samego środka zapanował nim strach. Nagła, przyśpieszające bicie serca, panika, kiedy gwałtowane, zbyt szybkie napięcie materiału koszulki i napór zmuszał go do mimowolnie stawianych kroków. Dopóki przez plecy nie przepłynął nagły strzał kującego bólu. Odruchowo wykrzywiającego twarz w przestraszonym grymasie i wybijającego przelotnie powietrze z płuc.
Ze słowami ugrzęźniętymi gdzieś w gardle. Ze spłoszonym spojrzeniem wlepionym prosto w Yosoo oraz niepotrafiącym skupić się na czymkolwiek innym i próbach na zahamowaniu pomniejszych drgnięć twarzy, kiedy pierwsze kilka oddechów wzmacniało nieprzyjemne promieniowanie w łopatkach
— Tak się umówiliśmy… — nie dało z kolei rady powstrzymać go przed pośpieszną, roztrzęsioną odpowiedzią na wysyczane prosto w twarz słowa, ani dociskania pleców do ściany, której chłód przebijał się przez ubraną bluzkę. Zatrzymał jedynie dłonie, które bezwiednie próbowały sięgnąć do tych zaciskających się na koszulce, odpuściły nim dostały choćby cień szansy na okrycie tych, należących do Yosoo, swoimi własnymi.
Bolało. Bolały go plecy, bolało go serce, nienadążające za nagle obecnym tempem dnia, ani rozwojem sytuacji, która całkowicie wymykała mu się spod kontroli. Kontroli, której nigdy tak naprawdę nie miał. Bolały go płuca, kiedy płytko łapany oddech zdawał się palić go od samego środka, aniżeli być ukojeniem na pobudzone nerwy. Bolała go głowa od nadmiaru pędzących myśli, a nie potrafił się skupić na przynajmniej jednej z nich.
Wyłącznie na słowach Yosoo, które też docierały do niego niczym przez mgłę, a jego reakcje przybierały kształt tych odruchowych, marnie ukrywających dalej obecny w nim strach, kiedy kiwał pośpiesznie głową na znak, że rozumie. Że go wysłucha, że nigdzie nie pójdzie i zostanie posłusznie na wyznaczonym mu miejscu
— Okej — dodając zaraz pojedyncze, podkreślające zrozumienie słowo i ledwie unikając zakrztuszenia się własnym głosem, kiedy dostał kolejny cios w postaci wytkniętego, tak naturalnie mu przychodzącego, milczenia. Bezpiecznego, pozwalające uniknąć nieodpowiedniej reakcji; powiedzenia nie tego, co powinien, a czym mógł zrujnować wszystko jeszcze bardziej, niż zwyczajnym siedzeniem cicho.
I korzystał z chwilowej, zbawiennej ciszy, w której mógł trwać, kiedy z nierówno bijącym sercem i krótkim oddechem czekał na pytanie. Kiedy nieomal znowu sięgnął do mocniej zaciśniętych dłoni w niekontrolowanym odruchu, rezygnując w ostatniej, oferowanej mu sekundzie i przebijając się przez senne otępienie, przez które dalej był okryty jego rozum
— Tak — wykrztusił bezmyślnie pod nałożoną na niego presją, niemalże zaraz po tym, jak usta Yosoo opuściła ostatnia sylaba zdania. I jedynie cudem zacisnął zęby, nim z czubka języka spłynęły zwyczajowe przeprosiny, zamiast tego dając upust zdradliwie naturalnie brzmiącemu, niepotrzebnemu kłamstwu — Zapomniałem jej spakować — temu samemu kłamstwu, którego pożałował niemalże od razu, zaprzeczając sobie samemu gwałtownym pokręceniem głową — Znaczy, nie- — ignorował lekkie roztrzęsienie głosu, którego i tak prawie że nie słyszał, walcząc bardziej z tym, aby słowa nie utykały mu w gardle — Po prostu jej nie spakowałem.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp1 listopada 2024 01:41
Nie dał rady zahamować odruchowego drgnięcia ciała przy nagłym uniesieniu się Yosoo; wdzierającego się trzy razy głośniej i wyraźniej do jego głowy przez zbyt wczesne narzucenie dniu szybkiego tempa. Dalej miał wrażenie, jakby nie zdążył odzyskać w pełni kontroli nad sobą samym; jakby wypędzona senność pozostawiała po sobie niechciane efekty braku zapanowania nad myślami, reakcjami i nad tym, co ślina przynosiła mu na język. Automatycznie z niego spływało, a przez to lądował w kolejnej sieci sprzeczności - tej części siebie, która chciała podejść do tego przesadnie rozsądnie; wyzbyć się potencjalnych elementów, które stawiały go, w jego przekonaniu, w jeszcze gorszym świetle. I tej, która zmuszała go do mówienia dokładnie tego, co siedziało mu w głowie. Natychmiastowego negowania prób załagodzenia sytuacji, kiedy dawał upust niekontrolowanej szczerości.
Może nie tyle przy kwestii gitary, którą wziął przesadnie do siebie. Uwierzył, na ślepo i beznadziejnie w to, że słowa Yosoo niosły coś więcej za sobą, niż tak jawna próba odnalezienia ucieczki i pozbycia się Yechana z balkonu, a raczej z samej drogi ucieczki, jaką mu blokował. Tak, jak Soo mu teraz, zmuszając przy okazji do ponownego wstrzymania oddechu, kiedy kolejne szarpnięcie za koszulkę podsycało buzującą już w nim panikę - tą próbującą znaleźć dla siebie ujście, drobny moment, aby jednak zauważyć drogę ucieczki, kiedy wszystkie wydawały się zablokowane. I tą samą, która trzymała go tuż przy ścianie i nie pozwalała odwrócić spojrzenia od podburzonego Jeonga, jednocześnie będącego tak blisko; tuż przed nim, ze znikomymi milimetrami między nimi, jak i sprawiającego wrażenie oddalonego, jak nigdy przez ich całą znajomość. Wiedział, że go zna. Zawsze potrafił go przejrzeć na wylot, nawet, kiedy dawał mu niewiele materiału do pracy, to potrafił rozgryźć, co miał na myśli, czy co siedziało mu w głowie. Co kierowało go do podejmowanych decyzji, a teraz miał wrażenie, jakby nic z tego nie grało roli. Jakby nagle stał się dla niego największą zagadką, choć miał wrażenie, że grał teraz w otwarte karty
— Po prostu postanowiłem ją wziąć — w boleśnie dla niego otwarte karty. Po brzegi zalane tą niekontrolowaną szczerością, której już nie miał siły próbować opanować, bo całą energię zużywał na wbijanie pleców w ścianę i kontrolowanie rozedrganego głosu. Wiedział, że teraz nie było sensu się wycofywać; ani do tego jednego, rzuconego wcześniej kłamstwa, ani później; w dalszej części rozmowy, po której nie wiedział czego się spodziewać, a sprawiała, że jego żołądek skręcał się w nieprzyjemnie ciasne i ciężkie supły.
Nierozluźniające się nawet wtedy, kiedy poczuł nagłe rozluźnienie nieustannie napiętego materiału koszulki, a wciskane plecy mogły przestać opierać się o zimną ścianę. Czego i tak nie zrobiły, wyduszając zamiast tego roztrzęsiony oddech i wlepiony w sufit wzrok, kiedy ciemne oczy zniknęły z jego pola widzenia. Bo zastąpiła je ponownie, przytłaczająco, a zarazem niepoprawnie potrzebna, zmniejszona odległość. Bezwiednie zaciskał teraz dłonie, próbując odnaleźć stabilność we wbijających się w nie paznokciach, podczas gdy płytki, wystraszony oddech zbyt wolno odzyskiwał odnalezione w głowie, spokojne tempo. Wynajdujące wsparcie w niespodziewanym wyciszeniu Yosoo; w przyciszonym głosie, kontrastującym z tym, który brutalnie wdzierał się do samego środka Powella, choć właśnie taki powinien teraz słuchać
— Okej — odpowiedział z pośpiesznym przełknięciem śliny i wyciszoną obawą, że kruchość jego głosu akurat w tym momencie postanowi go zdradzić. Tak, jak mu groziła przy następnym, wypowiedzianym jeszcze ciszej, a zarazem bez pewności, do której z części wypowiedzi chłopaka się odnosiło, słowie — Dziękuję.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp1 listopada 2024 21:05
Przymknął na moment oczy. Wstrzymał oddech przy kolejnej porcji ciszy, która mogła nieść ze sobą wszystko, kiedy była złudnie przykryta ciepłem od stojącego tak blisko niego Yosoo. Ciepło, które pozwalało mu na moment uwierzyć, że kolejna, wykradziona chwila bliskości wcale nie wiązała się ze zrzucanym na nich ciężarem i wymogiem zderzenia się z rzeczywistością, z którą sobie nie radził.
Był gotów zacisnąć powieki wraz z gardłem jeszcze ciaśniej, kiedy brunet ponownie się odezwał. Jednak zmuszając go do czegoś zupełnie odwrotnego - do pozwolenia zaskoczeniu na wymalowanie się w dalej niepewnym spojrzeniu i lekko uchyliło jego wargi, spomiędzy których pragnęło wydostać się zaprzeczenie. Przekonanie Soo w tym, że nie miał go za co przepraszać; że słusznie zrobił, unosząc się i przytwierdzając go do jednego punktu, choć całą swoją postawą sprzeciwiał się samemu sobie.
Wszystkie słowa stanęły mu w gardle, kiedy słuchał go dalej; kiedy szczerość jego słów przytłoczyła go wraz ze zdrobnieniem, nieokrytym jadem, czy kąśliwością. Tym razem będącym niczym najbledsze światło w tunelu, za którym zamierzał podążać tak długo, aż nie zgasłoby kompletnie. Bo nagle tak wyraźnie kontrastowało z pełnym imieniem, jakie mógł usłyszeć jeszcze chwilę temu.
Wypowiedziane delikatnie, w przeciwieństwie do ostrego krzyku, który rozniósł się po piętrze. Niosące za sobą nadzieję i ukojenie, nieporównywalną do strachu i niezrozumienia, kiedy imię docierało do niego przez oddzielające ich drzwi. Pozwalające mu po prostu uwierzyć, że ponownie zaczynał dla niego istnieć.
Obrócił nieznacznie, ze sporą dozą ostrożności, byleby nie zrobić tego zbyt gwałtownie czy ze zbędnym szmerem, głowę, opartą o ścianę, byleby móc dojrzeć Yosoo. Bardziej, niż to, co oferowało mu zerkanie w jego stronę kątem oka. Bardziej, niż to, co malowało mu się samoistnie przed oczami, kiedy wsłuchiwał się w jego spokojniejszy oddech.
I mimowolnie przełknął ślinę, jak i zdusił naiwną nadzieję, którą wzbudziło jego wyznanie. To jawne przyznanie się, że potrzebował Yosoo go potrzebował tak bardzo, jak on sam. Że każda chwila spędzona w przymusowym, acz zrozumiałym, osamotnieniu, zostawiała po sobie znaczący odcisk.
Lecz zdawał sobie sprawę, że nie mógł ślepo podążać za tymi słowami. Nie, kiedy kolejne sprawiały, że ponownie wlepiał spojrzenie w sufit i walczył z samym sobą, aby nie pęknąć i na siłę spróbować odnaleźć drogę ucieczki, kiedy żadna nie istniała. Kiedy taka nie mogła istnieć, jeśli chciał pozwolić drobnej, ledwie widocznej, szansie na naprawienie wszystkiego, urosnąć.
Dlatego nie mógł milczeć, mimo swobody i bezpieczeństwa, jaką oferowała mu cisza. Mimo kompletnego braku zaufania co do swojego głosu, co rusz stającego mu w gardle lub grożącego załamaniem się w połowie zdania
— Bo- — już na samym początku musiał zatrzymać samego siebie, przymykając powieki i próbując odzyskać w ten sposób panowanie nad samym sobą — Bo byłem świadomy, jak bardzo zjebałem wieczór wcześniej. Wiedziałem, że postąpiłem nie tak, jak trzeba i miałeś- dalej masz, prawo być na mnie zły, ale nie dawałem już sobie z tym rady — zaczął, zaciskając i rozluźniając bezwiednie palce, w próbie odnalezienia ujścia dla napięcia, jakie ściskało jego żołądek — Ciągłe wypominanie, ciągłe gadanie, jakbym był dla Ciebie… — nie wiedział, czy zatrzymał się w próbie odnalezienia słowa, czy w próbie zmuszenia samego siebie do powiedzenia tego, co zalegało na samym czubku języka. Czego nigdy nie chciał ubierać w słowa, a jednak było niczym naostrzona do bólu igła, wbita prosto w serce — nikim. Jakbym nic dla Ciebie nie znaczył. I jeszcze w połączeniu z Twoim obrzydzonym spojrzeniem — bezwiednie kąciki jego ust drgnęły ku górze w zgorzkniałym, niepełnym i grożącym niepotrzebnym drżeniem uśmiechu, nim zacisnął usta w cienką linię przy głębiej wciągniętym oddechu.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp2 listopada 2024 00:54
Walczył z samym sobą, słysząc przez to Yosoo jakby sam siedział pod wodą. Walczył z nieprzyjemnym skrętem żołądka i falą mdłości, jaka przyszła z nagłym daniem upustu tego, co tak długo mu ciążyło. Co ciążyło mu od dawna, a nieustannie spychał na sam dół siebie. Bo nie chciał wierzyć w to, że coś mogło być nie tak. Ani pozwolić na to, aby jego odczucia jakkolwiek na nich wpłynęły, skoro przecież nie były słuszne.
Coś, co wmawiał sobie od początku, tylko po to, aby stworzyć w środku siebie tykającą bombę. Niestabilny grunt, który usypywał się spod jego nóg przy każdej sprzeczce, czy nawet ostrzejszej wymianie zdań. Coś, czego niesłuszność była podbudowana licznymi, zazwyczaj boleśnie słusznymi, reakcjami Yosoo. A Powell dusił to jeszcze bardziej w sobie, nieświadomie kładąc całą ich relację na szali.
Przez swój strach. Przez swoją słabość i obawy co do wyjścia ze znanych sobie sfer, które hamowały go przed stawieniem dokładnie tych kroków w przód, które miały jakiekolwiek znaczenie.
Zatracał się w powstałej, nieskończonej pętli. Dłonie Yosoo, te, których przecież tak dawno na sobie nie czuł, a tak bardzo potrzebował, dały radę go wyrwać jedynie częściowo. Wybudzić w organizmie odruchowe wzdrygnięcie się i pohamowaną potrzebę odsunięcia, bo przecież nie chciał tego robić. Ale nie zasługiwał.
I chyba właśnie przez to wstępnie potrafił zebrać się tylko na posępny i marny uśmiech przy zapewnieniach Yosoo o jego wartości. Na ponownie, naturalnie użyte zdrobnienie, które kiedyś było dla niego codziennością, a teraz wydawało się zbyt odległe i zbyt cenne, aby mógł pozwolić sobie ponownie się do niego przywiązać. Uznać je za część ich relacji, którą tak paskudnie zniszczył.
A jednak teraz to Soo go przepraszał. Umiejętnie umożliwił łzom na zgromadzenie się w kącikach oczu Powella, mimo ich nieustannego wyganiania, kiedy dłonie bezsilnie opierały się na tych delikatnie obejmujących jego policzki. W tej marnej próbie ich odsunięcia, gdzie nie stał za tym choćby gram wysiłku i szczerej potrzeby ich odciągnięcia
— Dlaczego to ty mnie przepraszasz, Soo? — palce po bezwiednie zaczepiły o wyczuwalne nierówności, kiedy Yechan, mimo niewielkiej odległości, uciekł wzrokiem ku górze i rezygnował z maskowania żałośnie rozżalonego głosu. To on powinien go przepraszać. Powinien go błagać o wybaczenie i płaszczyć się tak długo, aż dostałby jednoznaczną odpowiedź.
Potrzebował kolejnej chwili - okazji na ustabilizowanie płytkiego oddechu i wyzbycie się mokrej tafli okrywającej jego wzrok. Nie wiedział, czy nietypowo delikatny i ostrożny dotyk Yosoo mu pomagał, czy może wręcz przeciwnie. Był kojący. Wyciszał rozpędzone myśli i pozwalał skupiać się tylko na nim i na tym, jak bardzo za nim tęsknił. Wyciągał na wierzch surowość i szczerość, którą chciał zdusić w jak najbardziej odległym zakamarku. Mimowolnie rozmazywał obraz i zmuszał do wręcz bolesnego zaciskania warg, byleby wciągał powietrze przez nos i nie wydał z siebie choćby jednego, żałosnego dźwięku podczas kolejnych słów Yosoo.
Wyznań, które chciałby nazwać bezpodstawnymi, a jednak wiedział, że sam się do nich przykładał. Nieświadomie je pielęgnował każdą z podjętych, czy właśnie nie, decyzji. Przez każdą niepewność, jakiej pozwolił wziąć górę i pokierować nim, kiedy powinien posłuchać własnych, wyciszanych potrzeb
— Nie ma dla mnie nikogo ważniejszego, niż Ty, Soo — przyznał pośpiesznie. Pewnie, mimo własnego rozdygotania — Wiem, że nie zawsze to pokazywałem. Tobie czy innym, i wiem, że przestraszyłem się w chwilach, kiedy miało to największe znaczenie — ciągnął dalej, w tej kolejnej, marnej próbie naprostowania czegoś, do czego nigdy nie chciał dopuścić, pozwalając przy tym palcom na pozostanie na swoim miejscu; na dalsze okrywanie dłoni Yosoo, choć przecież jego bliskość była ostatnim, na co powinien teraz pozwalać — Ale jesteś dla mnie najważniejszy. Zawsze byłeś. I ja przepraszam, że nie mogłeś znaleźć we mnie oparcia wtedy, kiedy tego najbardziej potrzebowałeś.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp2 listopada 2024 23:05
Jeśli sam, stanowczy i niemalże wysyczany mu prosto w twarz nakaz odzywania się, nie zmusiłby go do odpowiedzi, na pewno doprowadziłaby do tego mieszanka reakcji Yosoo. Szczerości, jaką może i u niego spotykał, lecz zazwyczaj była zalana jadem i jedynym jej celem było sprawianie bólu. Delikatność, którą od niego dostawał, ale zazwyczaj towarzyszyła jej doza pewności siebie, czy nawet czegoś tak prostego, jak zaufanie. To zdradliwe drżenie, tak rzadko u niego spotykane, a teraz wyraźnie odczuwalne, kiedy nieprzerwane, wytrwale opierał dłonie na twarzy Powella. Nie przerywając, kiedy bezsilnie, ani prawdziwego zapału kręcił głową czy sunął po wierzchu dłoni palcami, jedynie marnie udając, że chciał je od siebie odsunąć.
Więc nawet, kiedy część jego pragnęła milczeć i zachować bolesne słowa dla siebie; takie, którym w innych okolicznościach w życiu nie pozwoliłby opuścić jego ust, zdawał sobie sprawę, co krok był uświadamiany, że nie mógł. Nie teraz. Jeśli miał wybrać jeden moment, żeby przestać przeklęte duszenie wszystkiego w sobie, to był on właśnie teraz, rozbrajający go coraz bardziej, a jednak uniemożliwiający zatrzymanie się
— Bo potrzebowałem kogoś obok — przyznał cicho, nieświadomie przesuwając palcami po jego dłoniach, nim je nieznacznie na nich zacisnął — Bo potrzebowałem Ciebie, ale ciebie nie było, chociaż co chwilę wmawiałem sobie, że było inaczej — wyznał, mimo trudu, z jakim przechodziły mu słowa przez gardło. Bo zdawał sobie sprawę, jak niewiele tak naprawdę znaczyły; że nic nie zmieniały, nawet jeśli chciał wierzyć, że tak właśnie było. Oddałby chyba wszystko, aby tak było - że fakt, że przed oczami widział właśnie Yosoo; że przy ich przymknięciu i oparciu dłoni na obcych barkach tak naprawdę miał styczność z Soo, którego miejsce było właśnie tam.
I ignorował wszystko, co mu nie pasowało; wszystko, czego brunet nigdy by nie zrobił, albo towarzyszyłby temu inny ciężar. Inny ruch, który Powell znał tak dobrze i potrafił się zatracić w nim bez końca. Ignorował, że wszystko to było jego własnym wymysłem lub po prostu nie istniało, bo tak było prościej. Bo dzięki temu mógł wtedy wierzyć, tę krótką, druzgocącą dla nich chwilę, że nie zrobił nic złego. Choć zdawał sobie sprawę, jak ogromnego świństwa się dopuścił.
A teraz chciał, żeby Yosoo wiedział o wszystkim. Nie, żeby wybielić samego siebie w jego oczach, chociaż nie potrafił ugasić tej cichej potrzeby. Nie, żeby umniejszyć temu, co zrobił. Tylko po to, żeby po prostu wiedział. Żeby nie zostawić miejsca na niedomówienia, które zawsze kończyły się dla nich najgorzej i sprawiały im jeszcze więcej bólu.
Widział go za dużo; w ciemnych oczach, teraz nagle oddalonych. Tak jak w samym Yosoo, wydającym się przeraźliwie drobnym i kruchym, kiedy odsunął się o jeden, a tak znaczący krok. Kiedy z ciężką gulą w gardle czekał na jego pytanie, wyduszając z siebie jedynie ciche ’O co?’, bo obawy mieszały się z odczuwaną skrycie desperacją, aby go uspokoić.
Ale zwątpił, czy chodziło mu o uspokojenie Soo, czy samego siebie, kiedy trzy pytania wbiły się w niego niczym bolesne noże. Dodatkowo uświadomiły w tym, do czego doprowadził; jak bardzo zranił go tym jednym, nieprzemyślanym, a tak wyniszczającym ruchem, do którego nigdy nie powinien sięgnąć
— Co? — głupie, niepotrzebne pytanie bezwiednie opuściło jego usta w swojej najsurowszej, a zarazem niesamowicie kruchej formie — Soo… z nikim nie jest, ani nie było, mi tak dobrze, jak z Tobą — pokręcił gwałtownie głową, zaraz pokonując dystans, wyznaczony przez postawione wcześniej przez bruneta krok w tył. I niemalże odwracając ich role, kiedy z równą dozą delikatności, a zarazem tak kompletnie bezmyślnie, obejmował dłońmi jego twarz — Niczego mi nie brakuje. Tobie niczego nie brakuje.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp3 listopada 2024 13:06
— Wiem, Soo. Pamiętam — dał radę wypowiedzieć te słowa jedynie szeptem, zaciskając przy tym usta w cienką linię, kiedy zalewała go kolejna fala wyrzutów sumienia. Nie zareagował, a powinien; powinien zatrzymać wtedy Seojuna i jasno przyznać, że tak nie było. Yosoo zawsze był wystarczający.
Yosoo nieraz znał Yechana lepiej, niż on sam siebie. Potrafił przejrzeć jego zachowania na wylot, podczas gdy te przychodziły mu odruchowo i sam nie łapał się na tym, że właśnie starał się coś zamaskować. Wytykał mu to, co musiał usłyszeć. Może zbyt ostro, może zbyt bezpośrednio, lecz jednak w dobrym celu. Wiedział, co miał zrobić, aby dać mu wsparcie - jak dotknąć, gdzie oprzeć dłonie i w jakim tempie przesunąć dłonią po policzku, kiedy zniżał swój ton i zapewniał, że jest przy nim, i że Powell nie musi dusić wszystkiego w sobie. Bo jest tuż obok, aby go wspierać.
Zamiast tego tchórzliwie schował się za plecami, których nie znał i nigdy nie chciał poznać. Milczał i pozwalał na to, aby Seojun obsypywał Yosoo fałszywymi oskarżeniami i powodami, dla których Yechan posunął się do tego, aby mu się postawić. Postawić, a raczej zapchać zionącą pustkę, którą wypełnić potrafił tylko Soo. Nikt inny, ani nic innego.
Nigdy nie powinien pozwolić na to, aby uwierzył w te słowa. Ani na to, by miały one prawo wybrzmieć, a jednak właśnie do tego doprowadził swoją nieustanną pasywnością.
Zapewne przez to; przez myśl, której nie chciał do siebie dopuścić, że to właśnie przez jego zachowanie w Yosoo powstały wątpliwości, których myślał, że nigdy nie dojrzy, tak ciężko mu się go słuchało. Tak mocno zaciskał wargi i sunął wzrokiem po całej jego twarzy, aby wyłapać najmniejszy grymas, który mógł powiedzieć mu coś jeszcze, choć nie było takiej potrzeby. Równie mocno walczył z potrzebą, aby odwrócić wzrok i przerwać mu w połowie zdania.
I równie mocno odczuwał, jakby ktoś wyciągał z niego męczący go od zawsze ciężar. Bo mimo trudu, jaki mu to sprawiało, poczuł się zrozumiany. Poczuł, że Yosoo zależało równie mocno, co mu, choć miał już niejeden tego przykład; bo mógł poczuć, że zależało mu na nim, a nie cieple i komforcie, jaki przynosiła ze sobą skrywana relacja. Że chciał być dla niego najlepszą wersją siebie, tak samo jak Yechan, mimo wiecznie stawianych przez strach kroków w tył.
Odruchowo przetarł kciukiem spływającą po policzku łzę, zaraz poprawiając ostrożnie dłonie na jego twarzy, by móc powtórzyć kojący gest pod jego oczami. By z delikatnością zetrzeć zbierające się tam łzy, mimowolnie próbujące wydusić z niego takie same
— Jesteś wystarczający, Soo — zapewnił go po raz kolejny, choć zdawał sobie sprawę z tego, jak niewielką wagę miały jego słowa; mimo przekonania w nich obecnego; mimo tego, że mówił prosto z serca i z emocjonalnym drżeniem nieustannie obecnym w jego głosie — I niczego więcej nie potrzebuję, obiecuję — wlepiał i zatracał się w ciemnych, przeszklonych oczach, nim pozwolił sobie na kolejny, równie bezmyślny, a jednak tak potrzebny gest. Nim objął go ciasno rękoma, ponownie chowając w ramionach — I przepraszam Cię, naprawdę. Nie zasłużyłeś, żeby przez to przechodzić — nie samemu. Nie z jego winy.
A mimo to nie potrafił ugasić ulgi, jaka rodziła się w jego sercu; która pozwalała mu przytulić go jeszcze mocniej i schować twarz w zagłębieniu szyi, ukrywając tym samym zgromadzone w oczach łzy, których nie miał siły dalej chować w środku.
Bo dostał szansę - tę, na którą nie zasłużył; tę, której myślał, że nigdy nie dostanie, a teraz była mu bardziej potrzebna, niż oddech, nad którym stopniowo ponownie tracił panowanie przy próbach uspokojenia buzujących emocji, które w końcu mogły odnaleźć dla siebie błogie ujście przez bezwiednie wyznaczanie łzami wilgotnych ścieżek na jego policzkach i drżący oddech, opuszczający powoli jego usta
— Dziękuję, Soo.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp3 listopada 2024 21:27
Odnajdywał, może i zbyt dużo, oparcia w mocnym uścisku, w jakim teraz trwali. W bliskości, która rozlewała po drżącym ciele ciepło z cichą myślą, że nie musiał go tracić. Tym razem nie musiało być ulotną, wyrwaną na moment chwilą, w której ledwo mógł się zatracić. W biciu serca Yosoo, ledwie słyszalnym przez głośne i szybkie dudnienie jego własnego; w cichym głosie, drżącym, a zarazem dającym mu więcej zapewnienia, niż niejedno z tych stanowczo wypowiedzianych słów
— Od nowa — powtórzył słabo, kiwając przy tym równie delikatnie głową. Nie odsunął się nawet o centymetr, a jedynie miał wrażenie, jakby jeszcze bardziej zatapiał się w otaczającym go cieple. Chciał zacząć z nim od nowa; naprawić wszystkie błędy, jakie popełnił po drodze, i którymi stworzył niezliczoną ilość rys na ich relacji. Chciał zadbać o to, aby nie stać się powodem smutku i cierpienia Yosoo. Stać się w pełni kimś, u kogo mógł znaleźć oparcie, aniżeli ciągle pogłębiające się pęknięcia, których nie dawał rady samodzielnie załatać.
Poczuł naparstek paniki, jaki chciał opanować jego ciało, kiedy Yosoo poruszył się w jego ramionach, zaraz jednak uśmierzając słabo tlący się strach. Kolejną dozą delikatności, która była dla niego tak nietypowa, a zarazem była dokładnie tym, czego Powell teraz potrzebował. Sprawiała wrażenie szczerej, nieniosącej za sobą złości, czy irytacji, którą potrafił wzbudzić w chłopaku o wiele częściej. Niespecjalnie, a jednak zawsze precyzyjnie ciągnąc dokładnie za te struny, które drażniły Jeonga najbardziej.
Nie tym razem. Nie, kiedy wpatrywał się w ciemne, utęsknione oczy i odnajdywał w nich coś więcej, niż mrożącą pustkę i nienawiść; kiedy w końcu widział, jak powoli, niemalże niezauważalnie, wraca do nich utracony blask. Ten, który zawsze powinien mieć tam miejsce, bo sprawiał, że Soo był… Soo. Z drobną iskrą w oku; z lekko uniesionymi kącikami ust w tym łagodnym, a nagle dającym Yechanowi poczucie bezpieczeństwa, naturalnym odruchu.
Po raz pierwszy nie czuł choćby krzty stresu, kiedy znowu otoczyło ich wzajemne milczenie. Oddawał się bezmyślnie ciężarowi na ramionach i spojrzeniu, które czujnie się mu przyglądało, i za którym bezwiednie podążał.
Dopóki nie usłyszał słów, niemalże boleśnie dźwięczących mu w uszach, bo wydawały się tak znajome. Bo były znajome i przywróciły go do pierwszych zajęć na studiach; do chwili, gdzie postanowił usiąść obok Yosoo mimo lekkiej paniki, jaką odczuwał przez bijącą od niego energię i postawę. Odpychającą, a zarazem przyciągającą go jeszcze mocniej, choć wtedy nie był jeszcze świadomy, jak bardzo był gotów się w niej pogrążyć.
I nie dał rady; nawet nie próbował powstrzymać odruchowego uśmiechu, wraz z towarzyszącym mu krótkim, kruchym śmiechem, kiedy Yosoo ciągnął dalej, jakby uważnie śledził niezapisany skrypt z tamtego dnia
— Yechan Powell. I chyba będę musiał… — tak samo jak Powell, przecierający własne oczy z osadzonych na rzęsach, pojedynczych łez, nim ponownie spojrzał w jego kierunku; bez niepewności i dystansu, która towarzyszyła mu w sali wykładowej. Bez chłodu, jakim owiewał swoje słowa, byleby zapewnić sobie wystarczające pole manewru. Zastępując go teraz niepewnie uniesioną dłonią, aby okryć jedną z tych, które opierały się na jego ramionach, nim z ostrożnością pozwolił sobie na jej złapanie — Ale lepiej w salonie, niż w korytarzu, bo tutaj niewiele osiągniemy — przez nieśmiałe, pełne obaw, a zarazem potrzeby, splecenie palców i pociągnięcie w kierunku głębi mieszkania. O którego stanie dał radę chwilowo zapomnieć.

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp6 listopada 2024 22:14
Nie spodziewał się, że jeszcze będzie miał okazję złapać Yosoo za rękę. Poczuć bijące od niej ciepło, nawet w chwilach, kiedy kontrastowała temperaturą z jego własnymi; bo zawsze mógł je wyczuć. Kiedy powoli palce rozluźniały się pod wpływem jego własnych i bez oporu oddawały nieznacznemu chwyceniu. Kiedy powoli regulowały się wzajemnie, a Yechan odwlekał moment, w którym musiał wypuścić jego dłoń.
Coś, co w końcu musiał zrobić, jak już usiedli na kanapie, a miękkość materaca uzmysłowiła mu nieustanne napięcie jego ciała. Przypomniała o nagle zaistniałych obiciach na plecach, które dawały o sobie znać przy głębiej wziętym oddechu i przelotnej, zwyczajowej próbie ich rozprostowania. A jednak nie dał szansy słabemu grymasowi zaistnieć, hamując się do bezwiednego, szybszego powrócenia do wcześniejszej pozycji. Były cichym przypomnieniem tego, jak rozmowa się rozpoczęła; jak niewiele brakowało do tego, aby Yosoo nie siedział teraz tuż obok niego, pozwalając na ponowne zaistnienie ciszy, kiedy Powell podciągał nogi na kanapę, aby usiąść po turecku i z nieco większą ostrożnością opierał się o zagłówek. Pierwotnie z zamiarem przymknięcia oczu i skorzystania z nagle obecnego między nimi wyciszenia. Jednak wraz z wybrzmieniem uwielbianego zdrobnienia zrezygnował z jakiegokolwiek wcześniejszego planu, wracając do bardziej wyprostowanej pozycji, tak jawnie sprzedającej pełne skupienie swojej uwagi na Soo. Bo nie chciał się zajmować niczym innym, oprócz słuchaniem; słuchaniem i odpowiadaniem na wszystko, co wcześniej ignorował, czy traktował bezpiecznym milczeniem. Bo na to zasługiwał Yosoo. Na to, aby w końcu nie musieć chodzić wokół bruneta jak na szpilkach; aby nie musiał siłą wyciągać z niego informacji i rozczytywać najdrobniejsze z sygnałów, które były poza jego kontrolą. Zasługiwał w końcu na spokój i potrzebną jasność.
A Yechan czuł, jak żołądek nieprzyjemnie skręcał się we wszystkie strony na samą myśl. Dalej nie potrafił znaleźć odpowiedniego oparcia w sobie; bo wiedział, że wcześniej miał je u niego, co podkreślały setki rozmów i potwierdzeń. A jednak nie potrafił z niego skorzystać, kiedy nie mógł odnaleźć go u siebie; kiedy od samych podstaw wszystko było zachwiane, a język samoistnie odmawiał posłuszeństwa, kiedy rozpędzone myśli przekonywały go o jego braku racji.
W każdej chwili; w każdej sytuacji, a szczególnie tych, wymagających od niego największej ilości wrażliwości. Jak teraz, kiedy pragnął od razu zanegować podziękowania przyjaciela, a wręcz go przeprosić za niespodziewany wyskok z prezentem, którego mógł sobie nawet nie życzyć, bo nic nie byłoby w stanie zastąpić utraconej, wypełnionej wspomnieniami gitary. Kiedy w uszach dzwoniły mu niedawne słowa, podkreślające to, jak niewielką siłę tak naprawdę miała - że nie mogła nic zmienić, mimo czasu i nadziei, jakie włożył w każdy rysunek
— Cieszę się, Soo — i mimo sprzecznych reakcji rozrywających go od środka, mimo splecionych ze sobą palców, chowanych między nogami, kiedy poddawały się typowemu, acz łagodniejszemu niż zazwyczaj, nawykowi, na jego usta ponownie wkradł się blady, niewielki uśmiech wraz z kolejną dawką ulgi okrywającą leczniczo jego serce.
Tylko na moment odruchowo zmarszczył brwi, chwilowo zbity z tropu niepewnością Yosoo, pośpiesznie wertując wszystkie symbole zostawione na gitarze, nim nie trafił na ten jeden. Ten kluczowy, a nieplanowanie owiany największą tajemnicą, ponownie wywołujący bezwiedne drgnięcie kącików ust przy nieznacznym spuszczeniu wzroku
— Chodzi o te cyfry? — spytał, obrazując odruchowo ciąg niedokładnym nakreśleniem go palcem w powietrzu, choć nie potrzebował odpowiedzi; nawet na nią nie czekał, nim ponownie zabrał głos; z nagłym, nieplanowanym cieniem speszenia — To koordynaty. Tej wioski, o której opowiadałeś mi wtedy w zoo…

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp10 listopada 2024 23:23
Czuł na sobie czujne spojrzenie Yosoo. Jak śledzi jego nawet najdrobniejsze drgnięcia, które automatycznie starał się zdusić zaraz w samym zarodku czy dołączyć do nich lekkie zdziwienie czy naturalny, a zarazem tak nieszczery uśmiech, byleby umniejszyć ich wartości. Trzymał dłonie między swoimi nogami, w tej złudnej nadziei, że da radę je przed nim ukryć, choć kompletnie nieświadomie; skoro nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że paznokcie nieustannie sięgały do nadszarpniętych skórek, a jego nerwy odnajdywały dla siebie w tym choćby najmierniejsze ujście.
Był za bardzo przejęty zachowaniem przyjaciela. Reakcjami, na jakie oczekiwał, a których zarazem się obawiał; mimowolnym chowaniu się w sobie poprzez ciaśniejsze oplecenie się rękoma. Tym chwilowym milczeniu, jakie zastało po jego wyjaśnieniach i automatycznie podjudzało w nim więcej strachu - bo pewnie nie powinien
— Wiem, nie musisz nic mówić — bo pewnie było to idiotyczne. Bo to nie była sprawa, której powinien przypisywać tak wielką wagę; której nie powinien spisywać na gitarze z myślami wracającymi do obu historii, jakie mógł usłyszeć, szarpiącymi równie intensywnie za jego serce. Był w stanie mówić dalej; wyszukiwać setki wyjaśnień, umniejszeń i prób załagodzenia reakcji, z którą jeszcze się nie spotkał, a jego język działał szybciej, niż myśli dawały radę za nim nadążyć — Przepraszam, powinienem pewnie zostawić to Tobie-
A jednak przerwał, kiedy dwa, krótkie słowa, czy same dźwięki zostały uzupełnione przez… zdziwienie. Lekkie, acz niegroźne i szczere niedowierzanie, które zamknęło mu usta i zmusiło do zwolnienia rozpędzonych myśli, szykujących się na najgorsze. Yosoo nie był na niego zły. Nie był zły na to, że przyłożył trwały pisak do nieskazitelnego drewna gitary, aby zostawić tam wszystko, co mu go przypominało. Nie złościł się, że umiejscowił tam doprecyzowaną lokalizację miejsca, które było dla niego tak cenne i pozostawało sekretem przed każdym innym. I było miejscem, o którym opowiadał mu tak dawno temu, z kilkoma szczegółami i zaprawionymi kroplą goryczy historiami, jakie im towarzyszyły
— Zapamiętałem — przyznał bez grama błyskotliwości, a zarazem z wręcz boleśnie go obnażającą szczerością. Bo pamiętał - jak wszystko, jak każdy zwyczaj i szczegół Yosoo, które pragnął zanotować wyraźnie w swojej pamięci i nigdy ich z niej nie utracić. Starał się pamiętać o wszystkim, co wywoływało na jego twarzy uśmiech, a co doprowadzało go do szewskiej pasji przy samym wspomnieniu. O ulubionym kolorze i mieszance składników na pizzy, kiedy zamawiali jedzenie po wspólnych wyjściach. O tym, jak jedno z oczu nieznacznie, ledwie widocznie, przymykało się nieco mocniej przy tym niewymuszonym i szerokim uśmiechu. Starał się pamiętać wszystko.
— Jest dla Ciebie czymś ważnym — czymś, co sprawiło, że Yechan mógł usłyszeć złagodniały i przyciszony ton bruneta, zazwyczaj słyszany tak rzadko. Czymś, co ukoiło jego nerwy, kiedy serce groziło niewytrzymaniem przyspieszonego bicia, a w uszach nieprzyjemnie szumiała mu krew, wymieszana z oślepiającym strachem i niepewnością.
Tym samym, towarzyszącym mu teraz. I ugaszonym niemalże w ten sam sposób, kiedy palce Yosoo owinęły się na jakiejś jego części, tym razem odruchowo, krótko drgających dłoniach i wymieszały kontrastujące ze sobą temperatury. A zarazem zmusiły go do bezwolnego spojrzenia na swoje ręce; na pozaciągane skórki i ich podrażniony, mocno-różowy odcień, miejscami będący na granicy pęknięcia i przyozdobienia palców wąskimi strużkami krwi, aniżeli niewielkimi strupkami
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp12 listopada 2024 21:24
Yechan potrzebował Yosoo. Bardziej niż materiału do nauki na kolejne kolokwium z rzędu, które potrzebował zdać z jak najwyższą notą. Bardziej niż kilkunastu godzin spędzonych w sypialni przy przygaszonym świetle i jednym z licznych niezbudowanych modeli, aby wyciszyć się po całym tygodniu. Bardziej niż powietrza, które umożliwiało mu oddychanie i życie.
Bo to przy nim odnajdywał jego prawdziwy sens; przy nim czuł, jak jego serce wyczuwalnie przyspiesza tempa i faktycznie bije. Wpuszczał do siebie strach, którego desperacko unikał, a który pozwalał mu stawiać czoła komplikacjom, jakie występowały w prawdziwym, namacalnym życiu. To przy Yosoo miał wrażenie, że był czymś więcej niż pustą skorupą syna Powellów, zostawianego gdzieś w roku i wypełnionego powierzchownymi, zbywającymi tekstami. Yosoo nadawał jego życiu - jego istnieniu głębszy sens, niż ślepa pogoń za wypełnieniem oczekiwań, na które i tak nikt nie zwracał uwagi.
Zatracał się w tym w całości, za bardzo. Pragnął znaczyć tyle samo dla Yosoo, co on dla niego, a każdy moment, kiedy miał wrażenie, że ten prześlizgiwał mu się przez palce, zaciskał je z kolei boleśnie na jego gardle. Więc robił wszystko, aby mieć go przy sobie - uginał się pod naciskiem złośliwych komentarzy, nieraz jednak i tak wracając do wypominanych mu przez nie nawyków. Pozwalał się omamiać - dobrowolnie i chwilami świadomie, mimo krzyczącego w nim sprzeciwu. Zmieniał się, nawet na te ulotne chwile, tak, aby wypełnić przytłaczające go i jego zwyczaje warunki. Dobrowolnie stawał się pionkiem w grze, w której w końcu chciał brać udział. Bo dzięki temu miał go tuż obok; ze ślepą wiarą, że było mu dobrze.
Bo było. Był tego pewien. Cały ten czas zapewniał samego siebie w tym, że było mu dobrze, aż nie było za późno. Aż nadszarpnięte miejscami serce nie wytrzymało kolejnej, głębokiej, a zarazem tak płytkiej rysy, dającej upust nieujarzmionemu żalowi. Doprowadzającej do kompletnego zrujnowania tego, co nadawało mu jakikolwiek sens.
I nie zakładał, że kiedykolwiek da radę odnaleźć choćby jeden kawałek ruin, jaki pozwoli mu na ich przywrócenie. Że dostanie samą szansę podjęcia się tego, a jedynie spotka się z zatrzaśniętymi przed nosem drzwiami. Z kompletnym spaleniem jedynego mostu, który pozwalał mu przejść nad przerażającą, a pochłaniającą go pustką. Nie winiłby go za to. Zrozumiałby go. Mimo wyniszczenia, jakie objęło go jeszcze tego samego wieczora, którego próbował odnaleźć wsparcie w cudzych, chłodnych i nie tych ramionach.
A jednak siedział teraz w swoim pustym, zabałaganionym salonie. Razem z Soo, którego mocny uścisk i bijące od niego ciepło wywoływało w nim taką samą dawkę szoku, co pęknięcia muru, jakim starał się kompletnie odgrodzić od samego siebie. Tego samego, który wiedział, że musiał przywrócić na swoje miejsce; który nie zasłużył na to, aby kompletnie opaść i żyć w złudnej nadziei, że może wpuścić Yosoo z powrotem; że Yosoo chciał tam wrócić.
Dał sobie więc tę chwilę; ten kolejny, wyrwany od rzeczywistości dzień, podczas którego bezkarnie mógł zatapiać się w otaczającym go cieple i wynaleźć oparcie w trzymających go dłoniach, podczas gdy jego własne wszczepiały się w materiał bluzy.
Ze słabym uśmiechem i zaciśniętymi powiekami, kiedy słuchał jego słów. Nigdzie stąd nie pójdzie. Tych, których potrzebował, a zarazem tych, co wyraźnie nakreślały dystans, jaki zdołał między nimi zaistnieć. Na razie. Bo wiedział, że musiała nadejść chwila, w której znowu zostanie tu sam
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp16 listopada 2024 22:18
Nie powinien pytać. Nie teraz, kiedy podświadomie każde z jego słów wybrzmiewało zbyt desperacko; zbyt nacechowane rozpędzonymi emocjami, tak jawnie ukazując, że cała jego wartość opierała się na Yosoo. Na jego słowach i każdej formie dotyku. Na najmniejszych grymasach i emocjach wyrażonych w ciemnych oczach, które momentalnie starał się zrozumieć i wynaleźć sposób na dopasowanie się do nich idealnie. Szukał u niego akceptacji, czy sygnału, który, mimo swej subtelności, od razu pokazywałby mu, co robił źle.
Nie powinien dziwić się nagle zaistniałemu milczeniu, które sprawiło, że od znajomych, wplecionych we włosy palce i bijącego ciepła od dodającego mu spokoju ciała nagle zanurzył się w duszącym chłodzie, a cisza zdusiła słaby, podatny na najsłabszy podmuch wiatru, płomyk w jego sercu. Zmusiła bezwolnie do zastygnięcia w miejscu i wstrzymania oddechu, czując, jak ten pali jego płuca z każdą, kolejną sekundą bez odpowiedzi. Z palcami odruchowo odnajdującymi pojedyncze, luźne nitki przy bluzie przyjaciela i z chwiejnym spojrzeniem, szczęśliwie ukrytym przed Yosoo przez opadające na nie kosmyki i zajmowaną na kanapie pozycję.
Z wszystkim zamierającym w ruchu, jak po machnięciu różdżką, kiedy brunet przerwał swoje milczenie. Wymijająco; tak zrozumiale, a jednocześnie dusząc Powella od środka, gubiącego się w tych kilku słowach, które wybrzmiewały w jego uszach jak zza szklanej szyby i pozwoliły jedynie na słabe drgnięcie jednego z palców. Powinien go rozumieć; wiedział przecież, ile musiał naprawić nie tylko między nimi, ale i w samym sobie. Był na to gotowy. Powtarzał to w kółko, stawiając drobne kroki do przodu. Zbyt drobne. Zajmujące mu zbyt wiele czasu, aby mogły zostać nazwanymi właściwymi, czy być tymi, które odprowadziłyby go od największej porażki w jego życiu.
A jednak czuł, jak sama myśl bycia niewystarczalnym skręcała jego żołądek i doprowadzała do mdłości, aktorsko ukrywanych w dalej równomiernym oddechu i dłoni, mechanicznie odnajdującej miejsce zaczepienia na brzegu bluzy; w odruchu sprawiającym wrażenie równie obcego, co nienaturalne ruchy palców wplecionych w jego włosy, czy odnalezione dla siebie miejsce na nogach Yosoo, które nagle wydawało się dla niego nieodpowiednim. A zarazem będące jedynym, które chciał właśnie zajmować. Wszystko w przeklętej ciszy, na którą nie powinien sobie pozwalać, lecz jakakolwiek próba zabrania głosu, brutalnie strąciłaby potrzebną, nałożoną maskę; jedyną, powstrzymującą go od ślepego podążenia za wątpliwościami, jakie w sobie zrodził pod wpływem błędnego, po raz kolejny, rozszyfrowania oferowanych mu podpowiedzi.
Nie chciał iść spać. Jeszcze nie czuł czyhającego na niego tuż za rogiem zmęczenia. Nie chciał marnować chwil, jakie żałośnie wyrywał z oferowanego mu czasu, byleby dogonić marniejący smak spokoju i powrotu do tego, co kiedyś między nimi było na porządku dziennym, nawet jeśli było jedynie wspólnie pchanym kłamstwem, w którym pozwalali sobie na ulotny moment trwać.
Nie chciał, żeby Yosoo ogarniał cokolwiek w jego nędznej atrapie mieszkania, kiedy sam powinien odpoczywać. Kiedy powinien dostawać od Powella wsparcie, którego, jak zwykle, nie był w stanie mu zaoferować. Bo był za słaby, nie potrafiąc udźwignąć nawet własnych problemów, które sam na nich ściągał. Bo nie potrafił być dla niego silnym oparciem, kiedy sam z kolei zawsze na nim polegał i uzależniał się od niego.
Więc przerwał milczenie - równie zbywająco, pozostawiając, zapewne słuszną, propozycję bez słowa, czy nawet przypadkiem rzuconego drgnięcia ust, a jedynie sunął palcami po materiale bluzy, zezwalając kolejnej błahej, a napierającej mu na język, głupocie na rozbicie nieistotnej, może trwającej sekundę, ciszy
— Otwierałeś pudełko?

Y.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp17 listopada 2024 01:34
Jakie pudełko?
Wraz z tymi słowami mimowolnie zmarszczył brwi i wlepił spojrzenie w nieokreślony, dostępny mu punkt. Lecz nie ze złości, czy żalu, że Yosoo nie otworzył pudełka, które jeszcze dzień wcześniej niemal wciskał sobie w pierś, kiedy zmierzał do drzwi jego mieszkania bez jakiejkolwiek pewności, że te w ogóle się przed nim otworzą. Zwyczajnie zwątpił, czy faktycznie je tam zostawił. Nie pamiętał o tym, że z uwagą i dbałością o równość odstawiał je na stoliku przy kartce, byleby znajdowało się w pobliżu gitary, ani o tym, że przed wyjściem upewniał się, czy to, co miało znaleźć się w środku, faktycznie tam było. Pamiętał tylko stres, jaki przepływał przez jego ciało, kiedy czekał w sklepie na rezultat swojego zamówienia i bił się z myślami, czy była to w ogóle dobra decyzja, a nie ta, przez którą kompletnie straciłby ostatni naparstek szacunku, choć już wątpił w jego istnienie, u Yosoo.
Dał radę jednak rozwiać jego wątpliwości co do pozostawienia prezentu, już przy pustym stuknięciu palców o kanapę, na które przesunął, na tyle ile mógł bez poruszania głową, odruchowo, z czujnością, po brunecie wzrokiem. Po każdym szczególe, nieświadomie zapewniającym go o tym, że istniejąca frustracja nie była skierowana na niego, a samego siebie. To nagłe milczenie, przerywane ciężej wypuszczonym powietrzem, przy wykrzywiającej się twarzy, podczas mielenia w głowie myśli. Kiedy na skórze pod naporem palców naturalnie pojawiało się kilka zmarszczek, które chciał załagodzić lekkim muśnięciem dłonią; trzymanej dalej na odnalezionym na bluzie miejscu. Cała frustracja, wyrażana drobnymi gestami, a nie falą ciętych słów, które mógł usłyszeć za każdym razem, czasami dając radę zbyć je bez mrugnięcia okiem, a czasami biorąc je zbyt dosłownie i za bardzo do siebie. Cicha obserwacja, w której był w stanie się teraz zatracić, aby nic mu nie umknęło.
Tylko po to, aby zostać otępiająco, z niespodziewanie stającym w gardle oddechu, kiedy słowa Yosoo wydały się jedynie wytworem jego wymęczonej wyobraźni. Kiedy określenie odbijało się echem w mieszkaniu i wręcz dźwięczało w jego uszach, mimo niemalże niesłyszalnej głośności, w jakiej zostało wypowiedziane. W ostatniej chwili pohamował odruch gwałtownego i zdradliwego podniesienia się, pozostając przy samym spojrzeniu.
Przepraszam, kochanie.
Wypełnionym naiwną, niewinną nadzieją i emocjami, bo myślał, że nigdy go nie usłyszy, skoro już wcześniej sprawiało wrażenie co najwyżej przypadku. Skoro nie zasługiwał na to określenie, mimo tego, jak bardzo właśnie tym chciał dla niego być. Kochanie. Wyżerało go wyrzutami sumienia od środka w tym samym stopniu - bo wiedział, że Yosoo zwyczajnie powiedział za dużo - co zapraszało do serca ulgę i lekkość, bo prezentowało się niczym światło na końcu tunelu, do którego zamierzał zmierzać, niezależnie od długości oczekującej go drogi.
Nie zareagował od razu na pytanie, zagłuszone przez dalej słyszane przezwisko i niekontrolowane bicie serca, którego ścisku nie potrafił przypisać do jednej ze skrajności emocjonalnych. Dopiero po chwili, kiedy opuścił z powrotem spojrzenie, jak tylko poczuł szansę na zostanie przyłapanym, zainteresowanie zawartością pudełka dało radę jasno zabrzmieć w jego głowie, a ruch wplecionych palców zdawał się ponownie naturalniejszy, kojący. Wyciszający
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp19 listopada 2024 23:27
Czuł nawrót niepotrzebnego napięcia z każdym słowem, jakie opuszczało jego usta; jakby podświadomie czuł, że powinien zachować je dla siebie. Że nie powinien teraz zrzucać natłoku informacji na Soo, skoro dopiero ledwo co dali radę odnaleźć powierzchowne ukojenie w sobie. A jednak mówił dalej, rozwodził się o głupich kostkach do gitary, które od samego początku wydawały mu się ryzykownym, prawdopodobnie niechcianym prezentem, z którego jednak nie mógł zrezygnować
— Nie mogłem — tak jak z wyrzucenia szczątek gitary, dalej schowanych w szafie i sporadycznie przykuwających jego uwagę, kiedy nie przyszykował się na początek dnia wieczór wcześniej, mimo unikania pudła wzrokiem. Dał radę się wytłumaczyć jedynie marnym wzruszeniem ramion, pozwalającym mu również na zaciśnięcie zębów na języku, kiedy czuł napływające na niego przeprosiny. Kolejne. Te, za które nieraz napięcie nimi rosło jeszcze bardziej, bo zdaniem bruneta sprawiały wrażenie niepotrzebnych lub kolejnej próby ucieczki.
Nie potrafił jednak powiedzieć mu nic więcej na trafne, a zarazem tak dalekie od prawdy argumenty. Była zniszczona i nienadająca się do użytku, dla kogoś z zewnątrz potencjalnie nawet nie przypominając wstępnie utraconym kształtem instrumentu. Yechan przecież nawet nie potrafił na niej grać. Nie bez pomocy pary dłoni, delikatnie wskazujących mu, za które struny powinien pociągnąć i jak miał ułożyć swoje palce, aby wydobył się czysty dźwięk.
Teraz wiedział, że mógł tego już więcej nie zaznać.
Podobnie do kojącego działania delikatnego przeczesywania włosów, którego zatrzymanie było pierwszym, zbyt słabym, aby się przebić, sygnałem, że coś było nie tak. Że faktycznie powiedział to, co powinien zachować dla siebie, a nie obarczać tym Jeonga, będącego na skraju wytrzymałości od samego wejścia do jego mieszkania.
Dopiero pełne zniknięcie uspokajającego ciężaru zmusiło go do ponownego podniesienia wzroku. Do ujrzenia, jak dłonie Yosoo wczepiają się desperacko w bluzę, podczas gdy jego słowa niekontrolowanie spływały spomiędzy jego ust, plącząc się same ze sobą. I czuł się ponownie jak w rażącym go w oczy i niezrozumiałym, acz skrycie docenianym apartamencie - z rozpadającym się tuż przed nim Soo, tak odległym od tego, którego mógł widywać kiedyś. Tego, który szukał obrony jedynie w chłodnej twarze i oblanych jadem słowach, byleby nie ruszyć grubej zbroi ze swojego ciała; byleby nie pokazać własnej wrażliwości i słabości.
Ledwie zarejestrował, kiedy podniósł się z jego kolan, lecz tylko po to, aby ostrożnie, wręcz przesadnie powolnie przejąć jedną z dłoni bruneta. Z ciężko przełkniętą śliną i wystraszonym spojrzeniem, szczęśliwie zakrytym za warstwą zmęczenia, które jeszcze chwilę wcześniej starało się do niego powrócić
— Soo, spójrz na mnie… to nie jest głupie — powiedział w końcu, z niepewnością, jakby z głupim oczekiwaniem na pozwolenie, splatając pewniej palce z tymi należącymi do bruneta. Z cichym pozwoleniem, nakazem, że mógł zrobić to samo.
Nie było głupie; rozumiał go. Mimo wszystko, mimo tego, że dalej ją trzymał, to rozumiał, nie będąc w stanie się jej pozbyć ze względu na własną bezsilność i przywiązanie, do którego nie miał nawet prawa.
— Pozbędę się jej, obiecuję — nie liczyła się jednak dla niego żadna emocjonalna wartość, jeśli stała na drodze polepszenia stanu Yosoo. Jeśli podświadomie stała na drodze zostawienia za sobą przeszłości - obrzydliwie splamionej przez podjęte przez Powella decyzje i do czego nimi doprowadził, nieraz zapewniając samego siebie, że nigdy do czegoś takiego nie dopuści — Obiecuję.
OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi
seapolyp21 listopada 2024 22:04
Mimo świadomości, wręcz przekonania, że Yosoo kłamał, do czego potrzebował tylko uważnego, przenikliwego spojrzenia i tej, zbieranej przez kilka lat, znajomości co do najmniejszych czynników, i tak nie wiedział, co miał zrobić. Odkrycie kłamstwa nie ułatwiało mu odnalezienia potrzebnej odpowiedzi, czy tym bardziej samej idei na to, co powinien zrobić. Czuł jedynie panikę, która starała się przedrzeć na wierzch, a była trzymana w ryzach jedynie przez świadomość, że nie mógł na to pozwolić. Nie teraz, ani kiedykolwiek, jeśli chciał w końcu stać się źródłem wyciszenia i spokoju dla bruneta. Czymś, czym tak naprawdę nigdy nie był.
Bo sam wiecznie panikował, mimo prób ukrycia tego pod kamienną i oziębłą miną. Sam wiecznie ujawniał się ze swoimi wątpliwościami i niechęcią do postawienia nogi na nieznanym terenie, w obawie przed tym, co może się wydarzyć. To zawsze on musiał być uspokajany i zapewniany w tym, że wszystko będzie w porządku. I teraz, kiedy znalazł się po drugiej stronie, nie miał pojęcia, co ma robić.
Bał się zdać na instynkt, który niemalże zawsze wprowadzał go w tę błędną ścieżkę. Bał się zadawać pytania, które mogły jedynie pogorszyć sytuację. Bał się zrobić cokolwiek i chyba to było jego największym problemem.
Na tyle, aby nawet nie drgnąć, kiedy palce Yosoo boleśnie wbiły się w jego dłoń, a jedyne co zrobił, to odwzajemnił lżej uścisk w tej kolejnej, marnej próbie przekazania wsparcia. Jak delikatnym sunięciem kciukiem po wierzchu dłoni, mimo cichego przekonania, że chłopak nawet tego nie czuł. Ledwie pohamował zmartwione ściągnięcie brwi i nieprzemyślane, cisnące się na język pytanie, kiedy uderzyła go informacja, że nie był to jednorazowy przypadek. Zresztą przecież o tym wiedział - widział Soo w podobnym stanie, dzień wcześniej, kiedy niemal w amoku starał się mu pomóc, choć był głównym powodem ataku. Tak jak teraz, przez niepotrzebne słowa, które powinien zostawić na następny dzień, lub nigdy ich nie wypowiedzieć
— Wyrzucę — powtórzył, dbając o stabilność własnego głosu i przekonania, jakie miało w nim wybrzmieć. Nie wyobrażał sobie zostawić teraz pudła w szafie, kiedy na własne oczy mógł być świadkiem, jak wiele krzywdy było w stanie wyrządzić; krzywdy, której chciał uniknąć jak ognia, a mógł jedynie obserwować, jak rozwijała się tuż przed nim i ściskała nieprzyjemnie żołądek — Przysięgam.
Jakaś jego część idiotycznie chciała wstać z kanapy i zrobić to teraz. Jak najprędzej pozbyć się źródła problemu i liczyć na to, że to da radę ukoić wzburzone i duszące nerwy Yosoo, któremu chciał pomóc. Jakkolwiek. Nawet jakąś drobnostką, która pozwoliłaby mu na złapanie głębszego i spokojniejszego oddechu, niż te płytkie i urywane, które słyszał teraz. Które próbowały zawładnąć jego własnym i zmuszały do zużycia więcej siły na to, aby zachował potrzebny, stały i spokojny rytm.
Ten sam, który śledziła z wyczuciem oparta na plecach dłoń, podczas kreślenia na nich powolnych kółek, odruchowo rozpoczętych po nagłym nachyleniu się Yosoo. Jak i martwiących bardziej, niż powinny, słowach
— Okej — palnął jedynie cichym głosem, nim skapnął się, że pojedyncze słowo faktycznie dało radę opuścić jego usta — Znaczy nie okej, to niedobrze, ale jeśli musisz zwymiotować, to możesz — właśnie tego nie powinien robić, wiedział o tym i jedynie przez to zacisnął zęby, aby pozbierać wszystkie myśli i powstrzymać się przed kolejnymi idiotyzmami, które samoistnie się napędzały.
— Chcesz wody? — podjął się pomocy dopiero po, może i nieznacznej, kilkusekundowej, ale tak mu potrzebnej, przerwie. Tej, która wiązała się z łagodnymi, naprowadzającymi pytaniami i próbami odciągnięcia jego uwagi. Zrobieniem wszystkiego, kontynuując kojące sunięcie dłoni, byleby nie dokładać do natłoku, jaki miał miejsce w głowie Yosoo, ze złudną nadzieją, że da radę go rozwiać — Jestem przy Tobie, Soo. Nie musisz się z tym męczyć sam, więc jeśli tylko jakoś mogę pomóc, to mi powiedz.

y.

OdpowiedzUsuń
Odpowiedzi

Dodaj komentarz

HOT NEWS

[ 08.11.2024 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 01.11.2024 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 08.10.2024 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 01.10.2024 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

Wszystkiego… niegrzecznego! ♡

[ 03.09.2024 ] Rok numer dwa? Powiedzmy, że nie obyło się bez burz. Zdrady, romanse, rozstania, skandale, kłótnie, dramaty... Choć czy nie właśnie za to kochacie to miejsce? Rok temu obiecałam Wam więcej sensacji… i chyba nie zawiodłam. Ale to dopiero początek! Czy trzeci rok będzie jeszcze bardziej ekscytujący? W końcu nic nie jest niemożliwe na Manhattanie. Dziękuję, że jesteście, moi kochani Upper East Siders. I nigdy nie zapominajcie, że sekrety mają to do siebie, że prędzej czy później wychodzą na jaw. Buziaki!

[ 31.08.2024 ] Tick-tock on the clock, but the party don't stop, no... Cóż, ta jedna impreza ma datę przydatności! Już dzisiaj o 20 możliwość przesyłania odpowiedzi do ankiety most likely to... zostanie wstrzymana. Kto nie głosował, wie, co robić! Tonight, I'ma fight 'til we see the sunlight...

[ 29.08.2024 ] Wiem, że wszyscy nasi mieszkańcy świetnie się bawią w Palace, ale przyszło mi do głowy, że może Wam też przydałoby się trochę rozrywki... Jesteście gotowi na powtórkę najgorętszej ankiety? Stańcie w ogniu pytań i uważajcie, żeby się nie sparzyć. Someone call 911... looks like we could use a squad of firefighters over here!

[ 29.08.2024 ] Ze względu na aktywność autorów, lista obecności w tym miesiącu nie odbędzie się!

[ 17.08.2024 ] Pożegnajcie swoich plus one i rozejdźcie się do swoich stolików, by poznać partnerów na ten wieczór! Spokojnie, może podczas zabawy jeszcze się znajdziecie. Może... Wydarzenie Have you missed me? jest już aktywne!

[ 29.07.2024 ] Odebraliście już paczki? Jeśli nie, zjedźcie na dół swoich apartamentowców i spytajcie portierów, czy ktoś czegoś Wam przypadkiem dzisiaj nie zostawił... Wydarzenie Have you missed me? tuż, tuż! Oby Wam się poszczęściło znaleźć swoją Daisy.

[ 28.07.2024 ] Ze względu na aktywność autorów, lista obecności w tym miesiącu nie odbędzie się!

the bitch is back 💋

[ 07.07.2024 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 30.06.2024 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 08.06.2024 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 30.05.2024 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 22.05.2024 ] Ze względu na brak aktywności wydarzenie MET GALA zostało anulowane! Do trzech razy sztuka? Do zobaczenia za rok!

[ 09.05.2024 ] Nie ma to jak wiosenne porządki w garderobie! Idealny czas na to, by spakować zimowe futra i wywieźć je do prywatnego magazynu... Plotkara w ferworze nowych porządków wzięła się również za odświeżanie zakładek i zakamarków bloga! A jeśli mówimy o strojach, w czym pokazaliście się tego roku na najsłynniejszych nowojorskich schodach? Pamiętajcie, że wątek grupowy MET Gala jest już aktywny!

[ 08.05.2024 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 01.05.2024 ] Wątek grupowy MET Gala jest już aktywny! Przejdźcie się po... gnijącym (eww!) dywanie tymi schodami, o ile jesteście na tyle ważni, że Was tam oczekują, weźcie udział w kolacji i zobaczcie najpopularniejszą wystawę roku! Najlepsze czeka na Was na sam koniec… bo przecież słynne afterparty po Gali to już legenda!

[ 30.04.2024 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 20.04.2024 ] Oh my Beyoncé, you're quick! Blog zostaje na miejscu i następuje ograniczenie zadań administracji! Zgodnie z prośbą autorów, Plotkara wprowadziła również zmiany w jego funkcjonowaniu. Zasady publikacji kart postaci zostały zmodyfikowane, więcej informacji znajdziecie w zakładce about w podpunkcie Publikacje! Ponadto, od dziś do serwera you know you love me będą mogli dołączać autorzy, którzy z blogiem się rozstali. Więcej szczegółów w about w podpunkcie Aktywność!

[ 20.04.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: administracja! Zagłosujcie w ważnej ankiecie dotyczącej przyszłości bloga! ⚠️

[ 01.04.2024 ] Pierwszy ranking tego roku dobiegł końca, gratulacje dla naszych most followed! Myślicie, że zobaczymy ich ze sobą na wystawie Instytutu? Event MET Gala jest już aktywny!

[ 08.04.2024 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 31.03.2024 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 15.03.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net! Przypomnienie gorącej nocy Hare and Hounds... Zagłosujcie na swojego faworyta w kategorii The Best Player!

[ 09.03.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: administracja! Nie zapomnijcie zaznajomić się ze zmianami, które zaszły na blogu! ⚠️

[ 08.03.2024 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 29.02.2024 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności! Zagłosujcie w sprawie urlopów autorskich w leave poll!

[ 18.02.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net! Sprawdźcie, czy wygraliście w którejś z kategorii głosowania most likely to!

Niegrzecznych Walentynek! ♡

[ 11.02.2024 ] Przez cały czas dostarczania Waszym postaciom dobrej zabawy, chyba trochę zapomniałam o największych gwiazdach bloga... O Was! Co powiecie na małe głosowanie? Oh, this is gonna be so much fun! Zajrzyjcie do zakładki EVENTS, na nadsyłanie odpowiedzi do wydarzenia most likely to macie cały tydzień!

[ 09.02.2024 ] Announcement! Zapisy służą Plotkarze do ustalenia zasad wydarzenia oraz sprawdzenia, czy jest wystarczająco wielu chętnych, by mogło się ono odbyć. Autorzy mogą jednak dołączać do wątku w trakcie jego trwania, wypełniając ankietę! Jeśli więc dalej kusi Cię, by wybrać się na polowanie... Zapisz się na Hare and Hounds!

[ 08.02.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: administracja! Nie zapomnijcie zaznajomić się ze zmianami, które zaszły na blogu! ⚠️

[ 07.02.2024 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 03.02.2024 ] Znajdziesz tego, kogo pragniesz, czy może kogoś, kogo dopiero... zapragniesz? Uciekasz czy gonisz? A może uciekasz tak, by zostać złapanym... Wydarzenie Hare and Hounds jest już aktywne!

[ 01.02.2024 ] Gorące gratulacje dla wygranych wydarzenia it couple! Sprawdź, czy Twoi ulubieńcy zostali wyróżnieni!

[ 31.01.2024 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 20.01.2024 ] Na blogu pojawiło się nowe, gorące i bardzo niegrzeczne wydarzenie! Zapisy do Hare and Hounds rozpoczynają się właśnie teraz! Uda Ci się złapać tego, kogo pragniesz?

[ 20.01.2024 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: wydanie specjalne dla naszych most followed! Może to oni zostaną Waszą ulubioną parą roku 2023? Pamiętajcie o wydarzeniu it couple!

[ 14.01.2024 ] Przyszedł czas na głosowanie! Drugi etap it couple rozpoczęty... Głosujcie na swoją ulubioną parę 2023 roku!

Szczęśliwego Nowego Roku! ♡

[ 01.01.2024 ] Ostatni ranking dobiegł końca, gratulacje dla naszych most followed! Już niedługo możecie spodziewać się małej, słodkiej i bardzo złośliwej nagrody... Can't wait! Może to ich wybierzecie na swoją ulubioną parę? Event it couple jest już aktywny! Zerknijcie na wydarzenia roku 2024!

[ 31.12.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności! Zerknijcie w górę do zakładki EVENTS... Już jutro otwieramy nominacje do rankingu it couple!

[ 24.12.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net!

[ 08.12.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 02.12.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net! Zgarnijcie prezent i... followersów!

[ 30.11.2023 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 08.11.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 31.10.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 28.10.2023 ] Ranking Outfit of the Night zakończony! Zajrzyjcie do EVENTS i sprawdźcie, do kogo powędrowali followersi! Pamiętajcie również o trwającym wydarzeniu, opowiadaniu grupowym. Szczegóły w zakładce!

[ 12.10.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: Queen's BDAY! Post, na który wszyscy czekaliście, czyli podsumowanie mojej urodzinowej imprezy oraz głosowanie na Outfit of the Night! Zapnijcie pasy... Szykuje się jazda bez trzymanki!

[ 09.10.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: wydanie specjalne dla naszych most followed!

[ 08.10.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 01.10.2023 ] Ostatni tydzień wątku grupowego Queen's BDAY przed nami... i chyba bawimy się jeszcze lepiej, niż wcześniej! Dalsza część na stronie trzeciej! Pamiętajcie, by nadsyłać na maila Plotkary Outfits of the Night uczestników, a także... gorące ploteczki z formularza!

[ 01.10.2023 ] Trzeci ranking dobiegł końca, gratulacje dla naszych most followed! Na dniach możecie spodziewać się małej, słodkiej i bardzo złośliwej nagrody... Can't wait!

[ 30.09.2023 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 24.09.2023 ] Everyone, kalkulatory w dłoń i... liczymy! Pamiętajcie, że wątek grupowy Queen's BDAY kończy się 30.09, ale jednocześnie tego samego dnia o 23:59 zamykam punktację dla naszych most followed. Dlatego wyjątkowo tym razem możecie zgłaszać się po punkty już w trakcie wydarzenia! O, zapomniałabym! Za komentarze, w których autor wspomina dwie postacie lub więcej, Wy wybieracie, kto zbierze za nich followersów!

[ 19.09.2023 ] Update! bday party? how about a month-long party? Well, I think... Y-E-S! Większość aktywnych uczestników wypowiedziała się za przedłużeniem wątku, także... Miłej zabawy!

[ 16.09.2023 ] Ponad połowa wątku grupowego Queen's BDAY za nami... i wciąż bawimy się świetnie. Dalsza część na stronie drugiej! Pamiętajcie, by nadsyłać na maila Plotkary Outfits of the Night uczestników, a także... gorące ploteczki z formularza!

[ 08.09.2023 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 03.09.2023 ] Happy Birthday to Us! Dzisiaj mija dokładnie rok od założenia gossipgirl.net! Rok pełen plotek, ploteczek, nieszczęśliwych wypadków, zdrad, romansów i sensacji. Życzę nam wszystkim, by następny był jeszcze bardziej burzliwy! Dziękuję za ten rok, moi kochani Upper East Siders! Buziaki!

[ 01.09.2023 ] Łapcie swojego przystojniaka, szminkę, maskę... i ruszajcie na bal! Event Queen's BDAY jest już aktywny!

[ 31.08.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności! Keep that in mind, wydarzenie Queen's BDAY rozpoczyna się już jutro!

[ 23.08.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net!

[ 07.08.2023 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 31.07.2023 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 30.07.2023 ] Update zakładki gain followers: autorzy mogą od teraz odbierać followersów za komentarze pod postem plotkary: odautorskie (dla wybranej postaci) oraz fabularne (@instagramowe, dla postaci, od której pojawił się komentarz, maksymalnie 1 postać/post).

[ 27.07.2023 ] Na blogu pojawił się nowy, gorący post Q&A z bohaterami mojej strony! Zobaczcie najbardziej skandaliczne pytania (i odpowiedzi)!

[ 25.07.2023 ] Szansa dla spóźnialskich! Wyślijcie odpowiedzi do Q&A do 22:30 i zgarnijcie punkty dla Waszych postaci! Pamiętajcie, że odebrać followersów będą mogły tylko te postacie, które odesłały odpowiedzi!

[ 23.07.2023 ] Pamiętajcie, że dzisiaj ostatni dzień, w którym możecie przesyłać odpowiedzi do wydarzenia Q&A. Uwaga, odebrać punkty będą mogły tylko te postacie, które odesłały odpowiedzi!

[ 23.07.2023 ] Serwer you know you love me został uruchomiony... Link znajdziecie w górnym menu!

[ 21.07.2023 ] Czas na przesyłanie odpowiedzi do Q&A został wydłużony do niedzieli, 23.07! Czekam (nie)cierpliwie!

[ 17.07.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: wydanie specjalne dla naszych most followed!

[ 16.07.2023 ] Możliwość wysyłania pytań do Q&A została zablokowana! Sprawdźcie swoje skrzynki mailowe... Czekam na Wasze odpowiedzi do piątku, 21.07!

[ 08.07.2023 ] Pierwsza pula pytań naszego Q&A została wysłana. Sprawdźcie swoje skrzynki mailowe! Pamiętajcie, zawsze możecie zadawać nowe pytania w zakładce tego wydarzenia!

[ 06.07.2023 ] Nie przegap najnowszego powiadomienia ze strony plotkara.net! Zasada sprawdzania aktywności została zniesiona! Pamiętajcie, że najnowszy event Q&A wciąż trwa!

[ 06.07.2023 ] Lista obecności zakończona sukcesem!

[ 01.07.2023 ] Drugi ranking dobiegł końca, gratulacje dla naszych most followed! Już niedługo możecie spodziewać się małej, słodkiej i bardzo złośliwej nagrody... Beware!

[ 01.07.2023 ] Wszyscy ciekawscy niech szybko kierują się do zakładki z wydarzeniami! Event Q&A jest już AKTYWNY!

[ 30.06.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 08.06.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności zostały przeniesione do archiwum!

[ 31.05.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 21.05.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net!

[ 08.05.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności zostały przeniesione do archiwum!

[ 30.04.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 30.04.2023 ] Ze względu na brak zgłoszeń wydarzenie MET GALA zostało ANULOWANE!

[ 17.04.2023 ] Wydarzenie MET GALA jest już AKTYWNE! Czekam na Wasze zgłoszenia!

[ 08.04.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności oraz od których od czasu ostatniej listy nie pojawił się żaden komentarz fabularny, zostały przeniesione do archiwum!

[ 07.04.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net: wydanie specjalne dla naszych most followed!

[ 01.04.2023 ] Pierwszy ranking dobiegł końca, gratulacje dla naszych most followed! Na dniach możecie spodziewać się małej, słodkiej i bardzo złośliwej nagrody... Can't wait!

[ 31.03.2023 ] Na blogu pojawiła się nowa lista obecności!

[ 25.03.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net!

[ 08.03.2023 ] Karty postaci, których autorzy nie wpisali się na listę obecności, zostały przeniesione do archiwum!

[ 05.03.2023 ] Nowe powiadomienie ze strony plotkara.net!

[ 01.03.2023 ] Nie przegapcie najnowszej listy obecności!

[ 19.02.2023 ] Na blogu pojawił się nowy, gorący post walentynkowy! Zobaczcie, czy ktoś o Was w tym roku pomyślał!

[ 16.02.2023 ] W tabelce w gain new followers zaszły drobne zmiany i pojawiła się nowa pozycja!

[ 12.02.2023 ] Nowa wersja bloga została uruchomiona! Karty postaci zostały w miarę możliwy sposób przystosowane do nowego szablonu, jednak niektóre z nich (w szczególności te wykorzystujące kody) mogą wyglądać teraz nieestetycznie... Plotkara prosi, by autorzy zafundowali swoim postom piękny mani, pedi i odnowę biologiczną! I przede wszystkim, by przejrzeli uważnie zakładki, bo większość z nich przeszła spory remont!

💋

CREDITS

Nowy szablon został wykonany na zamówienie administracji bloga grupowego Gossipgirl.net i jest obsługiwany przez platformę blogger. Został przystosowany do przeglądarki Firefox, ale powinien wyświetlać się poprawnie także w pozostałych, choć należy mieć na uwadze, że mogą wystąpić drobne różnice w pikselach lub nawet zanik (czy mutacje w monstra) suwaków. Dlatego też użytkownikom, którzy nie posiadają myszek ze scrollem zaleca się jednak korzystanie z przeglądarki dedykowanej. Systemem operacyjnym zalecanym dla urządzeń mobilnych jest Android, w przypadku iOS narzucone rozmiary ekranu mogą powodować przesunięcie gadżetów.

Szablon został wykonany przez Mefe i większość kodów użytych na stronie została napisana albo zmodyfikowana przez nią osobiście na bazie systemowego motywu Dark. Zestaw wykorzystywanych ikonek został zapożyczony od Cappuccicons, a widoczne w panelu usta pochodzą z galerii PNGEgg i zostały przerobione na potrzeby tej strony.

Wszystkie pozostałe elementy zostały zainspirowane lub wykonane przy współpracy z W3Schools. Wszelkie prawa do szablonu są zastrzeżone, a on sam udostępniony do wyłącznego użytku bloga Gossipgirl.net

Update: animacja ze świątecznymi życzeniami, zamieszczona w okienku popup należy do Chris Gannon, a grafiki pochodzą z Icon Archive.

you know you love me

STRONY

HELLO, FOLLOWERS!

MOST FOLLOWED

Jeong Yosoo, just burn it

107 komentarzy:

HOT NEWS

the bitch is back 💋

PLOTKARA.NET

user announcements

NEW FOLLOWERS

NEW POSTS

LADIES

got some gossip?

GENTLEMEN

CREDITS