Pani Malibu maluje sobie usta drapieżnym bordo

MARIE WALL

13 X 2004, Marilyn Josephine Wallander, uczennica ostatniej klasy LaGuardia High School na wydziale wokalnym, przyszła studentka Juilliard School, jedynaczka, ukochana córeczka właściciela kancelarii adwokackiej Wilmar&Wall, Tannera Walla i słynnej pianistki, Brittany Hallowell, wnuczka byłego polityka, Kurta Hallowella, dwupoziomowy apartament w centrum, zagraniczne wakacje, tajemnicze listy, wielka obsesja na punkcie tego chłopaka

▲ ▽ ▼ △

Pierwszy raz jest wstrząsem, maniakalnym chłonięciem barw i kolorów, sposobu, w jaki odgarnia zabłąkane kosmyki włosów z czoła, intensywnym przewiercaniem jego duszy na wylot. Pierwszy raz zapada jej w pamięć tak głęboko, jakby został wypalony na dnie jej serca, w samym środku mózgu. Pierwszy raz wżera się dogłębnie w najwrażliwszą część ja, zostawia ślad trwały, bolesny i rozkosznie słodki, jak blizna, po której można czasem przejechać palcem, żeby sobie przypomnieć. Pierwszy raz jest niepowtarzalny, inny od wszystkich, których jeszcze kiedykolwiek może doświadczyć, jest przesyceniem i nienasyceniem jednocześnie, wyostrzeniem wszystkich konturów, szarpaniem w dole brzucha, pożądaniem, żalem, tęsknotą.
Pierwszy mail jest próbą, po części żartem, po części ciekawością, jak to w ogóle jest?, odpowiedzią na nieprzemyślane pytania. Pierwszy mail przynosi ze sobą zapach wolności, niekontrolowany chichot wzbierający w gardle, smak zakazanego owocu. Pierwszy list jest krokiem naprzód, plamą krwi na koszuli, pierwszy list zakrawa o morderstwo poczucia bezpieczeństwa – ale ona czuje się słodko, błogo, bezkarnie, grzecznie i grzesznie zarazem.

Marie Wall wzrasta w przekonaniu, że jest jej pisany sukces na każdej płaszczyźnie. Marie Wall jest stuprocentową córeczką tatusia, który wróży jej wielką przyszłość. Marie Wall, jej złote włosy i długie rzęsy, jej bezbronne oczy i delikatne uśmiechy. Marie Wall nie wygląda na osiemnaście lat. Marie Wall ma niewinną twarz, pełną łagodności i sporo na sumieniu. Marie Wall jest bogatą dziewczynką z dobrego domu, a takich dziewczynek nie sposób podejrzewać o najgorsze. Marie Wall nosi drogie ubrania i marzy o tym, co niedostępne. Marie Wall nie ma przyjaciół, raczej znajomych, których trzyma przed niewidzialną granicą, za którą chowa wszystko, co cenne.

Drogi Karlu,
chciałam Ci tylko powiedzieć, że nie mogę przestać o Tobie myśleć. Odkąd Cię zobaczyłam (a był to wtorek i siedziałeś wtedy w kawiarni) – zamyślony i samotny, wyglądałeś tak, jakbyś za towarzystwo miał jedynie promień słońca, który zaplątał się w Twoich włosach – stale mam w głowie tę scenę. Kiedy zamykam oczy, obraz robi się jakby jaśniejszy i wyraźniejszy. Nic nie pomaga. Kompletnie nic.
Powoli zdaję sobie sprawę, że to wszystko – maile i listy – przestaje mi już wystarczać. Chcę Cię poznać, tak żywego jak w tamtej kawiarni, poczuć ciepło Twojej dłoni i szybki puls krwi w żyłach, przeczesać palcami jedwab Twoich włosów. Chcę mieć Cię dla siebie, mieć Cię na wyłączność, dzielić z Tobą najskrytsze sekrety, i nie dzielić się Tobą z nikim. Często o tym myślę. Często myślę o Tobie.
Drogi Karlu,
chciałam Ci tylko powiedzieć, że nie mogę przestać o Tobie myśleć.

Szukamy najlepszego "przyjaciela" (dowolnej płci); wiecie, gdzie mnie znaleźć.
jestem.schizofreniczka@gmail.com