please, don't do this

chapter two

by coup d'état and Rudy Chomik

— Chciałaś mnie widzieć — mruknął Seojun i przekrzywił głowę odrobinę w lewo, unosząc przy tym wyczekująco brwi. Uśmiechnął się pod nosem, przesuwając wzrokiem po twarzy dziewczyny, po czym skupił się na jej oczach. Robił dobrą minę do złej gry. Ten krótki teatrzyk obojętności odstawiał po prawdzie dlatego, by samego siebie przekonać, że nie ma się czym denerwować, bo choć na jego twarzy widniał klasyczny wyraz wyluzowania, w środku się niemal gotował. — Tęskniłaś? — dodał, a jego uśmiech stał się odrobinę zadziorny.

Maska.

Czy już wszyscy wiedzieli o tym, co się wydarzyło w Korei?

Siedzieli z Bluebell w restauracji na dachu wieżowca, w którym dziewczyna mieszkała. Dziwnie było znaleźć się tam po dwóch latach, kiedy jeszcze nie tak dawno spędzali tam co trzecie popołudnie, trzymając się za ręce i szepcząc głupie słówka do ucha — ciesząc się z zauroczenia tak, jak tylko potrafią nastolatkowie.

Blue jednak nie wydawała się wyluzowana. Siedziała na krześle, mierząc go uważnym spojrzeniem i nie odwzajemniła jego uśmiechu, a gdy zadał pytanie, jej brew mimowolnie drgnęła w wyrazie zaskoczenia. Seojun odnosił dziwne wrażenie, że jest w stanie go przejrzeć na wylot.

— To prawda, chciałam cię widzieć — powtórzyła za nim, bo nie bardzo wiedziała, jak ma mu przekazać najświeższe informacje. Rozejrzała się dookoła, a upewniwszy się, że nikt nie kręci się wystarczająco blisko, aby podsłuchać ich rozmowę, nachyliła się delikatnie nad stolikiem. Postanowiła, że najlepiej będzie powiedzieć prawdę, nie owijając w bawełnę. — Jestem w ciąży, Seojun — wyszeptała, a gdy tylko te słowa opuściły jej usta, poczuła, jak robi się w nich sucho i jednocześnie zaczyna ją mdlić. Nie była pewna, z jakiego powodu.

Seojun poczuł jakby spadał. Jakby przez jego ciało, poczynając od czubka głowy, a na stopach kończąc, przelał się chlust lodowatej wody. Bardzo dobrze, że siedział, bo gdyby nie to, z pewnością znalazłby się w tym momencie na posadzce.

— Nie — powiedział, a z jego ust wydobył się jednocześnie nerwowy chichot. Jego wzrok z oczu Blue przeniósł się prosto na jej brzuch i spoczął tam przez krótką chwilę zanim chłopak na powrót podniósł głowę. — Nie, to... Nie, Blue. Ja... Bells, powiedz, że zebrało ci się na głupie żarty.

 Myślał tylko o sobie, przyglądając się wiadomościom od dziewczyny — że z pewnością prawda o nim wyszła na jaw. Dopiero w tym momencie dotarło do niego, jakie to było głupie. Nawet gdyby cały Nowy Jork dowiedział się o jego sytuacji, Blue nie miała żadnego powodu, by skontaktować się z nim choć jeden raz, nie mówiąc już o kilkunastu wściekłych wiadomościach głosowych, które mu zostawiła.

— Nie gap się tak — syknęła dziewczyna cicho, kuląc ramiona. Nie chciała, aby ktokolwiek więcej się dowiedział. Na ten moment wiedzieli tylko oni dwoje i Bells chciała, żeby tak pozostało. Przynajmniej do czasu, aż zdecyduje, co dalej. Zmarszczyła brwi, spoglądając na niego z kpiącą miną. — O tak, to żarty, przecież wiesz, jak wielkie mam poczucie humoru — zironizowała, splatając ręce pod biustem i odrobinę odchylając się na krześle. — Nie, Seojun, nie żartuję — dodała, aby ten kretyn przypadkiem nie wziął jej poprzednich słów na poważnie. Przyglądała mu się przez chwilę w milczeniu, bo tak naprawdę nie wiedziała, co jeszcze mogłaby powiedzieć. — Ja... — zaczęła, ale szybko zwiesiła głos. — Nie wiem, co zrobić — szepnęła zgodnie z prawdą. 

Miała być gwiazdą. Nadal mogła nią być i gdy zobaczyła pozytywny wynik, nie miała wątpliwości, co do dalszego planu działania. Czekając na jakąkolwiek reakcję Seojuna, nagrywając mu się kolejny raz na skrzynkę czy wysyłając wiadomości, zaczynała się zastanawiać...

Chłopak wsunął dłonie we włosy i przeczesał je powoli, pochylając się odrobinę. Starał się zebrać myśli, ale tak szybko wirowały mu w głowie, że nie był w stanie wyłapać z nich czegokolwiek sensownego. Poza wyjątkowo realistyczną wizją jego matki, która próbowała udusić go poduszką... Chociaż może na to również byłaby w stanie znaleźć wytłumaczenie? Nie martw się, Seojun. Wiem, potknąłeś się i wpadłeś pani między nogi.

Nagle podniósł głowę, rejestrując ostatnie słowa dziewczyny.

— Jak to... Nie wiesz? Czy to w sumie nie oczywiste? — powiedział, wpatrując się w oczy dziewczyny z niedowierzaniem. — Chyba nie zastanawiasz się nad tym, by... Zaraz, chcesz urodzić to dziecko?

Bluebell odwróciła spojrzenie od twarzy Koreańczyka. 

Czy nie miał racji? Czy wszystko w ich sytuacji nie było oczywiste? 

Dziewczyna zacisnęła wargi w cienką linię i pokręciła powoli głową. Decyzja, jaką miała do podjęcia nie była łatwa. Chodziło o jej przyszłą karierę, ale jednocześnie miała dziwne przeczucie, które ciążyło jej na sercu... Jeżeli to była jedyna szansa? Miała świadomość, jak bardzo wyniszcza swój organizm, dlatego była jeszcze bardziej zdziwiona, gdy test ciążowy miał pozytywny wynik.

— Nie wiem, w porządku? — Nie podobało jej się, w jaki sposób na nią patrzył. Przecież nie zrobiła tego specjalnie! — To... Trudne — burknęła, patrząc na twarz chłopaka. Mimowolnie ułożyła ręce na swoim płaskim brzuchu. Świadomość, że wewnątrz rozwijało się nowe życie była szalona. Nie mieściło jej się to w głowie... Siedziała przy stoliku i prowadziła rozmowę, a jednocześnie w jej brzuchu tworzyło się życie. — Po prostu... — Ponownie odwróciła spojrzenie od jego twarzy i zagryzła wargę. Nie wytrzymała tak długo, oparła łokieć o stolik i wsunęła koniuszki palców do ust, aby zacząć skubać zębami zadartą skórkę. — Nigdy nie podejrzewałam, że będę miała taki problem...

— Ja też nie — powiedział chłopak, patrząc dalej na Blue uważnie. W końcu wyciągnął rękę, by złapać ją lekko za dłoń, za tę, której skórki tak uparcie obgryzała. Musiał zmienić taktykę. — Nie denerwuj się.

Pierwszy szok minął, a stres zaczynał usuwać się na rzecz przedziwnej euforii. Myśli już nie wirowały tak szybko. Przecież jego sekret wciąż był bezpieczny, więc nie było się czym martwić, czy nie tak?

— Rozumiem cię, Bells — wymruczał, głaskając delikatnie wierzch dłoni dziewczyny. — Ale chyba oboje wiemy, co w tej sytuacji powinniśmy zrobić, prawda?

Mimo wszystkich krzywd doznanych ostatnimi czasy, dalej był tym samym zepsutym chłopakiem, który przez życie przechodził tak, jakby cały świat należał do niego. Niedawne załamanie nie pozbawiło go przecież umiejętności pielęgnowanych przez lata.

Z Bluebell Freasier poznali się parę lat temu, gdy Seojun wraz z rodzicami zamieszkali w Nowym Jorku i szybko ich znajomość przerodziła się w związek. Nie było to nic poważnego, a przynajmniej nie w oczach dorosłych ludzi — relacja dwójki wczesnych nastolatków, która po kilku miesiącach (a raczej po poznaniu przez Blue sekretu kariery Kima) rozsypała się w drobny mak. Nie widzieli się od tego czasu dwa lata, a ich drogi na powrót się złączyły pewnego jesiennego wieczoru, gdy Seojun ujrzał na kuchennym blacie w domu rodzinnym zaproszenie na balet. Poszedł z zamiarem rozmowy, ale kiedy już zobaczył dziewczynę, nie mógł sobie odpuścić — im ona bardziej go odtrącała, tym bardziej nie mógł się doczekać, aż znowu wkupi się w jej łaski. I wkupił. Parę tygodni później po imprezie charytatywnej w Plazie, tuż zanim wyleciał do Korei. Była to miła podróż w przyszłość.

Nie podejrzewał, że wróci jak bumerang.

— Nie wiem, czy chcę... — odparła Blue z naciskiem, a w jej spojrzeniu można było już dostrzec upór.

— Masz siedemnaście lat, Bells, ja dwadzieścia — mruknął Seojun słodkim tonem, dalej głaskając delikatnie wierzch dłoni dziewczyny. — Co by rodzice na to wszystko powiedzieli? Myślisz, że ucieszyliby się, że córka, w której pokładają tak wielkie nadzieje, będzie się teraz bawić w... Rodzinkę? A poza tym chujowi byliby z nas rodzice. Podobni do naszych.

Dziewczyna nie wydawała się jednak przekonana jego słowami. Spoglądała niechętnie na ich dłonie i choć się nie odsunęła, Seojun niemal czuł w powietrzu, jak rośnie w niej wściekłość.

— Czyli co? — zapytała, uniósłszy nagle spojrzenie na twarz chłopaka. — Tak po prostu chcesz mi powiedzieć, że mam sobie iść i, ot tak, pozbyć się go? Dziecka? — Oparła wolną dłoń powoli na brzuchu. — Bo ty tak chcesz? Bo brak ci odpowiedzialności? Bo nie widzisz więcej, niż czubek własnego nosa? Bo masz totalnie w dupie to, przez co ja będę musiała przejść?

Seojun przestał się uśmiechać. Zabrał dłoń i mimo że próbował ze wszystkich sił, nie mógł powstrzymać grymasu wściekłości, który cisnął mu się uparcie na twarz.

— Tak. — Jego głos był zimny jak lód. — Było mi naprawdę miło cię przelecieć ten miesiąc temu, ale to nie znaczy, że nabrałem ochoty do bycia tatusiem. 

Blue zmrużyła oczy.

— Nie zachowuj się tak, jakbym była szczęśliwa z tego powodu, bo, uwierz, gdybym mogła wybierać ojca dla swojego dziecka, luksusowa prostytutka byłaby ostatnia na liście — warknęła, układając dłonie na blacie stolika. 

Nagle dziewczyna zerknęła w górę, orientując się, że w którymś momencie musiał do nich podejść kelner. Wpatrywał się w nich teraz zdezorientowanym spojrzeniem, przenosząc wzrok od jednego do drugiego i chyba próbował coś z siebie wydusić, ale głos musiał mu utkwić w gardle.

— Spadaj stąd. Po prostu idź — powiedział Seojun, machając ręką w kierunku mężczyzny.

— Widzę, że dajesz dzisiaj piękny popis dobrych manier. — Blue uśmiechnęła się słodko, sięgając ręką po szklankę z wodą. Ściskała ją tak mocno, że knykcie jej pobielały. — I niestety, ale twoja marna manipulacja nie przyniosła skutku. Może działa na stare, zdesperowane baby... — Uniosła brwi. — Ale nie na mnie, Seojun. Nie wiem, co postanowię, ale możesz być pewien, że twojego zdania już nie będę brała pod uwagę. 

Chłopak wpatrywał się w Blue przez moment. Poczuł, jak ręce mu drżą, lecz nie wiedział z jakiego powodu — czy z wściekłości, czy ze stresu. Myślał jedynie o tym, że już kolejny raz jego przyszłe życie leżało w rękach kogoś innego, że znów tracił kontrolę. Że coś, czego nie chciał całym sobą, najprawdopodobniej się ziści. I że kto inny rości sobie prawo do czegoś, co powinno być również jego decyzją.

Mimo wszystko miał jeszcze szansę na naprawę tej sytuacji. Rozmowa się przecież nie zakończyła, więc mógł przedstawić Blue swoją rację — poprosić, by liczyła się z tym, czego pragnie i czego nie chce. Ale miał już serdecznie dość próśb. I tak, jak już zostało wspomniane, nie był jednym z najlepszych ludzi żyjących na tym świecie.

— Choćbym własnymi rękami miał cię zrzucić z twoich pięknych schodów z balustradą — odwzajemnił uśmiech — nie dopuszczę do tego, żebyś urodziła moje dziecko. Nie dopuszczę. A sposobów jest wiele.

— Jesteś chory — stwierdziła  Blue z obrzydzeniem, gwałtownie wstając od stołu. Seojun złapał dziewczynę za nadgarstek i mocno pociągnął w swoją stronę, by na niego spojrzała. Syknęła z bólu, ale uniosła wzrok. — Zwariowałeś.

— Może. Ale to chyba kolejny powód, by wybrać sobie innego kandydata na ojczulka, co nie? — wyrzucił wściekle, dalej trzymając jej rękę. — Pamiętaj, Bells. Nie wrobisz mnie w to.

Dziewczyna w końcu wyszarpała rękę z uścisku. Posłała mu jeszcze jedno wściekłe spojrzenie, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę wyjścia. Seojun natomiast gwizdnął głośno, machając niedbale ręką w stronę kelnera. Należał mu się stek. Najlepiej krwisty.