When Icarus fell, he arose, wishing for the world to burnwith him

Icarus Ardell

13.11.2002, Chicago, Illinois —— jedyny syn właściciela koncernu lotniczego i zbrojeniowego, miliardera, Thomasa Ardella i Louise Marten – Ardell, aktorki filmowej nagrodzonej Oscarem za główną rolę kobiecą w kontrowersyjnym thrillerze Manacled —— w Nowym Jorku od lipca 2021 roku —— wynajmuje mieszkanie współdzielone z pewną Niemką —— student medycyny Uniwersytetu Columbia —— namiętnie kolekcjonuje pierwsze wydania tomów poezji —— w pokoju zamykana na klucz szkatułka z drobiazgami o wartości sentymentalnej —— czarne golfy, koszule, srebrna biżuteria, drogie perfumy —— osobowość dyssocjalna —— autor enigmatycznych wierszy będących szyfrem do jego obsesji i paranoi —— fotograf z pasji, część zrobionych przez siebie zdjęć zamieszcza na swoim instagramie —— więcej —— powiązania

Mówiła, że w powietrze wzbił się ostro i zwinnie, szybował ubrany w topniejący wosk, a świat wydawał się płonąć we wrzasku trawionych ogniem ciał. Śmiał się w psychotycznej ekstazie i sięgał ku słońcu, na zawsze chcąc czuć niezdrową wolność. Upadł jednak — straceńczo i boleśnie, łamiąc wszystkie kości o twardą powłokę wody. Krztusił się i dusił, aby w pajęczych podrygiwaniach wypełznąć na brzeg, łamiąc chude palce i paznokciami do krwi drapiąc brudną ziemię. Szeptał coś i klął, mimo zgaszonego ognia wciąż słysząc agonie.
Mówiła, że pozostało po nim zaledwie krótkie wspomnienie, zamknięty w szkatułce kieł potrąconego przez samochód psa, którego podobno nigdy nie spuszczał z oczu. Przekręcała w zamkach klucze i zawieszonym w powietrzu milczeniem ostrzegała, że nie wszyscy będą wyrozumiali. Milczał więc i obserwował, piękne ciała w wyimaginowanych sinych plamach.
Mówiła, że jego życie będzie grą dla widowni złożonej z setek obcych, a on uśmiechał się i przebiegał palcami po bliznach, w milczeniu kiwał głową, niemo drwiąc, bo to ją od lat obierał sobie jako pierwszą widzkę. Obserwował ją na telewizyjnym ekranie, śledził wzrokiem szaleńcze grymasy i odległe miny, nagie ciało w objęciach obcych, męskich dłoni i doskonale wiedział, że dopiero wtedy jest w pełni prawdziwa i żywa.
Mówiła, że go nienawidzi. Z uśmiechem patrzyła mu się w oczy, a on w odbiciach jej źrenic widział siebie, ich zmieszaną złość i obrzydzenie. Pozowała z nim do zdjęć i gładziła włosy, po premierach pijąc wino. Znikała i wracała, z każdym powrotem traktując go coraz chłodniej, by żadne z nich nie pamiętało już słów matki do syna, zamiast nich czując ból dłoni i pieczenie skóry po bolesnym spoliczkowaniu. To ją zabił pierwszą, dotkliwie ranił, wyłupywał oczy i rozczłonkowywał ciało w oparach krwi czując drogi perfum.
Mówiła, że życie to iluzja, a on powtórzył jej to, gdy odjeżdżała.

Ciężko jest żyć w wiecznym pohamowaniu, ciało spowalnia, myśli krzyczą, podsuwając mu do umysłu mistrzowskie wizje tortur. Zimno obserwuje ludzkie korzyści i przeszkody, w niektórych wyszukując tymczasowe widma bliskości, łapie, trawi i wyrzuca, w znudzeniu poszukując ciekawszych wrażeń i fascynacji.
Ciężko jest żyć w złudnym przystosowaniu, nie łamać nieznaczących nic reguł i udawać, że znaczące są dla niego ludzkie westchnienia i nijakie smutki. Zamyka się więc w swoich zepsutych imaginacjach, na papierze splatając chore myśli w chore wiersze, w kadrach zatrzymując żywe tchnienia tych dla niego pięknie martwych. Napawa się cierpieniem, rozcina skórę, wyrywa żyły, przypala, rozcina, przewiercając się przez kości i wgryzając w jasne ciała, wyżynając inicjały i słowa poezji na mięsnym pergaminie. Zaciska palce na szyjach i liczy siniaki dążąc w obsesji do perfekcji. Ta o sarnich oczach i wykręconym karku ofiarowała mu naszyjnik, ta druga o zaszytych ustach nieśmiałą koronkę, ta dziesiąta pierścionek, inna skrawek siebie zamknięty w krótkim liście.
Ciężko jest żyć w torturze spiłowywania kłów, mięśnie wiotczeją w za ciasnej dla wilka skórze owcy. Gdy mara przenika na płaszczyzny jaźni, mieszając zmysły i karmiąc paranoje.
Ciężko jest żyć, gdy fikcja piękniejsza jest od prawdy.

[ As he floated in staunch defiance of heaven's fire,
He knew no one had flown higher. ]

ODAUTORSKO:
KOD: cactus
cytaty: pinterest | fc: Paul Manniez
Stworzenie społecznie przystosowanego w swoim nieprzystosowaniu psychopaty było dla mnie eksperymentem — mam nadzieję, że udanym. W karcie nie zdradzam o Icarusie za wiele, ale będziemy go razem rozszyfrowywać w wątkach. :D