Więcej

Urodził się w rodzinie, w której jego los został przypieczętowany jeszcze zanim właściwy plemnik zdołał przedostać się do komórki jajowej, tworząc zarodek. Pierworodny chłopiec, przyszły prezes u steru wielomiliardowej schedy, obojętnie czy mu się to podoba, czy też nie. Wymagano od niego więcej, ale również dawano mu więcej, niż byłby w stanie chcieć. Jonathan Montgomery wziął sobie za cel stworzenie małego geniusza, więc w wieku trzech lat Cillian potrafił czytać i pisać, w przedszkolu opanował grę na pianinie, skrzypcach i wiolonczeli, szkołę ukończył dwa lata wcześniej, niż jego rówieśnicy z najwyższymi ocenami i uzyskawszy pełną punktację z testu SAT, a mając dwadzieścia trzy lata otrzymał stopień doktora nauk prawnych. Innych prawników zajmujących się prawem spółek handlowych zjada na śniadanie i słusznie uważa, że nie są godni, by chociażby wytrzeć mu buty.
W ogóle uważa, że nikt nie jest godny przebywać z nim w tym samym pomieszczeniu i oddychać tym samym powietrzem. Kiedy ktoś ci wmawia, że jesteś najlepszy, zaczynasz w to wierzyć i wcale tego nie kwestionujesz.
Nigdy się nie uśmiecha, chyba że sarkastycznie. Jest cynikiem i nihilistą, a jedyną przyjemność czerpie ze stale rosnącej sumy na jego koncie. Rodzeństwo traktuje jak powietrze, uważając, że żadne z nich nigdy nie dorośnie mu do pięt. Kontakt z matką urwał w chwili, gdy senior rodu postanowił znaleźć sobie młodszą żonę. Mimo trzydziestu sześciu lat na karku nie był w żadnym poważnym związku. Rodzina podejrzewa, że jest gejem, ale nie potwierdził ani nie zaprzeczył tym plotkom, uznając, że nie są warte jego czasu i energii.
Zarobione pieniądze wydaje wyłącznie na własne i dla własnej przyjemności, a wszelkie wpłaty na cele charytatywne są inicjowane przez jego speców od PR-u. Na wydarzeniach towarzyskich pokazuje się z musu, żeby unikać kryzysów wizerunkowych firmy. Lepiej zapobiegać niż leczyć, czyż nie?
Nikt nie wie, że ma tajemnicę. Nikt nie wie, że tylko w czterech ścianach swojego luksusowego penthouse’u na Upper East Side może być w stu procentach sobą i dawać upust mrocznym żądzom, z którymi walczył zbyt długo. Nikt nie wie, że kiedy Cillian miał dwanaście lat, psychiatra postawił mu diagnozę, a kilka dni później zniknął w niewyjaśnionych okolicznościach.
Jednak jest coś, co wiedzą na pewno osoby, które miały niepowtarzalną okazję przebywać z nim sam na sam. Wiedzą, że na plecach czuły dreszcze niepokoju, ich ciała trzęsły się po gwałtownym wyrzucie adrenaliny do organizmu, a patrzenie prosto w jego stalowe tęczówki było dla nich zbyt wielkim wyzwaniem. Pragnienie ucieczki przyćmiewało wszystko inne. Tak reaguje ofiara na zagrożenie ze strony łowcy.
Nie bez powodu bliscy nazywają go Kill.